Η διαρκής διάψευση φέρνει την αμφισβήτηση

Λέξεις: Χάρης Χεϊζάνογλου

Κατά το πρώτο λοκντάουν ο κόσμος συμμορφώθηκε στην πλειοψηφία του με τα μέτρα. Ωστόσο η συμμόρφωση ήταν περισσότερο αποτέλεσμα φόβου και μουδιάσματος και λιγότερο ουσιαστικής συνειδητοποίησης. Δουλειά της κυβέρνησης σε εκείνο το διάστημα ήταν, πέρα από το να ενισχύσει τις υποδομές αντιμετώπισης της πανδημίας και να δημιουργήσει νέες, να ενημερώσει τον κόσμο με έναν τρόπο που να βοηθά να μετατραπεί ο φόβος, η άγνοια ή και η αδιαφορία των πολιτών, σε γνώση και συνείδηση.

Η γνώση είναι αυτή που απομακρύνει τον φόβο αλλά ταυτόχρονα καθιστά συνείδηση ότι πρέπει να τηρούμε τα μέτρα, όχι επειδή φοβόμαστε ή επειδή τρώμε πρόστιμο, αλλά επειδή ξέρουμε τί είναι αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, και ξέρουμε ότι πρέπει να προστατεύσουμε εμάς και τους γύρω μας.

Και εκεί απέτυχε παταγωδώς η Κυβέρνηση, γιατί ούτε γνώση, ούτε συνείδηση, ούτε ομαδικότητα, ούτε κοινωνική ευαισθησία καλλιέργησαν στον κόσμο… Το εμείς που θα έπρεπε να επικρατήσει σαν λέξη, το έκαναν “εσύ” για να αποδώσουν ατομική ευθύνη ώστε να αποποιηθούν τη δική τους, το έκαναν “αυτοί” για να φταίνε οι πολιτικοί τους αντίπαλοι. Κατά τα άλλα η ενίσχυση των υποδομών αντιμετώπισης της πανδημίας και η δημιουργία νέων δεν ήρθε ποτέ.

Προσλήψεις ιατρικού προσωπικού ουσιαστικά δεν έγιναν, αντίθετα διορίστηκαν αστυνομικοί και αγοράστηκαν περιπολικά και μηχανάκια. Οι εργαζόμενοι και οι επαγγελματίες όχι μόνο δεν ενισχύθηκαν πραγματικά αλλά κάθε τρεις και λίγο άκουγαν και ακούνε υποσχέσεις για ενισχύσεις που δεν έλαβαν ποτέ, είτε γιατί δεν δόθηκαν είτε γιατί δόθηκαν με κριτήρια που η πλειοψηφία δεν πληροί. Η μόνη ενίσχυση που έλαβα εγώ ήταν τότε με το Σκόιλ ελικικού και τις πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης, την οποία τηλεκπαίδευση τελικά μετά το άπειρο κράξιμο και το φιάσκο την πήραν πίσω… και φυσικά αυτό δεν ήταν το μόνο που πήραν πίσω.

Η Κυβέρνηση σε κάθε τί που λέει αυτοδιαψεύδεται λίγο μετά. Ο ένας λέει ότι δεν θα πάμε σε λοκντάουν και ο άλλος ανακοινώνει λοκντάουν την επόμενη. Ακόμα και για την οικονομία έλεγαν ότι θα είχε ύφεση 0 έως 3% όταν ήταν ήδη ορατό ότι θα είναι πάνω από 10%, και τελικά είχε 11,7%…

Αλλά ας μείνουμε στα της πανδημίας, η χώρα το καλοκαίρι είχε μηδενίσει τα κρούσματα μέχρι που άνοιξε ο τουρισμός και από τον Αύγουστο άρχισαν να αυξάνονται. Αυτό βέβαια δεν το παραδέχονται αλλά τα νούμερα είναι εκεί. Η Κεραμέως έλεγε εκείνες τις μέρες ότι δεν θα δοθούν μάσκες στα σχολεία γιατί είναι “είδος ατομικής προστασίας” και τελικά λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία με εντολή πρωθυπουργού αποφασίστηκε να μοιραστούν μάσκες οι οποίες επειδή όλα έγιναν στο πόδι βγήκαν σαν αλεξίπτωτα… Κατά τον Σεπτέμβρη φαινόταν που πάει το πράγμα, τα κρούσματα αυξάνονταν αλλά δεν ήθελαν να πάνε σε λοκντάουν! Προφανώς το θεωρούσαν αποτυχία και το απέκλειαν κατηγορηματικά. Όλα αυτά μέχρι τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου που στην Θεσσαλονίκη οι άνθρωποι δεν εμποδίστηκαν να πάνε μαζικά στην εκκλησία και έγινε η έκρηξη… Βλέπεις αυτούς που πάνε στην εκκλησία όφειλαν να τους σεβαστούν και να μην τους εμποδίσουν, δεν είναι σαν τους νέους που φταίνε για όλα και στέλνουν τα ΜΑΤ στην πλατεία να τους σαπίσουν στο ξύλο…

Από εκείνη τη φάση και μετά έχουμε ένα περίπου διαρκές λοκντάουν χωρίς ορατό τέλος, με ηλίθια μέτρα που τα διαδέχονται άλλα ακόμα πιο ηλίθια μέτρα. Την ελπίδα του εμβολίου και του υπερσχεδίου για τον εμβολιασμό προσπάθησαν να την πουλήσουν αλλά δεν την αγόρασε κανείς πλην του Αρίστου.

Με λίγα λόγια, ότι έχει ειπωθεί και ότι έχει επιχειρηθεί εδώ και ένα χρόνο κατέληξε σε φιάσκο. Πρόσεξε, δεν εννοώ ότι απέτυχε… Αποτυχία είναι κι όταν προσπαθήσεις με λογικά μέσα και μεθόδους και κάτι πάει στραβά. Απέτυχες, δεν είναι απαραίτητο ότι σε εκθέτει αυτό… Το φιάσκο όμως είναι άλλο πράγμα, είναι παταγώδης αποτυχία, γελοιοποίηση, είναι λόγος για να μην σε ξαναπάρει ο άλλος στα σοβαρά και να σε τρολάρει…

“Μην τρολάρετε τα μέτρα” είπε ο Πέτσας πριν μια βδομάδα… Μα γιατί να μην τα τρολάρουν; Δηλαδή τί ακριβώς έχει σχεδιαστεί ορθολογικά από την Κυβέρνηση; Τί ακριβώς επιχειρήθηκε όλο αυτό το διάστημα και δεν απέτυχε παταγωδώς ώστε να μην τρολάρει ο κόσμος τα μέτρα; Και ναι, κι εγώ λέω κακώς τα τρολάρει, αλλά όταν ένα χρόνο ολόκληρο δεν κάνεις τίποτα από το να δέρνεις, να απαγορεύεις και να επενδύεις σε επικοινωνία, και μάλιστα αυτό το τελευταίο με τον εντελώς λάθος τρόπο, η κοινωνία σε τρολάρει…

Οι άνθρωποι όπως είπα και πιο πάνω στην αρχή φοβήθηκαν, όμως προφανώς ούτε θα κρατούσε ο φόβος για πάντα, ούτε είναι ο φόβος κάτι στο οποίο μπορείς να επενδύσεις για να κρατήσεις τον κόσμο κλεισμένο σπίτι του… Εκεί ακριβώς επένδυσε η Κυβέρνηση, στον φόβο, στην ατομική ευθύνη, στην καταστολή και τη βία… Ούτε στη γνώση και την ενημέρωση του πολίτη, ούτε στην κοινωνική στήριξη και τις δομές υγείας, ούτε στην αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και τον σεβασμό στον πολίτη… Γι’αυτό και όταν ξεπεράστηκε ο αρχικός φόβος, γιατί πάντα ο φόβος κάποια στιγμή φεύγει και τότε αισθάνεσαι απελευθερωμένος, χάθηκε και το παιχνίδι. Γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να σε σεβαστεί κάποιος που αισθάνεται ότι θες μόνο να τον φοβίσεις, και μάλιστα όχι για να τον προστατεύσεις, αλλά για να τον αναγκάσεις να προστατευθεί μόνος του ακόμα κι αν δεν έχει τα μέσα ακριβώς γιατί δεν θες να του τα παρέχεις.

Έχει περάσει ένας χρόνος έτσι, πολλοί διαβλέπουν ότι θα περάσει άλλος ένας μέχρι να προχωρήσει ο εμβολιασμός. Οι άνθρωποι έχουν ήδη κάνει υπομονή, και με τα μέτρα και με τον παραλογισμό της Κυβέρνησης, αλλά το τέλος δεν φαίνεται να πλησιάζει και αυτό είναι αποκαρδιωτικό, ειδικά σε συνδυασμό με την δυστοπία που έχει δημιουργήσει η πολιτική της ακραίας καταστολής… Τί περιμένουμε από την κοινωνία να κάνει; Ειδικά από τους νέους ανθρώπους που θέλουν να βγουν, να γιορτάσουν, να ερωτευτούν, να δουν τους φίλους τους, να πάνε στα σχολεία και τις σχολές τους, να ζήσουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ, τί περιμένουμε ακριβώς να κάνουν;… Να περιμένουν; Σκέψου αυτά τα παιδιά που τελειώνουν το σχολείο ή είναι φοιτητές και είναι μέσα στην καύλα κυριολεκτικά και μεταφορικά, (και είναι το απολύτως κανονικό και το υγιές να είναι μέσα στην καύλα) και είναι εδώ και ένα χρόνο όλη τη μέρα μέσα σε ένα διαμέρισμα, με τους γονείς πάνω από το κεφάλι τους, και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα από τα φυσιολογικά της ηλικίας τους… Δεν μπορούν ούτε να δουν τους φίλους τους, ούτε να πάνε για καφέ, ούτε να κοινωνικοποιηθούν, ούτε να ερωτευτούν, ούτε να γαμηθούν, ούτε καν να αυνανιστούν για να ηρεμήσουν! Και ναι οκ, κακώς βγαίνουν και καρναβαλίζουν όπως έκαναν στην Ξάνθη, αλλά πόσο ακόμα θα κάτσουν μέσα να κοιτάζουν οθόνες και ταβάνια;

Και προφανώς, δεν εννοώ ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και μέτρα και ένας λελογισμένος περιορισμός, αλλά υπάρχει ένα όριο μετά από το οποίο αρχίζει και υποβαθμίζεται σημαντικά η ποιότητα ζωής, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα, η ψυχική υγεία, η κοινωνική συνοχή κλπ (τη δημοκρατία δεν τη βάζω καν στην εξίσωση). Νομίζω αυτό το όριο όχι απλά έχει ξεπεραστεί αλλά η υποβάθμιση αυξάνεται καθημερινά και εκθετικά, και μάλιστα εικονογραφείται και διαφημίζεται ως αναγκαιότητα, ως κάτι ταυτόσημο με τα μέτρα…

Ουσιαστικά έρχονται και λένε στην κοινωνία “υποφέρεις αλλά είναι για το καλό σου και το καλό όλων”. Οκ, μπορεί και να είναι… Αλλά αν είναι πρέπει να μπορείς και να πείσεις, και αν δεν μπορείς τότε οφείλεις τουλάχιστον να μην αφαιρείς στους άλλους το δικαίωμα αμφισβητούν αν για το καλό τους και το καλό όλων είναι απαραίτητο να υποφέρουν… Εγώ δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να υποφέρουμε, μας φτάσανε να θεωρούμε απαραίτητο ότι πρέπει να υποφέρουμε… Είναι δικαίωμα μας να μην θέλουμε να υποφέρουμε.