Δηλαδή η εργαζόμενη μητέρα προτιμά να λείπει δυο ώρες παραπάνω από το σπίτι για να πάρει ρεπό;

Δεν ξέρω αν λαϊκίζω λέγοντας πως είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να προΐσταται του υπουργείου εργασίας ένας άνθρωπος που προέρχεται από τον στενό κομματικό σωλήνα και δεν έχει κολλήσει ΟΥΤΕ ΕΝΑ κανονικό, υπαλληλικό ένσημο στη ζωή του. Μπορεί και να κάνω φτηνή αντιπολίτευση, όπως συχνά κατηγορούν οποιονδήποτε ασκεί κριτική σε αυτήν την κυβέρνηση κάτι τρολ του διαδικτύου.

Αυτό που ξέρω σίγουρα, γιατί έχω κολλήσει πολλά ένσημα από το 1993 μέχρι σήμερα, είναι ότι αυτοί που υπερασπίζονται το νομοσχέδιο το οποίο σε λίγο θα αποτελεί νόμο του κράτους, δεν έχουν καμία ιδέα από πραγματικές συνθήκες εργασίες. Καμία!

Διότι δεν είναι δυνατόν να βγαίνουν και να δικαιολογούνται για την εντολή που πήραν από τους ισχυρούς επιχειρηματίες να αθροίσουν υπερωρίες και να τις αποδώσουν σε ρεπό με το επιχείρημα πως «η μητέρα έχει δικαίωμα να δουλεύει παραπάνω από Δευτέρα έως Πέμπτη και να ζητά ρεπό Παρασκευή ώστε να δει περισσότερο τα παιδιά της» (Κωστής Χατζηδάκης στη Βουλή και στο τουίτερ).

Καταρχάς μια εργαζόμενη μητέρα όσο χρόνο κι αν αφιερώνει στη δουλειά, τον στερεί από τα παιδιά της. Ειδικά αν έχει παιδιά που πηγαίνουν σχολείο, πιο πολύτιμες είναι οι δύο ώρες μετά το οκτάωρο ώστε να φροντίσει τα μαθήματά τους, να φάνε όλοι σαν οικογένεια και να προλάβει να τα δει πριν κουραστούν και κοιμηθούν παρά μια ολόκληρη Παρασκευή όπου το πρωινό θα λείπουν τα παιδιά στο σχολείο! Δεν μπαίνουν σε ζυγαριά αυτά, δεν συμψηφίζονται και δε θα τα σχολίαζα αν δεν προκαλούσε την κοινή λογική με τις δηλώσεις του κοτζάμ υπουργός.

Παρακάτω: Μιλούν για «δυνατότητα» κι όχι «υποχρεωτικότητα» επιβολής αυτής της συμφωνίας. Σοβαρά; Είχε την εμπειρία ποτέ κανείς από την κυβέρνηση, ως υπάλληλος, τα τελευταία πολλά χρόνια να του ζητά το αφεντικό του κάτι και να του απαντά αυτός πως «ΑΝ ΘΕΛΕΙ» το κάνει αλλιώς μπορεί να το αρνηθεί; Πού ζούνε αυτοί οι άνθρωποι; Όλα αυτά συνέβαιναν από πάντα και ειδικά μετά την κρίση του 2010 και τα μνημόνια αποτελούν καθεστώς. Κι ας είναι ανήθικα. Κι ας είναι εναντίον των εργαζόμενων. Τώρα, απλώς, θα εφαρμοστούν και με τη βούλα του νόμου και, ως γνωστόν, «το νόμιμο είναι και ηθικό».

Έπειτα είναι κι ένα απλό λογιστικό ζήτημα: Οι υπερωρίες, αν θέλει να τις κάνει ο εργαζόμενος, πληρώνονται 20% παραπάνω από τις απλές ώρες εργασίας. Αν, λοιπόν, κάνει κάποιος οκτώ υπερωρίες ώστε να πάρει ρεπό, πρέπει να πληρωθεί το 20% ενός μεροκάματου παραπάνω, δηλαδή το μήνα θα πρέπει να πάρει 4% (αν υποθέσουμε ότι τα μεροκάματα αυτά είναι το 1/5 των μηνιαίων μεροκάματών του) παραπάνω. Μάς λένε, δηλαδή, στην κυβέρνηση πως νομιμοποιούν τη μείωση κατά 4% του μηνιαίου μισθού;

Φυσικά το νομοσχέδιο Χατζηδάκη δεν περιλαμβάνει μόνο αυτήν την ρύθμιση που εξισώσει υπερωρίες με ρεπό. Συζητάμε τόσο γι αυτήν γιατί με όρους επικοινωνίας και ατάκες που γίνονται viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φρόντισε η κυβέρνηση να κατευθύνει το κοινό εκεί. Ίσως για να το πείσει πως «εντάξει, αυτό που κάνετε ως τώρα απλήρωτοι μπορεί κάποιος να φιλοτιμηθεί να το αντικαταστήσει με ρεπό». 

Το νομοσχέδιο, όμως, περιλαμβάνει τόσες πολλές αλλαγές που δε θα ήταν παρακινδυνευμένο να πούμε πως ξεριζώνουν ό,τι έχει θεσπιστεί υπέρ των εργαζόμενων από το 1982 και μετά. Δίνει ευελιξία στην τηλεργασία, θεσμοθετεί την (Σάββατο)Κυριακάτικη εργασία, επιβάλλει ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για τις απεργίες, επεμβαίνει στα συνδικάτα, ενθαρρύνει ατομικές συμβάσεις υποβαθμίζοντας οριστικά τις ήδη απαξιωμένες συλλογικές και γενικώς φέρνει τους εργασιακούς κανόνες στα μέτρα των μεγάλων επιχειρήσεων με τους εκατοντάδες εργαζόμενους.

Ελεγα στην αρχή ότι οι άνθρωποι που συνέταξαν το νομοσχέδιο για την απασχόληση, δεν έχουν καμία ιδέα από συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια, έχουν τόση ιδέα για την πραγματική σχέση εργαζόμενου – εργοδότη όση και οι εργαζόμενοι (που δεν αντιδρούν) για τη σχέση πολιτικής και μεγάλων επιχειρηματιών. Δεν μπορώ να δεχτώ πως είχε αυτόν τον κόσμο η σημερινή συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη. Περίμενα απείρως περισσότερο. Και είναι μια ήττα όλων μας αυτή. Είναι τεράστια τα προβλήματα του κόσμου, είναι τεράστια και τα επικοινωνιακά όπλα της κυβέρνησης, το βλέπουμε όλοι, ωστόσο, έρχονται κι άλλα νομοσχέδια που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με την απασχόληση, το εισόδημά μας, τις ζωές μας, ώστε για κάθε φορά κατά την οποία δεν αντιδρούμε όπως πρέπει, προετοιμάζεται κάτι ισχυρότερο στο επόμενο στάδιο.

Άλλωστε, η κυβέρνηση αυτή κάνει, πάνω κάτω, αυτό που υποσχέθηκε προεκλογικά. Δεν μάς έταξε ότι θα τρέχουμε αμέριμνοι στα λιβάδια. Το ότι δεν αναδιπλώνεται στην πολιτική που εφαρμόζει και το ότι υποτιμά τη νοημοσύνη μας με επιχειρήματα για «ελιές στο χωριό» και «πολίτες που συνηθίζουν στα επιδόματα» είναι – πρωτίστως – δική μας ευθύνη.

Της κοινωνίας δηλαδή και των ΜΜΕ.

Υ.Γ.: Καμαρώστε για μία ακόμα φορά αυτοπεποίθηση και έλλειψη ενσυναίσθησης από υπουργό. Ο Κωστής Χατζηδάκης θεωρεί πως είναι ο σούπερμαν και κρεμάει πάνω στην τούρτα γενεθλίων του, όπως οι πιστολέρο στα Αμερικάνικα γουέστερν έγραφαν στη σέλα τους τα ονόματα των θυμάτων τους, οργανισμούς που ξεπούλησε και συντάξεις που μείωσε. Αυτοί μάς κυβερνάνε και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ο κόσμος ΔΕΝ αποδοκιμάζει (ακόμα).