Δυό-δυό στις χειροπέδες

Λέξεις: Ελισσάβετ Παπαδοπούλου

Δυό-δυό στις χειροπέδες.

Στην αρχή τους φέρνει το περιπολικό. Τους σπρώχνουν το κεφάλι για να μπουν, το σκύβουν οι ίδιοι για να βγουν. Σύντομα θα χωρέσουν στην μαζική μεταγωγή. Θα φτάνουν με την κλούβα, που έχει σιδεριές στα παράθυρα, που τη βλέπουμε να ανηφορίζει κάθε εργάσιμη μέρα την ανηφόρα της Αλεξάνδρας, στις εννιά παρά τέταρτο, ένα περιπολικό μπροστά, ένα πίσω, με τη σειρήνα και τους φάρους στο φουλ.

Κάποια αντίστοιχη λεωφόρος της Θεσσαλονίκης οδηγεί στο δικό της Εφετείο Κακουργημάτων, με το ίδιο απεχθές τελετουργικό σε επανάληψη. Δε νομίζω πως οι περισσότεροι από αυτούς είδαν ποτέ με τα μάτια του μέλλοντος, τον εαυτό τους σε αυτή τη θέση. Κοιτούσα τα χέρια τους, τα μπουφάν, το σκύψιμο του κεφαλιού, την απουσία του προσώπου: Οπαδοί.

Τα χέρια τους χωρίς γροθιές και μαγκιές, μοιάζουν εντελώς ανυπεράσπιστα, ειδικά των πιο μικρών, όπως αυτό αριστερά στη φωτογραφία. Τα μπουφάν τους επώνυμα, «nike» και «north face», κάποιοι ξηλώθηκαν χοντρά να τους τα πάρουν. Προφανώς αυτοί που τους έστρωναν να φάνε μεσημεριανό, που τους έδιναν χαρτζιλίκι. Αυτοί που δεν έχουν λόγο συμπόνιας για τον εαυτό τους. Αυτοί που θα μονολόγησαν τρελοί από πόνο, «παιδί μου πως το έκανες αυτό». Αυτοί που θα μονολογούν παραζαλισμένοι στον ύπνο και στον ξύπνιο τους, «μου το μπλέξαν το παιδί». Που θα θέλουν να αγκαλιάσουν την ξένη μάνα, που έχασε το δικό της και δε μπορούν.

Έχασαν κι αυτοί με τη σειρά τους, τα δικά τους παιδιά. Χάθηκαν κι οι ίδιοι. Όταν έχεις τον δεκαοχτάχρονο γιο σου στη φυλακή για φόνο, έχεις χαθεί. Το ξέρουν πως είναι ο ίδιος εχθρός αυτός που τους τα πήρε. Ίσως όχι όλα. Κάποιοι αν δεν έβρισκαν στέγη στα οπαδικά, ίσως να περνούσαν απευθείας στο σκληρό έγκλημα. Όμως όχι όλοι. Τους παίρνουν από τα δεκαπέντε. Τους δίνουν από την αρχή την ομάδα και τους παίρνουν το πρόσωπο. Δεν είναι ο Κώστας, ο Βαγγέλης, ο Θανάσης ο Γιώργος. Είναι οπαδοί.

Ό,τι κάνουν δεν είναι πράξη ατομική. Καλύπτεται πίσω από την φράση «οπαδική βία». Οι δημοσιογράφοι δείχνουν τα σπασμένα. Εκείνοι πανηγυρίζουν που είναι δικά τους. Που τόσο άκοπα έχουν δικαίωμα να σκορπούν την καταστροφή. Και να μην ανοίγει ρουθούνι. Κανείς δεν ασχολείται σοβαρά. Όλοι συντηρούν «το χαβαλέ» Αν αυτό το είχε κάνει ο καθένας μόνος του, θα ήταν τρελός, θα τον είχαν συλλάβει. Τα κάνουν όλοι μαζί και είναι οπαδοί. Σκληροί, στα δεκαπέντε τους. Μέσα στο ακαταλόγιστο της ηλικίας.

Κάποια στιγμή αρχίζουν να χτυπιούνται. Η αδρεναλίνη στο κόκκινο. Και κάποιοι τους συγχαίρουν. Δεν τους βάζουν πάγο αυτοί που έχουν την ευθύνη του συνδέσμου τους. Ας μιλήσουν, όλοι τους. Για κείνον που στα δεκαεννιά του έσβησε, και δεν μπορεί. Για όλα τα παιδιά που έχασαν το μέλλον τους. Ας δείξουν την ιεραρχία, την οργάνωση, την καθοδήγηση. Είχαν λένε στόχο μόνο τον εκφοβισμό. Δεν είναι έτσι.

Φτάνεις στο φόνο όταν κρατάς μαχαίρι, δρεπάνι και στυλιάρι. Δεν τους το είπε βέβαια κανείς από εκείνους που ήξεραν τη νυχτερινή τους δράση. Γιατί να τους το πουν. Τους θέλουν οργισμένους, τους αφήνουν να εκτονώνονται συχνά για να μη σκουριάσουν, για να εξελιχθούν, να γίνουν οπαδοί αήττητοι. Σκληρή θύρα. Και τους στέλνει στη μάχη. Αυτή τη φορά το ζήτημα δεν είναι «το μαχαίρι στο κόκκαλο». Το ζήτημα είναι «Το μαχαίρι στο τραπέζι».

*Η Ελισσάβετ Παπαδοπούλου είναι συγγραφέας