Έχε στο νου σου το παιδί…

Παρακολουθώ την υπόθεση από την αρχή. Κανένα έγκλημα δεν είναι δυνατόν να μην αποτελεί είδηση. Πολύ περισσότερο η αρπαγή ενός παιδιού και ότι αυτή φέρνει στην επιφάνεια θα πρέπει πάντα να μας προβληματίζει. Η συστράτευση των πολιτών στην εύρεση και στην επίλυση μιας τέτοιας υπόθεσης είναι χωρίς αμφιβολία καταλυτική. Ίσως γιατί αυτό που μετράει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η μορφή της ταύτισης ή της σύνδεσης με το θύμα, ειδικά αν είσαι γονιός.

Το παιδί ευτυχώς βρέθηκε. όμως στην διάρκεια των προηγούμενων ημερών ένα σήριαλ εξελίχθηκε στα media με την εξέλιξη της έρευνας αυτής της ιστορίας. Το σίριαλ αυτό τροφοδότησε μια σειρά ερωτημάτων της κοινής γνώμης. Για το ίδιο το παιδί, για την καταλληλότητα της οικογένειας του, για το ποιος/ποια είναι ο/η δράστης/ις, για τα κίνητρα.

Και φτάσαμε στο σήμερα όπου μάθαμε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, μέσα από διαρκείς διαρροές, της κατάθεσης και της ομολογίας της γυναίκας που άρπαξε το παιδί. Λεπτομέρειες που προκαλούν ανατριχίλα σε όποιον τις ακούει ή τις διαβάζει. Όμως φτάνοντας σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που βγαίνουν τόσες ”γαργαλιστικές” (εμετικές πιο ορθά) λεπτομέρειες για το μαρτύριο που πέρασε στα χέρια της απαγωγέως του ένα παιδί (δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε πλέον τα στοιχεία του, ούτε καν το μικρό όνομα του για ευνόητους λόγους προστασίας του) .

Με δεδομένο ότι το διαδίκτυο θα έχει πάντα την ιστορία του αλλά και την εικόνα του στα μανταλάκια – δυστυχώς αυτό δεν θα σβήσει ή θα χρειαστεί πραγματικά μεγάλη προσπάθεια από τις αρχές για να συμβεί- πρόκειται για έναν επί της ουσίας διασυρμό διαρκείας του παιδιού και της οικογένειας του. Ποιο άραγε είναι το όφελος μιας τέτοιας επιλογής πέρα από την τροφοδότηση της επικαιρότητας; Μας ικανοποιεί η έξαψη στο μεγάλο πλήθος και το αχρείαστο λαικό δικαστήριο που ζητάει εκτονωτικά πάνω στον θυμό του την κεφαλή της/των δραστριας/ών επί πίνακι; Αισθάνομαι πως η τακτική είναι πανομοιότυπη με την άλλη υπόθεση που διεγείρει τα πλήθη στην υπόθεση με τις δύο 35χρονες γυναίκες και το βιτριόλι. Και εκεί οι λεπτομέρειες δίνονται καθημερινά με ανατριχιαστικό τρόπο εκθέτοντας αρχικά το θύμα και τώρα την δράστρια της επίθεσης.

Όπως είπα και στην αρχή αντιλαμβάνομαι τη σημασία αυτών των ειδήσεων. Καταλαβαίνω και την συμπληρωματική βαρύτητα τους δίπλα σε πιο σοβαρά θέματα όπως πχ η ιχνηλάτηση των νέων κρουσμάτων του κορονοϊού ή η σοβαρότητα της οικονομικής ύφεσης που μετράμε καθημερινά το βάθος της. Δίπλα σε αυτά τα μείζονα η παλιά και κλασική συνταγή του ‘’αίμα, δάκρυα και σπέρμα’’ συμπληρώνει το πάζλ της τρέχουσας καθημερινότητας.

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι σε τι θέση θα βρεθεί το θύμα μιας τέτοιας υπόθεσης όταν βιώνει σε καθημερινές διαρκείς κρίσεις το βάρος αυτής της δυσάρεστης εμπειρίας στην οποία το εκθέτει η ίδια η κοινωνία. Είναι άγνωστο αν σε αυτή τη πιεστική κατάσταση όλοι οι παιδοψυχολόγοι του κόσμου μπορούν να βοηθήσουν ένα παιδί να ξεπεράσει αυτό το βάρος. Πόσο μάλλον αν σκεφτούμε ότι θα παίζει στο repeat ξανά και ξανά όταν η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια, φάση κατά την οποία αυτή η δυσάρεστη εμπειρία για το παιδί θα επανέρχεται και θα ξαναζωντανεύει. Άραγε το γεγονός ότι η υπόθεση αφορούσε ένα παιδί δεν αρκούσε για έναν πιο προσεκτικό χειρισμό της υπόθεσης από τις αρμόδιες αρχές και τα media;