Έχεις δει τη Μεσακτή με κιάλια;

Για τη Μεσακτή, του Μάκη Μαλαφέκα, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μελάνι Όταν τέλειωσα το ‘’Δε λες κουβέντα’’, το πρώτο μυθιστόρημα του Μαλαφέκα (εκδόσεις Μελάνι 2018), θυμάμαι σκεφτόμουν να το ξαναδιαβάσω στα καπάκια, αν και pulp μυθιστόρημα, αν και ξέροντας την πλοκή, την αρχή, τη μέση και το τέλος. Ο Μιχάλης Κρόκος είναι εθιστικός ήρωας, όπως η ζωή του, οι συμπτώσεις στις οποίες τρακάρει και οι απρόσμενες ταλαιπωρίες, λούκια που πέφτει.

Δεν το ξαναδιάβασα, αλλά μου πέρασε από το μυαλό να σπουδάσω κινηματογράφο, να ψάξω από δω και από ‘κει, ώστε να το κάνω ταινία. Λίγα λεπτά μετά, όταν λογικεύτηκα κάπως, ήθελα να πάρω τηλέφωνο κάποιον ήδη σκηνοθέτη και να του το προτείνω για να βλέπω την ταινία σε λούπα όλη μέρα. Αργότερα, άρχισα να ψάχνω τον Μαλαφέκα, παντού. Στα βιβλιοπωλεία, στο fb, στο ίνσταγκραμ, στο youtube και γούσταρα φουλ. Όταν οι πηγές στερέψανε και το νερό τέλειωσε πήρα πια απόφαση, ότι το μόνο που είχα να κάνω είναι να περιμένω να βγάλει άλλο βιβλίο.

Και σκάει η Μεσακτή. Πάλι pulp, πάλι Κρόκος, πάλι νησάκι, πάλι λίγο Αθήνα του σήμερα κι έτσι, πάλι Μελάνι, πάλι εξωφυλλάρα… Ναι γαμώτο σου!

Μετά τη Ντοκουμέντα και την Ύδρα, City Life και Ικαρία. Ο Μιχάλης Κρόκος, μετά το βιβλίο για τον Coltraine προσπαθεί να εκδώσει pulp μυθιστόρημα στην Αθήνα, καλοκαίρι, βλέποντας τα πράγματα να γίνονται όλο και πιο σκατά, τις διακοπές του μάλλον να ναυαγούν, ώσπου πέφτει πάνω σε ένα παλιό γνωστό από το Παρίσι, από το οποίο ειρήσθω εν παρόδω ‘’προσπαθεί’’ να γυρίσει, για να μπει πάλι σε τρεξίματα εξαιτίας αυτής της γαμημένης ιδιότητας που είναι βλακεία να αισθάνεται κανείς. Αυτής του συγγραφέα, που όμως πάντα θέλει να ολοκληρώνει την ιστορία που θα σκεφτεί με το που θα δει κάτι. Και αυτό έχει σημασία.

Μόνη η επιλογή του νησιού και η περιγραφή της όλης κατάστασης γύρω από αυτό, φασέοι, καμπίστες, σερφάδες καθιστούν άρτια τοποθετημένο χρονικά το μυθιστόρημα κυρίως για μας τους 20 με 40, που βλέπουμε από πρώτο και διαδικτυακό μάτι το μπαμ της Ικαρίας, της φασέικης κατάστασης, τις μαζικές αποβιβάσεις τζίβας και τα συναφή. Το κούμπωμα του pulp στοιχείου δημιουργεί αυτή την λίγο μακρινή εικόνα, από την καθημερινή μας ζωή και το ερώτημα: ‘’μα καλά, συμβαίνουν τέτοια στην Ικαρία;’’. Ναι, συμβαίνουν μόνο στο Μιχάλη Κρόκο και ουσιαστικά αυτό το λίγο φευγάτο σε σχέση με τον τόπο και το χρόνο, δημιουργεί το ευχάριστο φευγιό του μυαλού, που άλλωστε είναι και ο πρωταρχικός ιστορικά σκοπός του pulp.

Πέρα από αυτή, λοιπόν, τη -φαινομενικά- αλλόκοτη, ωστόσο κομβική και άψογη για μένα επιλογή του νησιού, η πλοκή και η εξέλιξη καθαυτές δεν κουράζουν ούτε είναι τραβηγμένες, κεντημένες με διαρκείς ανατροπές, αιφνιδιαστικές εμφανίσεις προσώπων και όπα χάσαμε τη μπάλα. Όχι, ο Μαλαφέκας πλάθει όσα πρόσωπα χρειάζονται και τα τοποθετεί μέσα σε μια σειρά γεγονότων με ιστορική αλληλουχία και μυθιστορηματική χρησιμότητα, για να μην μπορέσεις μόνος σου να καταλάβεις τι διάολο θα συμβεί. Όλα κυλάνε ομαλά -για τα δεδομένα του Κρόκου πάντα- με όσο μυστήριο αρκεί, για να σε κρατά στην τσίτα και να βγάλεις το βιβλίο σε μια μέρα. Κι έρχεται η στιγμή του αποκαλυπτυρίου μπαμ που περιμένεις όσο διαβάζεις ρουφώντας και ρουφάς διαβάζοντας. Έτσι είναι το καλό το pulp, όχι κουλουβάχατα, εγκληματολογίες και έρευνες.

Αυτό που αγαπώ προσωπικά στο Μαλαφέκα είναι η γλώσσα και οι συλλήψεις του που βασίζονται στο μυαλό και τα διαβάσματά του. Στο ‘’Δε λες κουβέντα’’ υπήρχε ένα απίστευτο και αρμονικό συνταίριασμα λόγιας (ως προς τη θεματολογία και τις γνώσεις γύρω από την τέχνη) και αλήτικης, φτηνής γλώσσας . Στη Μεσακτή η γλώσσα καθρεφτίζει τη μαεστρία του Μαλαφέκα στην αντίληψη και την καταγραφή των κοινωνικών ιδιωματισμών, το οξυμμένο μάτι των σημερινών εικόνων που ενδιαφέρουν, απασχολούν και γίνονται αντικείμενα λογοτεχνικής παρατήρησης, όπως η αλλαγή στο μπουκάλι του Γκόρντονς, η εμφάνιση της μπύρας Mamos, η λαίλαπα του airbnb, οι αναχαιτίσεις των τουρκικών F16, τα πανηγύρια με κατσίκι και νέους στην Ικαρία, τους μύθους περί ευζωίας των ντόπιων, τα εξώφυλλα των βιβλίων του Nesbo.

Ο Μαλαφέκας συνεχίζει να επιβεβαιώνει ότι λογοτεχνία και pulp δεν πάνε κόντρα, σε αντίθετες κατευθύνσεις, αλλά βγάζουν διαμάντια και από τις δυο όψεις , τα οποία από όπου και να τα πιάσεις κεντάνε. Όπως και ο Μαλαφέκας, καιρό τώρα και ελπίζω για καιρό ακόμη.