Εικόνα Αποκάλυψης

Συμπληρώσαμε τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα κι η συντήρηση έχει επανακάμψει για τα καλά. Σωρεία λανθασμένων επιλογών σε επίπεδο ηγεσιών των κραταιών δυνάμεων οδηγεί την ανθρώπινη πλειοψηφία στην εξαθλίωση και ταυτόχρονα στρώνει χαλί σε δημαγωγούς της ακραίας δεξιάς πολιτικής, ώστε να τους παρασύρει στο δάσος του σκότους. Η επιστροφή στο Κράτος, πόσο μάλλον στη ρητορική του Έθνους κρύβει τα προβλήματα των κοινωνιών κι υποδεικνύει ως ηθικούς αυτουργούς της διαμορφωθείσας κατάστασης κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες.

Όταν μοναδικός σου στόχος είναι η επιβίωση, όταν εργάζεσαι δέκα και δώδεκα ώρες καθημερινά για να λάβεις τον πενιχρό βασικό μισθό και την υποτυπώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι εύκολο να παρασυρθείς και να πιστέψεις σε όμορφα λόγια με δράκους. Η διαφορά συγκριτικά με το παρελθόν και δεκαετία του 1930 είναι ότι σήμερα αυτή η οπισθοδρόμηση χωρίζει τους ανθρώπους περισσότερο με βάση ταξικά κριτήρια και λιγότερο με φυλετικά, τη στιγμή μάλιστα που οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται θεαματικά. Το πλέον αρνητικό είναι ότι η πλατιά μάζα του κόσμου δεν μπορεί να το δει καθαρά κι αναλώνεται σε επουσιώδεις συγκρούσεις με το μίσος να κυριαρχεί.

Αφορμή που ξεχείλισε το ποτήρι για να γράψω αυτές τις σειρές είναι η δολοφονία του Αφροαμερικανού, George Floyd. Η εικόνα του αστυνομικού να τον πατάει στο κεφάλι και το “can΄t breathe” ως ένα άλλο επιθανάτιο σκίρτημα θα μας στοιχειώνουν για πάντα. Έχουμε όλοι ευθύνη που δε βοηθήσαμε να σωθεί μία ψυχή. Και πριν κάποιος προλάβει να δικαιολογηθεί και γράψει πως ήμαστε μακριά, πως δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, θα του θυμίσω το άγριο λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου πέρυσι στο κέντρο της Αθήνας. Πέθανε κι αυτός αβοήθητος. Κι οι αυτόπτες μάρτυρες παρέμειναν σε απόσταση ασφαλείας.

Δύο ημέρες τώρα στη Minneapolis των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μαίνονται άγριες συγκρούσεις. Ο Τραμπ έχει κλονιστεί το τελευταίο διάστημα. Κάθε άλλο παρά βέβαιη φαντάζει η επανεκλογή του. Γίνεται μία μικρή επανάσταση. Ένας αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δικαιοσύνη. Αψηφούν τους κινδύνους, αντιμετωπίζουν με τα στήθη ορθωμένα την ασυδοσία της καταστολής. Ήδη ένας ακόμα άνθρωπος έχει πέσει νεκρός, ενώ η εικόνα Αποκάλυψης με το κτίριο της Εθνοφρουράς να φλέγεται μας δείχνει τι θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια όσο η νύχτα απλώνεται βαθιά. Ένα ηφαίστειο που προειδοποιεί για την έκρηξη που έρχεται και σύντομα θα μας πνίξει με τη λάβα του.

Το χειρότερο είναι πως η μεγάλη εικόνα στην σκακιέρα των διεθνών ηγετών δε σου αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Άνθρωποι ανάλγητοι, συγκεντρωτικοί δίχως ιδιαίτερο υπόβαθρο. Αναζητάς την ελπίδα στον Πολιτισμό, στα Γράμματα, στις Τέχνες. Παίρνεις δύναμη, βρίσκεις απαντήσεις. συνεχίζεις. Διαβάζεις μέρες ολόκληρες, μελετάς και προσπαθείς να επικοινωνήσεις τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τις εικόνες και τις λέξεις. Δεν είναι εύκολο. Είναι μάλιστα ιδιαίτερα ψυχοφθόρο. Αντικρίζω με τα ίδια μου τα μάτια μία εικόνα συνολικής παραίτησης καθημερινά. “Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι”; Το πρόβλημα δε σε αγγίζει παρά μόνο αν φτάσει στην πόρτα σου. Τότε όμως είναι ήδη αργά.

Δεν είναι μακριά αυτό που συνέβη. Δεν είναι η εξαίρεση δυστυχώς. Σκηνοθέτες, συγγραφείς απ΄όλον τον κόσμο κραυγάζουν με τα έργα τους. Από το Joker του Τόντ Φίλιπς στο Parasite του Μπονγκ Τζουν-χο κι από την Παγκόσμια Ανισότητα του Branko Milanovic, στο “Surveillance Capitalism” της Σοσάνα Ζούμποφ τα πάντα προμηνύουν μία κοινωνική έκρηξη που κανείς δε γνωρίζει που θα καταλήξει και πως θα επηρεάσει τον κόσμο. Αν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε πλώρη τώρα είμαστε καταδικασμένοι να υποστούμε μία επώδυνη καταστροφή. Αν τώρα δεν αντιδράσουμε, αν τώρα δεν επιχειρηματολογήσουμε ανθρώπινα είμαστε οριστικά χαμένοι.