ΕΙΚΟΝΕΣ: Περπατώντας στην αθέατη και άγρια πλευρά του Ευόσμου

Πάντα με γοήτευε η πάνω πλευρά του Περιφερειακού. Μια περιοχή μέσα σε μια περιοχή να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια.

Να φτάνεις μέχρι τα όρια της Τρίτση και να βλέπεις απέναντι σου οικοδομές να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια.

Να ακούς με θαυμασμό και δέος για τη Νέα Πολιτεία που ετοιμάζεται, για μια περιοχή που θα μοιάζει σαν τα προάστια του Ευόσμου και θα είναι το μέλλον των δυτικών συνοικιών.

Όλα έμοιαζαν ιδανικά τότε. Τώρα όμως; Αποφάσισα να το ανακαλύψω ένα μεσημεριανό κατά τη διάρκεια των εορτών. Λίγο ο καλός και ηλιόλουστος για την εποχή καιρός, λίγο η χαλαρότητα των ημερών, σου δίνουν τη δυνατότητα να ανοίξεις τους ορίζοντες σου και να δεις πράγματα και γειτονιές που με την ρουτίνα και το τρέξιμο της καθημερινότητας σχεδόν πάντα προσπερνάς.

Δεν κρύβω ότι είχα μια αγωνία για το τι θα αντικρίσω. Άλλωστε η όλη περιοχή δεν είναι ένα πολυσύχναστο μέρος, άρα ένας τύπος που μέρα – μεσημέρι με το κινητό του τραβάει φωτογραφίες δεν ξέρω εγώ προσωπικά πως θα τον αντιμετώπιζα.

Η όλη περιήγηση ήταν μια έκπληξη. Τόσο ευχάριστη, όσο και δυσάρεστη.

Ας ξεκινήσουμε από τα καλά. Αυτό που είδα τώρα, σε σχέση με την εικόνα που είχα από το παρελθόν στο μυαλό μου, με έκανε κάπως να αναθαρρήσω.

Γειτονιές που έχουν αποκτήσει ζωή, επιχειρήσεις που προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν στην περιοχή, παιδιά που παίζουν στο δρόμο, σε ένα σκηνικό βγαλμένο από τις δεκαετίες του 80′ και 90′.

Ένα αίσθημα ηρεμίας σε κατακλύζει όσο ανηφορίζεις και στρίβεις στα στενά, αφήνοντας πίσω σου τον πολύβουο Περιφερειακό. Αφήνεις κάποιες φορές το ένστικτο να σε οδηγήσει, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις οι πινακίδες που έχουν τοποθετηθεί για τις σημάνσεις των οδών είναι κενές.

Αρνείσαι να ανοίξεις χάρτη στο κινητό σου. Λες άντε μια γύρα ακόμα και θα αρχίσω να κατηφορίζω. Στρίβεις σε ένα άλλο στενό, χαμογελάς βλέποντας τους κατοίκους της γειτονιάς να έχουν φτιάξει σπιτάκια με τροφή και νερό για τους τετράποδους φίλους. Νομίζεις για λίγη ώρα ότι είσαι σε κάποιο μεγάλο χωριό.

Κάπου εκεί το παραμύθι τελειώνει και εμφανίζονται οι δράκοι.

Γυρνάς το κεφάλι σου. Το χάος. Το μάτι σου ήδη από μακριά άλλωστε πέφτει πάνω σε μια περίεργη τεράστια κατασκευή.

Μια έκταση «φάντασμα». Μια έκταση που προορίζονταν πριν από 18 χρόνια για έναν αθλητικό πολυχώρο «στολίδι» που έχει παραδοθεί στο έλεος της.

Μια έκταση κίνδυνος – θάνατος, καθώς είναι αφύλακτη, προσβάσιμη στον καθένα και με ένα λάθος βήμα μπορείς να βρεθείς στο κενό.

Τραγική ειρωνεία, μια μπασκέτα που βρίσκεται μέσα στην αχανή έκταση και είναι το μοναδικό πράγμα που θυμίζει ότι ο χώρος αυτός προοριζόταν να γίνει αθλητικός.

Βγαίνοντας από εκεί, το μάτι μου έπεσε προς τις εγκαταστάσεις των πετρελαίων. Στα σύνορα Ευόσμου – Κορδελιού. Εκεί θυμήθηκα ότι υπάρχει ακόμα ένας αθλητικός χώρος, το κλειστό γυμναστήριο ΕΚΟ. Ήμουν περίεργος να δω ποια είναι η κατάσταση και εκεί.

Βομβαρδισμένο τοπίο. Νομίζεις ότι είσαι πρωταγωνιστής σε ταινία του Χόλυγουντ (μιας και ήταν της μόδας τη χρονιά που μας πέρασε) που τα γυρίσματα της γίνονται στη δυτική Θεσσαλονίκη.

Το σκηνικό παραπέμπει στην επόμενη μέρα μιας φυσικής καταστροφής. Σπασμένα τζάμια από χώρους που προορίζονταν ή λειτουργούσαν κάποτε ως καταστήματα και τώρα μοιάζουν σα να έχει γίνει πλιάτσικο στο εσωτερικό τους.

Χώροι υγειονομική βόμβα πέριξ του κλειστού του ΕΚΟ, με μπάζα και σκουπίδια κάθε λογής. Φυσικά, γνωστό εδώ και χρόνια το συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά οι όποιες ενέργειες γίνονται πέφτουν πάντα στο κενό. Στύλοι φωτισμού της ΔΕΗ που όλοι έχουν παραβιαστεί για να αφαιρέσουν από μέσα τον χαλκό.

Όσο ψηλότερα φτάνεις, τόσο περισσότερο ανοίγει το μάτι σου σε αυτά που έχεις αφήσει πίσω σου.

Ανάμεσα στις μεγάλες πολυκατοικίες, εκτάσεις που παραμένουν αναξιοποίητες και έχουν μέσα τους καρφωμένες πινακίδες κατασκευαστικών εταιρειών και οικοδομές που έχουν μείνει κουφάρια εδώ και χρόνια, «θύματα» της οικονομικής κρίσης που «πάγωσε» την περαιτέρω ανάπτυξη της περιοχής.

Στον… επίλογο της βόλτας, συναντάς και κάποια άλογα στο δρόμο σου.

Τι βόλτα άλλωστε θα ήταν στην… Άγρια Δύση, χωρίς άλογα;