Είναι εύκολο να διώξεις τα αυτοκίνητα από μία πόλη. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις τους κατοίκους.
Οι πόλεις δεν φτιάχνονται με μπαράκια και πιτόγυρα, αλλά με όσους είναι διατεθειμένοι να πάρουν 30ετές δάνειο για να κάνουν το σπίτι τους σε αυτές.
O αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Αλεξάκος με αφορμή όσα γίνονται στην Αθήνα και σύντομα υποθέτουμε και αλλού:
Είναι εύκολο να διώξεις τα αυτοκίνητα από μία πόλη. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις τους κατοίκους. Και πρέπει να θες να τους κρατήσεις, γιατί χωρίς κατοίκους δεν έχεις πόλη.
Το κέντρο της Αθήνας δεν πρέπει να γίνει ένα άδειο τουριστικό κέλυφος, γιατί θα πάψει να είναι η Αθήνα. Η παράκαμψη των ορδών από αυτοκίνητα που απλώς διασχίζουν την πόλη όφειλε να είναι το πρώτο βήμα και όχι απλώς ο περιορισμός της διαθέσιμης ασφάλτου, ή η αλόγιστη διακοπή της κυκλοφορίας χωρίς καμία πρόβλεψη για εναλλακτικούς τρόπους κίνησης κατοίκων και εργαζομένων και μάλιστα εν μέσω της κρίσης του κορωνοϊού που χρησιμοποιείται ως φερετζές, γεννώντας καχυποψία. Γιατί το κάνουν αυτό οι απροκάλυπτοι φερετζέδες: σε κάνουν να ανησυχείς για το τι κρύβεται από πίσω.
Θέλουμε τραπεζοκαθίσματα; Να το πούμε τραπεζοκαθίσματα, όχι covid19. Πού θα μπουν; Πώς; Με τι αντάλλαγμα; Για ποιο λόγο τα θέλουμε και ποιούς θα επηρεάσουν; Σε ποιες γειτονιές; Θα έχουν μουσική, πόσο δυνατά και μέχρι τι ώρα; Θα μπορεί να παραμείνει παιδί που ετοιμάζεται για εξετάσεις στο σπιτι του, ή εργαζόμενος που χρειάζεται ησυχία; Θα αντέξουν τα μαγαζιά που χρειάζεται μια γειτονιά για να είναι γειτονιά να συνεχίσουν να πληρώνουν το νοίκι τους, ή θα δημιουργηθεί μία κτηματομεσιτική φούσκα που πρώτα θα διαλύσει την αστική ζωή, για να αφήσει πίσω της ερείπια;
Οι πόλεις δεν φτιάχνονται με μπαράκια και πιτόγυρα, αλλά με όσους είναι διατεθειμένοι να πάρουν 30ετές δάνειο για να κάνουν το σπίτι τους σε αυτές. Και για αυτούς, δεν έχουμε ακούσει ακόμα τίποτα.
