Η εξατμισμένη κοινωνική συναίνεση

Σήμερα είπα να μην ασχοληθώ με τη μοτο-πορεία των ακροδεξιών στο κέντρο της πόλης, ούτε με το πανό των διεθνιστών στα ανατολικά τείχη της πόλης. Πρόκειται για φαινόμενα που διχάζουν και προκαλούν αντιπαραθέσεις που δεν μπορούν να λυθούν σοσιομηντιακά. ευτυχώς έχω μηντιακά και ακαδημαϊκά την ευκαιρία να τοποθετούμε σε τόσο πολύπλοκες και υποκειμενικές αλήθειες και δεν θέλω να το κάνω σοσιαλμηντιακά.

Αυτή μου η απόφαση σήμερα βέβαια δεν σημαίνει πως εξισώνω τις δύο διαφορετικές αντιλήψεις για το δημόσιο χώρο. Καθώς οι ακροδεξιοί με τα παπάκια τους, όπως αρμόζει στην παράδοση που υπηρετούν, πέρασαν και από το Κοινωνικό Χώρο «Σχολείο» για να εξαπολύσουν μερικές απειλές και αρκετή χολή. Από την άλλη μεριά οι διεθνιστές του no boarder αρκέστηκαν στο να φιλοτεχνήσουν ένα τεράστιο πανό και να το τοποθετήσουν στο δημόσιο χώρο προκαλώντας οπτικά τους διαβάτες και διατυπώνοντας με σαφήνεια τη θέση τους.

Η διαφορά μιας αισθητικής ακτιβιστικής παρέμβασης που περιορίζεται σε ένα πανό με μια μοτοπορεία που σπέρνει απειλές και μίσος στους δρόμους της πόλης είναι ελπίζω εμφανής εκτός και αν το πολωτικό φίλτρο της “σοσιαλμηντιακής δημοκρατίας” με τα δωμάτια αντήχησης και τις ιδεοληπτικές φούσκες δεν επιτρέπει σε πολλούς να τις διακρίνουν.

Και εκεί που είπα “επιτέλους να μια ήσυχη, ηλιόλουστη μέρα”, και αφιερώθηκα στις γκουρμεδιές μου. Εκεί που είπα μέσα μου «οκ μια μέρα χωρίς γκάφα ή κάτι εμφανώς ακραίο και προκλητικό, άρα μια μέρα χωρίς κράξιμο» τσουπ! διαβάζω για τη σοπράνο που τραγούδησε τον εθνικό ύμνο στην τσιμεντωμένη ακρόπολη.

Διάβασα αμέσως το βιογραφικό της, τα επιτεύγματα της στο fame story του 2005 και αλλού. Κυρίως έβαλα να ακούσω την ερμηνεία της, γιατί οι καλλιτέχνες κρίνονται κατά κύριο λόγο από τις ερμηνείες τους. Αυτό που άκουσα με προβλημάτισε…Ακολούθησε η ανάγνωση πολλών σοσιαλμηντιακών σχολίων για την ερμηνεία και την προσωπικότητα της. Είδα και άκουσα ξανά το βίντεο και ζήτησα από 2-3 ανθρώπους που ξέρουν τη λυρική σκηνή να μου πουν την γνώμη τους γιατί εγώ δεν είμαι της μεγάλη φόρμας, όπως την αποκαλούν, και παραδέχομαι πως είμαι αδαής.

Άκουσα τη κριτική με υπομονή και συμπερασματικά το μόνο που έχω να πω είναι πως αν δε είσαι η Μαρία Κάλλας δεν αναλαμβάνεις ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα. Στη χώρα της Μαρίας Κάλλας υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης. Αυτή η ερμηνεία και τα τσιμεντωμένα βράχια που την φιλοξένησαν αποτελούν πρόβλημα αν όχι παραφωνία και με πήγαν παρακάτω.

Ανακάλεσα τα καθημερινά ολισθήματα, τα ακραία λάθη, την αυταρχική στροφή, τη χυδαία ρητορική του Άδωνη, τις ερειστικές δηλώσεις του Βορίδη, τις adhoc αποφάσεις του Κικίλια, τα λάθη στον τουρισμό, τα προβλήματα στην οικονομία, τις εμμονές για την παιδεία, τις λάθος παραγγελίες στις μάσκες, τα προβλήματα του webex,, τα σκόιλ ελικικού, τα 120 εκατομμύρια στην Αegean, τις αποφάσεις για το Χρυσό στην Χαλκιδική, τα του Ελληνικού, τη διαχείριση του προσφυγικού, την Ικαρία, την Πάρνηθα, το μεγάλο περίπατο, την Πρωτοψάλτη, τους προνομιακούς εμβολιασμούς κομματικών στελεχών, τον νεποτισμό, τον πελατειασμό, την ευνοιοκρατ τη διαπλοκή και τόσα άλλα που δεν χωρούν σε ένα σχόλιο…

Αν κάποιος αναρωτιέται καλόβουλα (το τονίζω) για το πως χάθηκε η ευρεία κοινωνική συναίνεση της περσινής άνοιξης, που μας βρήκε όλους κλεισμένους στα σπίτια μας και μας οδήγησε να βάλουμε πλάτη για μήνες πολλούς στην πανδημική συνθήκη, τότε δεν θα έπρεπε να αποδίδει την απώλεια της στην κόπωση των πολιτών. Μια τέτοια απάντηση μετατοπίζει την ευθύνη στους κυβερνώμενους και αφαιρεί την ευθύνη που αναλογεί από τους κυβερνώντες καθώς αυτοί είναι που παίρνουν αποφάσεις και χαράζουν πολιτικές.

Η απάντηση σχετικά με την απώλεια της κοινωνικής συναίνεσης στα ζητήματα της πανδημίας βρίσκεται στα λάθη, τα μικρά και τα μεγάλα, που ένα-ένα και όλα μαζί δημιούργησαν την εικόνα μιας κυβερνητικής αντίληψης καθεστωτικής, πρόσκαιρης, ιδιοκτησιακής, ολιγαρχικής, αυταρχικής που δεν νοιάζεται ούτε υπολογίζει τους πολίτες των οποίων τις τύχες καθορίζει. Μια τέτοια αντίληψη δεν μπορεί να έχει τύχη όσο και αν τα μήντια προσπαθούν να την εξωραΐσουν.

Όχι, δεν χάθηκε η κοινωνική συναίνεση επειδή κουραστήκαμε εμείς οι πολίτες, χάθηκε επειδή δεν την τίμησαν, δεν την αξιοποίησαν, δεν κατανόησαν της πολιτική της σημασία οι κυβερνώντες. Δεν συνειδητοποίησαν το πόσο χρήσιμη θα ήταν για το μέλλον της χώρας και τις τύχες της κοινωνίας και των πολιτών της. Προτίμησαν να κυβερνήσουν έχοντας το βλέμμα τους στραμμένο στους ψηφοφόρους και οπαδούς των πολιτικών τους και όχι στο ευρύ κοινωνικό συνασπισμό που είχε κτιστεί την περσινή άνοιξη με αφορμή την πανδημία. Παρέβλεψαν πως οι προεκλογικές δεσμεύσεις του 2019 δεν αποτελούσαν αντικείμενο του συμβολαίου που σύναψε την άνοιξη του 2020 το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας μαζί τους στη πανδημική συνθήκη.

Σε αυτό το συμβόλαιο συναίνεσης έπρεπε να χωράμε όλοι όχι μόνο οι οπαδοί των πολιτικών τους. Η άνοιξη του 2020 έχει καταχωρηθεί ως μια χαμένη ευκαιρία και η παραφωνία της σοπράνο στην επέτειο του ’21 μοιάζει σαν μουσική υπόκρουση στους τίτλους τέλους. Μια ταινία που θα μπορούσε να είχε το τίτλο από τη συναίνεση στη σοπράνο …

Περαστικά μας και χρόνια μας πολλά, έχουμε πολλά να δούμε ακόμη μάλλον… “Υγεία, γκάβλα και επανάσταση”