Εξέλιξη προς τα εμπρός ή προς τα πίσω;
Είναι οι οκταώροφες πολυκατοικίες που συναντάμε στους δρόμους της πόλης η καλύτερη επιλογή;
Λέξεις: Αθανάσιος Μαλίτσας
Ένα χαρακτηριστικό ΑΝΤΙπαράδειγμα (προσωπική εκτίμηση) διαμόρφωσης και επανακαθορισμού του χαρακτήρα της γειτονιάς με την πάροδο των χρόνων. Ωραία και εντυπωσιακή η μεγάλη κλίμακα αλλά μόνο υπό αυστηρούς χωροταξικούς όρους και περιορισμούς (σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης-ιδανικά και πάλι προσωπική εκτίμηση στο κέντρο της πόλης με σκοπό να απορρέουν οι αντίστοιχοι ιδεολογικοί και αισθητικοί συμβολισμοί για το σύνολο της πόλης. Κάτι τέτοιο βέβαια για να έχει εφαρμογή θα πρέπει η αρχική σκέψη και ο σχεδιασμός της πολιτείας να βασίζονται σε “κάποιου είδους” όραμα και όχι μόνο στο στενό πλαίσιο-κριτήριο των οικονομικών και ελκυστικών κινήτρων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και οικονομικού κέρδους).
Είναι εύλογο να ανακύψει το ερώτημα ότι σε μία οριζόντια επιλογή χαμηλής κλίμακας για μία μεγάλη πόλη το κατά πόσο θα ήταν διαχειρίσιμα τα πρακτικά προβλήματα μετακίνησης από τους πολίτες. Ίσως, το όριο των 4 ορόφων που υπήρχε μέχρι περίπου τα μέσα της δεκαετίας του ’80 να είναι το ιδανικό όσον αφορά στην απαλλαγή των προβλημάτων που θα εμφανίζονταν κατά την προαναφερθείσα συνθήκη (υπέρμετρη χωρική εξάπλωση λόγω της πολύ χαμηλής οικοδομικής υψομετρικής κλίμακας) ενώ παράλληλα θα διασφαλίζονταν ο αερισμός και ο φυσικός φωτισμός των γειτονιών, πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχύσει στις πολύ συχνές πλέον περιπτώσεις των οκταώροφων πολυκατοικιών που συναντάμε εκατέρωθεν των στενών δρόμων των γειτονιών.
Σίγουρα πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις. Θεμελιώδες όμως, νομίζω ότι πάντα είναι το ποιος αποφασίζει, για ποιους και με τι κριτήρια!!!
