Έξι πράγματα που με συγκίνησαν πολύ τη χρονιά που τελειώνει
Έξι μικρές στάσεις σε μια αλληλουχία αβέβαιων στιγμών, ως πολύτιμες αποσκευές του 2021. Τραγούδια, ταινίες, βιβλία, σειρές, συναυλίες.
Σε μια χρονιά γεμάτη ανατροπές, κόπωση, απογοητεύσεις, διχασμούς, απώλειες και αμφιβολίες για το μέλλον ξεχώρισα έξι στιγμές που λειτούργησαν ως τονωτικές ενέσεις. Έξι μικρές στάσεις σε μια αλληλουχία αβέβαιων στιγμών που παίρνω μαζί μου ως πολύτιμες αποσκευές. Τραγούδια, ταινίες, βιβλία, σειρές, συναυλίες που ξεχώρισα.
- Μίνως Μάτσας, Ελένη Φωτάκη, Σωκράτης Μάλαμας – Εγώ Σ’ Αγάπησα Το Μάη
Το υπέροχο τραγούδι των τίτλων τέλους της σειράς της Ερτ 1 Καρτ Ποστάλ. Σπουδαία μελωδία του Μίνου Μάτσα, κοφτοί, πικροί στίχοι της Ελένης Φωτάκη και ο Σωκράτης Μάλαμας σε μια ερμηνεία ανατριχιαστική.
2. Γιώργος Κωστογιώργης, Αργύρης Μπακιρτζής, Δημήτρης Πολυζωίδης- Το καλοκαίρι πέρασε σα ρίγος
Υπάρχουν ακόμα δίσκοι που μπορούν να σε πάρουν μαζί τους σε ένα κόσμο βαθιάς ευαισθησίας; Ο γιος του Αργύρη Μπακιρτζή και της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου είναι ένα σπάνιο άνθος, την πρώτη του σπουδαία ανθοφορία καμαρώνουμε εδώ.
Γράφει ο ίδιος:
”Τον Σεπτέμβρη του 2011, πριν από σχεδόν δέκα χρόνια κι ενώ θα ξεκινούσα να φοιτώ στη δεύτερη τάξη του Γυμνασίου, η μητέρα μου σκέφτηκε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να με κάνει να καταλάβω πως ο έρωτας είναι το πιο σπουδαίο συναίσθημα στην ζωή του ανθρώπου δίνοντας μου να διαβάσω την έκδοση του Δικταίου με τα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.
Δέκα χρόνια μετά, ανακοινώνω αλλά και ανακοινώνουμε, την κυκλοφορία ενός δίσκου με μελοποιήσεις αγαπημένων μου ποιημάτων αγαπημένων μου ποιητών, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, του Κώστα Ουράνη, του Τέλλου Άγρα, του Αργύρη Εφταλιώτη και του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. Και τα δεκατέσσερα τραγούδια, τα οποία αντικατοπτρίζουν πεντακάθαρα έναν Κώστα σε αδιέξοδο και πνιγμένο από το αίσθημα του κενού και του ανικανοποίητου, γράφτηκαν τα Χριστούγεννα του 2020, σε διάστημα δέκα ημερών όπου βασανίστηκα όσο ποτέ ξανά στη ζωή μου.
Σε αυτόν τον δίσκο τραγουδάει ο Αργύρης Μπακιρτζής και δεν θα μπορούσε κανείς άλλος να είναι στη θέση του. Είμαι τόσο περήφανος γι’ αυτόν τον άνθρωπο που καταπίνω τον παντοτινό μου προβληματισμό για το κοινό μας επίθετο – ο καθένας μπορεί να το εκλάβει όπως θέλει.
Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 2000, περνούσα πολύ συχνά τα Σαββατοκύριακα μου στη Θεσσαλονίκη. Στον Μύλο ήταν η συναυλία; Στο Block33 του αγαπημένου Γιώργου Γεωργιάδη; Δεν θυμάμαι. Είμαι σίγουρος όμως πως διασχίζαμε με το αυτοκίνητο τη Μοναστηρίου μετά από ένα live των Χειμερινών Κολυμβητών. Στο συρτάρι των αναμνήσεων της παιδικής μου ηλικίας κυριαρχεί η παρακάτω εικόνα: ξανθά βαμμένα μαλλιά, μαύρο νυχτικό, εξουθενωμένο και φαγωμένο από την ταλαιπωρία πρόσωπο, ασταθές περπάτημα. Θυμάμαι τόσο καθαρά τη στιγμή που έπεσε πάνω στο καπό μας, σ’ ένα κόκκινο φανάρι της Δωδεκανήσου. Μπορεί εκείνη η πόρνη του Βαρδάρη να μην θυμάται ότι κοιταχτήκαμε, θυμάμαι όμως εγώ τα μάτια της και τα μάτια μου που είχαν κολλήσει στο πρόσωπό της. Μικρό παιδί ήμουν. Εκείνη η πόρνη του Βαρδάρη δεν θα διαβάσει αυτό το κείμενο αλλά και να το διαβάσει δεν θα μπορεί να συνδέσει γεγονότα και στιγμές γιατί με το ζόρι κρατούσε ανοιχτά τα μάτια της, με δυσκολία έκανε το κάθε της βήμα. Αυτός ο δίσκος θα είναι πάντα συνδεδεμένος με αυτήν τη γυναίκα η οποία ήταν και η πρώτη που ερωτεύτηκα στη ζωή μου – αυτή με καλωσόρισε σε έναν κόσμο που με μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Έναν κόσμο γεμάτο φώτα της πόλης, πορνό σινεμά, λεωφόρους με φτηνά ξενοδοχεία, ταξιτζήδες, βραδινές κούρσες και νυχτερινά δρομολόγια, παράξενους τύπους και γοητευτικές γυναίκες, σκοτεινές στοές και φωτεινές πινακίδες, τον κόσμο του Βαρδάρη και της μεταμεσονύχτιας Θεσσαλονίκης.
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά χωρίς την βοήθεια του Στέργιου Πλασάτη (την παραγωγή ανέλαβε ο Τσαλαπετεινός) τον οποίο και θέλω να ευχαριστήσω θερμά. Είναι ένας άνθρωπος που κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Οι ηχογραφήσεις, για διάφορος λόγους, διήρκησαν, με μεγάλα διαλείμματα φυσικά, σχεδόν 10 μήνες. 10 μήνες στο στούντιο Cue Productions του Γιάννη Μαυρίδη (που έκανε και τις μίξεις και το mastering), ενός εκπληκτικού ανθρώπου, ενός καταπληκτικού επαγγελματία ο οποίος και συνέβαλλε καθοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα που θα ακούσετε. Αυτή ήταν η πρώτη μας συνεργασία από τις πολλές που θα ακολουθήσουν – είμαι σίγουρος.
Η φωνή σε τρία κομμάτια ηχογραφήθηκε στο Nemesis Recording Studio του αγαπητού φίλου και συνεργάτη, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, Αναστάσιου Καραπαπάζογλου τον οποίο και θέλω να ευχαριστήσω θερμά για ακόμα μια φορά.
Βρίσκεται στην Αυστρία, πάρα μα πάρα πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, ωστόσο ο Δημήτρης Πολυζωίδης (βιολί, βιόλα) μου έκανε την τεράστια τιμή να συμμετάσχει σε αυτό το εγχείρημα καθορίζοντας ιδιαίτερα τον ήχο του δίσκου. Η συμβολή του είναι τεράστια και η συγκίνηση μου πάρα πολύ μεγάλη.
Αισθάνομαι επίσης τεράστια συγκίνηση για την συμμετοχή του Ισίδωρου Παπαδάμου που χρωμάτισε με το μπουζούκι του ένα μου κομμάτι. Νιώθω ευγνώμων που συμμετείχαν στον δίσκο άνθρωποι που θαύμαζα και αγαπούσα από μικρό παιδί. Μιλάω για την αγαπημένη μου Κατερίνα Σισσίνι που τραγούδησε σε ένα κομμάτι, για τον Χρήστο Παπαδόπουλο που έπαιξε κλαρινέτο σε δύο, τον Θάνο Σιδέρη που έπαιξε κλαρινέτο σε ένα, τον Πάνο Βουλγαράκη που έπαιξε κοντραμπάσο σε τρία και τον Στέργιο Κόγια που έπαιξε τύμπανα σε ένα. Σπουδαίοι μουσικοί και πραγματικά ωραίοι άνθρωποι όλοι τους, με το δικό τους προσωπικό και μοναδικό ύφος, καθόρισαν με τη σειρά τους το τελικό αποτέλεσμα.
Οι εικόνες του εξωφύλλου και του ένθετου είναι του Απόστολου Βέττα. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος που τα έργα του έντυσαν αυτόν τον δίσκο και ακόμη πιο χαρούμενος γιατί το έκανε επειδή του άρεσαν τα τραγούδια. Όταν συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε, τον άκουγα και σκεφτόμουν πως όλα όσα μου έλεγε, ήταν όλα όσα σκεφτόμουν αυτά τα χρόνια καθώς γυρνούσα ξημερώματα στο Βαρδάρη παρατηρώντας.
Τη γραφιστική επιμέλεια ανέλαβε το ΤΥΠΟ-ΜΟΥΓΚΟΣ, το ιστορικό τυπογραφείο στην Αλεξάνδρου Σβώλου –στην Πρίγκηπος Νικολάου– στην Πολωνίας (μου αρέσουν τρομερά και οι τρεις ονομασίες γιατί αντικατοπτρίζουν τρεις εντελώς διαφορετικές γενιές). Αυτό το μέρος θα αποτελεί πάντα έναν σταθμό στη ζωή μου, μια αγαπημένη μου παιδική βόλτα στη Θεσσαλονίκη, μια αγαπημένη μου στάση και τώρα που κοντεύω τα 24. Γιάννη, πόσο μου λείπει το να μπαίνω και να σε βλέπω χαμογελαστό με το τσιγάρο στο χέρι. Ευχαριστίες θερμές λοιπόν στον αγαπημένο Δημήτρη Μηλώση και τον φίλο-αδερφό-συνοδοιπόρο-πραγματικά ωραίο τύπο Δημήτρη Μουγκό.”
Εγώ που χρόνια κατοικώ το δρόμο τον αγερικό, πρώτη φορά είναι που φοβάμαι με το χειμώνα απόψε νάμαι…Ομορφιά φίλοι μου. Δώρο καρδιάς.
3. MAID-Netflix
https://www.youtube.com/watch?v=tGtaHcqsSE8
Από όλες τις σειρές που είδα φέτος παίρνω μαζί μου αυτό το διαμάντι που με έκανε να κλάψω, να θυμώσω, να οργιστώ, να συγκινηθώ, να αισθανθώ τι σημαίνει αποκλεισμός, ματαιωμένα όνειρα. Εμπνευσμένη από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Stephanie Land, Maid: Hard Work, Low Pay, and a Mother’s Will to Survive (best seller των New York Times) με τη σπουδαία Μargaret Qualley να σηκώνει πάνω της ένα ατέλειωτο βουνό. Χωρίς ίχνος φθηνού συναισθηματισμού και εκβιασμού συμπόνοιας, αυτό το ταξίδι στη σκληρότητα ενός άνισου κόσμου, θα σας αρπάξει από τα μούτρα και θα στοιχειώσει μέσα σας. Αλήθεια είμαστε ποτέ έτοιμοι να αναμετρηθούμε με κάτι τέτοιο;
4. Χρύσα Παπαδοπούλου“Όρθιος, σε δημόσια θέα, Η αγόρευση στη δίκη της Χρυσής Αυγής”. Εκδόσις Πόλις
Η Χρύσα Παπαδοπούλου είναι ένα νέο κορίτσι. Ένα πλάσμα που αν την ακούσεις να μιλά ελπίζεις. Ότι μπορεί να υπάρξει ένας καλύτερος κόσμος. Ένας πιο δίκαιος κόσμος, χωρίς μίσος. Γεννήθηκε το 1983 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στο Λιτόχωρο Ολύμπου. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. Έκανε τη Μάγδα Φύσσα, με την απολογία της στη δίκη για τη δολοφονία του Παύλου περήφανη. Σε αυτές τις σελίδες η Ιστορία βρίσκει ένα μερτικό γενναιότητας και δικαίωσης στη μάχη απέναντι στο θεριό του φασισμού.
5. Η εικόνα του Κωνσταντίνου Τσακαλίδη από την Εύβοια
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
H σπαραχτική εικόνα του Κωνσταντίνου Τσακαλίδη, η πιο ανατριχιαστική αποτύπωση του ανείπωτου πόνου με μια κραυγή. Εξώφυλλο στο Time στις καλύτερες εικόνες της χρονιάς, επιλεγμένη από το The Atlantic και το National Geographic στις κορυφαίες εικόνες του 2021. Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
6. ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ – ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ «ΤΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ» (ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΛΙΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ)
Ξέρεις πόση ανάγκη είχαμε να νοιώσουμε ζωντανοί αυτή τη χρονιά. Να αγκαλιαστούμε, έστω και νοητά και να αισθανθούμε πως η νοητή γραμμή που μας ενώνει παραμένει παρούσα. Σε μια εποχή που ”χορτάσαμε γκρεμό” αυτά τα γενέθλια ήταν για όλους όσους βρεθήκαμε, τυχεροί και ευλογημένοι, σε μια από τις συναυλίες τους, αφορμή να συγκινηθούμε ξανά. Τις αγαπώ πολύ για αυτό το ωραίο ταξίδι.
