«H Eλένη Χοντολίδου που χώνεται»

Kάθε Δευτέρα πρωί θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018. 

«H Eλένη Χοντολίδου που χώνεται»

της μανούλας μου που έκανε ίδια μ’ αυτήν 

Eίμαι στο μεταπτυχιακό και τηλεφωνώ σε έναν καθηγητή μου. Το σηκώνει η μικρή και πανέξυπνη κορούλα του και του λέει: «μπαμπά, έλα, η Ελένη Χοντολίδου που χώνεται»! Δεδομένου ότι ο καθηγητής μου δεν νομίζω να έλεγε ποτέ αυτήν την κουβέντα, θεωρώ ότι η ακρίβεια και το χιούμορ ήταν της μικρής τότε (σήμερα πετυχημένης επαγγελματία και μητέρας) –ας την πούμε Μαρία. 

Από όλα τα παρατσούκλια μου (Κοντολίδου λόγω ύψους, Χοντρολίδου λόγω σωματικής διάπλασης, Χουντολίδου και Κοντολίζα λόγω αυταρχισμού) θεωρώ ότι το παραπάνω είναι το πιο πετυχημένο. Είμαι η εγγονή μιας γιαγιάς που έσπαζε το τσόφλι των αυγών πριν βγουν από μόνα τους τα κλωσσόπουλα και η κόρη μιας μάνας που ήταν τόσο περίεργη που σε μία επίδειξη προίκας περίμενε να μην είναι κανείς στο δωμάτιο και ανοίγοντας ένα μικρό κουτάκι είδε με τα γράμματα του πατέρα μου το σημείωμα: «Θεανώ, μην είσαι περίεργη».

Με αυτό το DNA πόσο να το παλέψω η δόλια; Άσε που δεν πιστεύω ότι συνολικά έχασα όντας «H Eλένη Χοντολίδου που χώνεται». Σπάνια –ή έτσι νομίζω– υπήρξα αγενής και χωνόμουνα εκεί που με έσπερναν. Κι όταν έσφαλλα προσπαθούσα να το διορθώσω. Εάν έκανα σε κάποιον κακό και δεν το ξέρω ζητώ συγνώμη.

Άκουγα πάντοτε με προσήλωση τις πολιτικές κουβέντες των μεγάλων κι ας μην καταλάβαινα και πολλά πολλά. Όχι ότι τώρα καταλαβαίνω δηλαδή, αλλά λέμε τώρα…

Δραστήρια στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου (1974-75) για να γίνει η πρώτη μας αποχή και πορεία στη μεταπολίτευση. Εκπρόσωπος έτους στο πρώτο έτος, δραστήρια στη γειτονιά μου στην Πνευματική Κίνηση Νέων 40 Εκκλησιών. «Το κοριτσάκι με τα γυαλιά από τις 40 Εκκλησιές» με αποκαλούσε ο τότε Δημοτικός Σύμβουλος Κωστής Μοσκώφ, τον οποίον επισκεπτόμασταν συχνά στο γραφείο του και μας αντιμετώπιζε σαν ίσους και αξιόλογους. Ένα από τα αξέχαστα μαθήματα της εποχής. Αυτός, ο αντιδήμαρχος Κώστας Παπαθεοδώρου και ο κ. Ρεπάνης που μας βοηθούσε να διαδώσουμε τα Δημήτρια στις 40 Εκκλησιές, υπήρξαν, θαρρώ η αιτία που απέκτησα το μικρόβιο της ενασχόλησης με τα κοινά. Παράλληλα, ένταξη στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ μέχρι που με πέταξαν έξω και, τώρα πια, τους ευγνωμονώ γι αυτό. 

Μετά συνδικαλισμός με το ΕΔΠ. Στην Αγγλία, εκπρόσωπος των φοιτητών στην Εστία μου, το John Adams Hall. O επόπτης μου και αγαπημένος μου Καθηγητής Παναγιώτης Ξωχέλλης θορυβήθηκε. Σου λέει τι κάνει αυτή εκεί τώρα; Την στείλαμε για σπουδές κι αυτή συνδικαλίζεται; Και μου έγραψε πολύ γλυκά να μην ξεχνάω ότι είμαι εκεί (στο Λονδίνο) για σπουδές. 

Δεν ξαναχώθηκα σε πολιτικά κόμματα γιατί το έμαθα το μάθημά μου καλά. Δεν πιστεύω στα κόμματα, νομίζω ότι είναι μία τελειωμένη ιστορία. Αντιθέτως, πιστεύω στα κινήματα στα οποία έδωσα το παρών καθώς χώθηκα σε όσα μπορούσα. Γυναικείο με την «Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών», ως τσικό, «μελετηρή» μαθήτρια τόσο της αλησμόνητης Ζώγιας Χρονάκη, όσο και της πολύτιμης Δανάης Χατζόγλου. Μετά, στο «Δίκτυο Γυναικών Θεσσαλονίκης» (που μετατράπηκε σε «Χώρο Γυναικών Θεσσαλονίκης») και, τέλος, στην «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη», δεξί χέρι του Γιάννη Μπουτάρη στην Πορεία Μνήμης, για λίγο Πρόεδρος και για 13 χρόνια Κοινοτική Σύμβουλος της Α΄ Κοινότητας του Δήμου. Με πολλές εκδηλώσεις, το περίφημο μαγαζάκι μας με τις υπέροχες εθελόντριές μας, το «Χέρι με Χέρι» και άλλα πολλά. Και στο προσφυγικό με την αμέριστη συμπαράσταση του τότε Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας (αφού είχα δουλέψει σκληρά για να κερδίσει το Πρυτανικό σχήμα στο οποίο συμμετείχε). Μεγάλο σχολείο τα Διαβατά και οι ΜΚΟ και η Ύπατη Αρμοστεία και οι πρόσφυγες. Και τελευταία η «Κίνηση Πολιτών για την Προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς» μπας και σώσουμε τα αρχαία της Βενιζέλου επί ματαίω!  

Στο Πανεπιστήμιο δεν επιθύμησα ποτέ να «χωθώ» σε αξιώματα, μόνο για πολύ λίγο υπήρξα διευθύντρια του μεταπτυχιακού και έφυγα άρον άρον για λόγους που δεν είναι του παρόντος. Χρησιμοποίησα όμως τα αξιώματα που μου έδινε η θέση μου με τον καλύτερο τρόπο στο προσφυγικό (συντονίζοντας τη μεταφορά εθελοντών προς και από τα Διαβατά) με μεταφορικά μέσα του Δήμου και του ΑΠΘ και όπου αλλού χειάστηκε.

Και συμμετείχα σε δύο από τα μεγαλύτερα προγράμματα που θα μπορούσε μία παιδαγωγός να συμμετάσχει: στο Πρόγραμμα Μουσουλμανοπαίδων (σχεδόν για 20 χρόνια) με υπεύθυνες τις Άννα Φραγκουδάκη και Θάλεια Δραγώνα, ετοιμάζοντας υλικό για το μάθημα της λογοτεχνίας και επιμορφώνοντας τους εκπαιδευτικούς  και στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, στήνοντάς τα, γράφοντας τις προδιαγραφές σπουδών, ετοιμάζοντας τις επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών. Μεγάλα σχολεία και τα δύο και όχι μόνον γιατί έμαθα πολλά αλλά γιατί απέκτησα στέρεες και πολύτιμες φιλίες.

Όλα αυτά δουλεύοντας στο Πανεπιστήμιο και διδάσκοντας πολλά μαθήματα, επιβλέποντας πάμπολλες μεταπτυχιακές εργασίες και έναν εντυπωσιακό αριθμό διδακτορικών διατριβών. Χώρια τα έξτρα μαθήματα σε άλλα Τμήματα και άλλα ΑΕΙ και τη συμμετοχή σε τριμελείς και επταμελείς επιτροπές αξιολόγησης.

Όλα αυτά έγιναν επειδή είμαι «Η Ελένη Χοντολίδου που χώνεται». Με τον εαυτό μου εκεί παρόντα, το ενδιαφέρον μου αμείωτο και με μεγάλη όρεξη να ακούω και να καταγράφω ιστορίες: από τις οικογενειακές, μέχρι των φίλων αλλά και των ξένων. Ενδιαφέρον για τα προβλήματα, τις ανησυχίες, τις αγωνίες των φίλων, των φοιτητριών και των φοιτητών μου. Κοντά τους και κοντά στα παιδιά τους. Γιατί αυτή η ζωή δεν έχει νόημα εάν δεν την μοιράζεσαι, γιατί στη ζωή αυτή είμαστε οι ιστορίες μας.