Η εμπειρία μου ως κομπάρσος στο χολιγουντιανό «The enforcer»

Ένα από τα γεγονότα που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του τύπου και των συζητήσεων στα social media αυτό το καλοκαίρι ήταν τα γυρίσματα της ταινίας «The enforcer» με πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας στην Θεσσαλονίκη. Για έναν ολόκληρο μήνα δεκάδες τεχνικοί, ηθοποιοί, βοηθητικό προσωπικό και κομπάρσοι ξεχύθηκαν σε διάφορα σημεία της πόλης την οποία και μετέτρεψαν σε Μαϊάμι και η κάθε εμφάνιση του Αντόνιο αποτέλεσε την είδηση της ημέρας.     

Θεώρησα πως η εμπειρία της συμμετοχής σε μια τέτοια παραγωγή θα ήταν μοναδική και θα μου έδινε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να έχω μια εμπεριστατωμένη άποψη εκ των έσω για όλα όσα συμβαίνουν στο σετ μιας χολιγουντιανής ταινίας.

Έτσι λοιπόν δήλωσα διαθεσιμότητα ως κομπάρσος και έπειτα από πολλές ημέρες και ενώ τα γυρίσματα είχαν σχεδόν ολοκληρωθεί με ενημέρωσαν από την παραγωγή πως αν θέλω να συμμετέχω θα μπορούσα να παρευρεθώ την τελευταία ημέρα των γυρισμάτων στην Νέα Μηχανιώνα με θέμα ένα πρωινό καλοκαιρινό πλάνο σε έναν παραθαλάσσιο δρόμο του Μαϊάμι εκεί όπου σύμφωνα με το σενάριο διαδραματίζεται η υπόθεση.

Ένας φίλος που επισκέφθηκε το Μαϊάμι μου είπε πως οι περισσότερες περιοχές δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο παρ’ όλο που η πόλη είναι γνωστή από τηλεοπτικές σειρές και ταινίες που έχουν σημειώσει μεγάλη επιτυχία όπως το Miami Vice και το Dexter.

Χαρακτηριστικά μου είχε πει «Για την Αμερική το Μαϊάμι είναι ότι για την Ελλάδα η Παραλία Κατερίνης και η Μηχανιώνα».

Αυτή την ατάκα σκέφτηκα και θεώρησα πως καθόλου τυχαία η Μηχανιώνα ήταν η βάση των παραθαλάσσιων λήψεων.

Προϋπόθεση συμμετοχής: το απόγευμα της προηγούμενης έπρεπε όλοι υποχρεωτικά είτε είχαν εμβολιαστεί είτε όχι να υποβληθούν σε τεστ κορονοιού. 

Φτάνοντας στην νότια πύλη της Δ.Ε.Θ το προσωπικό  κατέγραφε τα στοιχεία της ταυτότητας του συμμετέχοντα για να περάσει στον χώρο των τεστ.

Στα γραφεία της παραγωγής συνάντησα γνώριμα πρόσωπα παλιούς συμφοιτητές και φίλους από την εποχής της σχολής κινηματογράφου που μέχρι και σήμερα εργάζονται με μεγάλη επιτυχία στο χώρο των τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών. 

Ένας συμπαθητικός νέος μου έδωσε οδηγίες για το γύρισμα της επομένης ημέρας. Θα έπρεπε να φοράμε καλοκαιρινά ρούχα που να παραπέμπουν σε πρωινό σε παραλία και να είμαστε στην ώρα μας για την αναχώρηση των λεωφορείων προς την Μηχανιώνα.

Πράγματι την επόμενη ημέρα ένα πλήθος κόσμου ήταν μαζεμένο μπροστά από την νότια πύλη της Δ.Ε.Θ.

Άντρες και γυναίκες με σορτσάκια μαγιό, ποδηλάτες, σκειτεράδες, άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, φύλου, εθνοτικής καταγωγής όλοι με κέφι και πολύ ενέργεια. Αρκετοί από αυτούς είχαν  δημιουργήσει πηγαδάκια έγιναν μια παρέα διότι έπαιξαν και σε προηγούμενες σκηνές και είχαν αναπτύξει φιλικές σχέσεις. Τα λεωφορεία ξεκίνησαν με τους περίπου 100 κομπάρσους της ημέρας στις 12 η ώρα το πρωί. 

Φτάνοντας στο σημείο των γυρισμάτων μπορούσε κανείς να δει παραταγμένα μεγάλα φορτηγά με κινηματογραφικό εξοπλισμό. Έχω βρεθεί και σε άλλες παραγωγές αλλά τόσο μεγάλη ποσότητα σε τρίποδες, φώτα και κάθε λογής εξοπλισμό πρώτη φορά έβλεπα. Ένα από τα φορτηγά είχε το ρόλο του βεστιαρίου. 

Ο κάθε κομπάρσος περνούσε με την σειρά και μπορούσε να πάρει κάποιο αξεσουάρ ή να αλλάξει μπλούζα, πουκάμισο η παντελόνι για να υπάρχει ενδυματολογικά η επιθυμητή αρμονία.

Στην συνέχεια συγκεντρωθήκαμε σε έναν ειδικά διαμορφωμένο εξωτερικό χώρο όπου υπήρχαν  μάσκες, αντηλιακά, ενυδατικές κρέμες, νερό καφές φαγητό. Επιπλέον υπήρχε γιατρός ασθενοφόρο και self test κορονοιού. 

Χωριστήκαμε ανά ομάδες έτσι όπως θα έπρεπε να παραταχθούμε στον κεντρικό παραλιακό δρόμο της Μηχανιώνας στον οποίο τοποθετήθηκαν Αμερικάνικα αυτοκίνητα, Αμερικάνικες σημαίες, διαφημιστικές πινακίδες και σημάνσεις που παραπέμπουν στο Μαϊάμι. 

Κάποιοι από τους συμμετέχοντες είχαν κάποιο συγκεκριμένο ρόλο, έπαιζαν μουσική στο δρόμο, έκαναν ποδήλατο, συζητούσαν και κάποιοι άλλοι απλώς περπατούσαν. 

Καθ’όλη την διάρκεια των γυρισμάτων ένα μεγάλο επιτελείο ήταν εκεί για να βοηθήσει σε ότι χρειαζόταν. 

Σε λίγη ώρα το γύρισμα ήταν έτοιμο να ξεκινήσει.

Αυτοκίνητα στο δρόμο, σκειτάδες και νεαροί με ποδήλατα στα πεζοδρόμια, λουόμενοι, μουσικοί και καλλιτέχνες δρόμου, περαστικοί ένα καυτό πρωινό στην παραλιακή του Μαϊάμι. 

Χρειάστηκε να επαναλάβουμε την σκηνή αρκετές φορές για να αλλάξει η γωνία λήψης και να υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Σε λιγότερο από δύο ώρες το γύρισμα είχε ολοκληρωθεί. Ήταν μια εύκολη ημέρα σύμφωνα με του συμμετέχοντες που έτυχε να παρευρεθούν σε γύρισμα που κράτησε και παραπάνω από 5 -6 ώρες. 

Ήταν η τελευταία ημέρα, όλα πήγαν καλά, η ταινία σύμφωνα με το  χρονοδιάγραμμα που έλεγε πως στα τέλη του Ιούλη θα είχε ολοκληρωθεί ήταν έτοιμη. 

Όταν ακούστηκε η λέξη τέλος οι περισσότεροι ξέσπασαν σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Οι τεχνικοί που δούλεψαν 30 μέρες ασταμάτητα, κάποιοι κομπάρσοι που βρεθήκαν εκεί για ημέρες. Μια αρμαθιά μπαλόνια που χρησίμευαν ως σκηνικό απελευθερώθηκαν στον αέρα. Ενθουσιασμός και ανακούφιση από όλους. Αφήσαμε τα ρούχα που είχαμε πάρει από το βεστιάριο, το catering είχε φέρει το μεσημεριανό γεύμα και τα λεωφορεία ήταν έτοιμα προς αναχώρηση για το κέντρο της πόλης. 

Στο λεωφορείο οι περισσότεροι συζητούσαν για την συνολική τους εμπειρία, για τα προηγούμενα γυρίσματα, για κάποια που ήταν απαιτητικά, για την ημερομηνία κυκλοφορίας της και αναρτιόντουσαν αν θα φαίνονται σε κάποιες σκηνές όταν προβληθεί η ταινία στην μεγάλη οθόνη. 

Αυτό θα το μάθουμε το 2022 όταν και θα κυκλοφορήσει το  «The enforcer» το οποίο σίγουρα ειδικά στην Θεσσαλονίκη από περιέργεια και μόνο θα παρακολουθήσουν αρκετοί για να δουν πως συντελέστηκε η μεταμόρφωση της πόλης μας σε Μαϊάμι, αν θα αναγνωρίσουν κάποιο πρόσωπο της πόλης ακόμα και τον εαυτό τους.