Ένα κοινό τραύμα της ιστορίας

Λέξεις: Σοφία Θεοδοσιάδου

Κάθε χώρα έχει το δικό της τραύμα. Η Ελλάδα τον Εμφύλιο, η Γερμανία το Ολοκαύτωμα, η Σκανδιναβία τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας, η Αμερική τις φυλετικές διακρίσεις, η Αφρική τη φτώχια. Σήμερα όμως ο πλανήτης απέκτησε ένα κοινό τραύμα: την πανδημία του κορωνοιού. Κάθε χώρα ψάχνει τρόπους για να γιατρέψει αυτό το τραύμα, όλο και πιο άμεσα, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο αποτελεσματικά. Άλλες καταστρώνουν λεπτομερή σχέδια εμβολιασμού, άλλες αυστηρά lockdown, άλλες σέβονται τις ατομικές ελευθερίες και εστιάζουν την προσοχή τους σε επιπλέον προληπτικά μέτρα.

Άλλες μιλάνε με τον πανικό που προκαλεί μια κρίση, άλλες με την ωριμότητα και τη νηφαλιότητα ενός σοφού γέροντα, όλες όμως εξαργυρώνουν την τιμή του φόβου με αφορμή αυτή την πανδημία. Όλα αυτά ενσταλάζονται στους πολίτες τους, όπως ακριβώς μια ένεση αμφιβολίας, σύγχυσης, αβεβαιότητας που περνάει ακαριαία στο ανθρώπινο σώμα και το παραλύει. Οι πολίτες των περισσότερων χωρών του κόσμου έχουν σήμερα παραλύσει από το παράλογο της ζωής τους και τους περιορισμούς στους οποίους αυτό το παράλογο τους έχει βουτήξει. 

Το τραύμα χρειάζεται χρόνο για να επουλωθεί, χρειάζεται καθαρό αέρα για να θρέψει, χρειάζεται φροντίδα για να ξεπεραστεί. «I can’t breath» φώναξε όλος ο πλανήτης μαζί με τον George Floyd πριν από μερικούς μήνες και σήμερα μετά την εισβολή φανατικών οπαδών του Τράμπ στην ακρόπολη της Αμερικανικής δημοκρατίας, το Καπιτώλιο, συνεχίζει να το κραυγάζει, αγχομαχώντας. Μερικές φορές τα τραύματα δεν περνάνε ποτέ. Τα κουβάλας όπως τα σημάδια στα γόνατα σου, όταν μικρός έπεφτες από το ποδήλατο και χτυπούσες άσχημα. Μερικές φορές τα τραύματα των χωρών δεν περνάνε ποτέ. Άλλες χώρες τα συγκαλύπτουν, άλλες βιάζονται να τα προσπεράσουν και άλλες απλά τα ξεχνάνε ελπίζοντας πως το συλλογικό ασυνείδητο δεν θα τους τα ξανά θύμησει. 

Σήμερα όμως οι χώρες όλου του κόσμου έχουν μια μεγάλη ευκαιρία, να δουλέψουν μαζί πάνω σε αυτό το κοινό τους τραύμα. Να επεξεργαστούν αυτή την πληγή με νέες, πιο ισχυρές αξίες, να της αφήσουν χώρο και χρόνο για να επουλωθεί και να  ζωγραφίσουν την ταυτότητά τους σε αυτό το αδιάσπαστο μαζί. Για τον πολύ απλό λόγο πως ο πόνος σήμερα είναι κοινός για όλους.  Κοινός χρειάζεται να είναι και ο τρόπος αντιμετώπισής του και αν μέσα σε αυτόν, αποκτήσει κεντρικό ρόλο το μαζί, τότε  αυτή θα είναι  μια φωτεινή νίκη της νέας δεκαετίας.