Επεισα τον εαυτό μου ότι όλα αυτά τα φανταζόμουν

Εγώ πήγα σε αυτόν, εγώ τον έψαξα και τον βρήκα. Δεν ήμουν φοιτήτρια του, δεν ήξερα τίποτα γι αυτόν, χρειαζόμουν βοήθεια με κάτι μεταφράσεις. Να ήμουν 22-23;

Λέξεις: Μια φοιτήτρια

Ο τύπος υπέροχος, μας καλωσόρισε – την πρώτη φορά δεν πήγα μόνη μου – στο γραφείο του, δέχτηκε να μας βοηθήσει – αυτός καθηγητής πανεπιστημίου, εμείς φοιτήτριες, πόσο γλυκός και γενναιόδωρος θυμάμαι να συζητάμε ενθουσιασμένες μιας και το πρότζεκτ μας θα προχωρούσε. Την επόμενη φορά πήγα στο γραφείο του μόνη μου.

Με υποδέχτηκε, αρχίσαμε να συζητάμε για το πρότζεκτ αλλά και γενικά φιλοσοφία – με καθυστερούσε πολύ γιατί δουλειά δεν γινόταν αλλά δεν μπορούσα να πω κάτι – εγώ ζήτησα τη βοήθεια του, εγώ του ήμουν “υπόχρεη”. Ενίοτε σηκωνόταν και με αγκάλιαζε – με έφερνε σε δύσκολη θέση αλλά έπειθα τον εαυτό μου ότι κάνω λάθος, δεν ήταν τίποτα σοβαρό και τον παρεξηγώ.

Μετά άρχισε να με αγκαλιάζει πιο έντονα και για κάνα λεπτό. Πνιγόμουν – αλλά εγώ εκεί: “δεν συμβαίνει τίποτα”. Μια επόμενη φορά με άγγιξε στο στήθος – απολογήθηκε αμέσως και ισχυρίστηκε ότι ήταν κατά λάθος και να τον συγχωρήσω. Όλες τις επόμενες φορές, 5 στον αριθμό, πήγα μόνη μου στο γραφείο του, γιατί έπεισα τον εαυτό μου ότι όλα αυτά τα φανταζόμουν, ότι δεν μου έκανε και κάτι στο κάτω κάτω – το πιο σοβαρό και λυπηρό – γιατί δεν γνώριζα ότι αυτό που έκανε είναι σεξουαλική παρενόχληση.

Χρόνια αργότερα φτάνω στην Αμερική για σπουδές. Έχω βγάλει μότο για να εξηγώ την Αμερική σε όσους με ρωτάνε σε μια φράση: “Τα καλά της Αμερικής είναι τα καλύτερα στον κόσμο, και τα κακά της είναι τα χειρότερα στον κόσμο”. Ένα από τα καλά της Αμερικής είναι ότι εδώ υπάρχει έντονη συζήτηση γύρω από θέματα σεξουαλικής παρενόχλησης. Το φεμινιστικό κίνημα και ειδικά το αφροαμερικάνικο φεμινιστικό κίνημα έχουν θέσει τις βάσεις (και συνεχίζουν να τις θέτουν) αποτελέσματα των οποίων είναι και το #metoo που ευτυχώς έφτασε γρήγορα και στην Ελλάδα.

Στην Αμερική λοιπόν, έμαθα: ότι η σεξουαλική επίθεση έχει πολλές εκφάνσεις και συμπεριλαμβάνει από την πιο ακραία βιαιότητα, ως την πιο “αθώα” κίνηση, ότι το θύμα πρώτα θα κατηγορήσει τον εαυτό του για ότι συνέβη, ότι η ντροπή και το τραύμα που αφήνουν οι σεξουαλικές επιθέσεις φιμώνουν το θύμα, ότι δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο που να προστατεύει άντρες και γυναίκες που έχουν υποστεί σεξουαλική επίθεση, και το πιο σημαντικό, ότι η σεξουαλική βία – όπως και κάθε βία – έχει περισσότερο να κάνει με την άσκηση εξουσίας παρά στο σεξ.

Έπρεπε να έρθω στην άλλη άκρη του κόσμου για συνειδητοποιήσω και να αποδεχτώ ότι αυτό που μου συνέβη δεν ήταν φυσιολογικό. Για συνειδητοποιήσω πόσο πίσω είμαστε στη συζήτηση, γιατί πιστέψτε με, και στην Αμερική υπάρχουν οι κάφροι που δεν πιστεύουν όταν μια γυναίκα βγαίνει μπροστά και μοιράζεται την ιστορία της, αλλά και τα συστήματα που καλύπτουν τον θύτη και σωπαίνουν, αλλά τουλάχιστον την κάνουν την συζήτηση. Δεν έχουν μείνει στο να λένε στην κόρη τους “να προσέχει” αλλά έχουν αντιληφθεί την αναγκαιότητα του να διδάξουν στα παιδιά τους ότι η εξουσία έχει πολλά πρόσωπα και πάντα εκφράζεται με τη βία: από τον πιο προνομιούχο στον λιγότερο.

Ο μόνος λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί νιώθω υποχρέωση στις υπόλοιπες γυναίκες που υπέφεραν πολύ περισσότερο από μένα. Εγώ στάθηκα τυχερή. Ξέφυγα. Δεν μπορώ να φανταστώ καν τον πόνο τους και το θάρρος τους να μιλήσουν. Ο όρος “θύμα” δεν ταιριάζει σε αυτές τις γυναίκες. Είμαι πολύ περήφανη γι αυτές και ας μην τις γνωρίζω.

Ας γίνει ο ο πόνος τους η αφετηρία να φτιάξουμε αφενός ένα σύστημα που να προστατεύει και να απονέμει δικαιοσύνη και αφετέρου μια κουλτούρα κατά της σεξουαλικής βίας, μια κουλτούρα όπου όλες αυτές οι γυναίκες και οι άντρες που “πήγαν στον γραφείο του μόνες/οι τους” είναι οι ήρωες της ιστορίας μας.

*Τα στοιχεία της κοπέλας που υπογράφει το κείμενο είναι στη διάθεση της Parallaxi και δε δημοσιεύονται για την προστασία της ίδιας. O καθηγητής που περιγράφει, μάς απασχόλησε πολύ τις τελευταίες μέρες στο ΑΠΘ.