Ο επίλογος της Δευτέρας

Τη Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου, η Θεσσαλονίκη ξεπροβόδισε και τους τελευταίους επισκέπτες της κι έκανε ταμείο: «Τι ‘χες Γιάννη, τι ‘χα πάντα». «Ισα βάρκα, ίσα πανιά». Ισα μέρα, ίσα νύχτα. Φθινοπωρινή ισημερία.

Ζούμε στην πόλη που γιόρτασε με πυροτεχνήματα την λήξη μιας Διεθνούς Εκθεσης η οποία… δεν έγινε ποτέ. Ισως γιατί έτσι έχουμε μάθει: Να γιορτάζουμε αυτό που περιμέναμε αλλά ποτέ δεν ήρθε. Και στην προσπάθειά μας να μη φανεί ότι μάς ξεγέλασαν, να πείθουμε και τους εαυτούς μας ακόμα ότι όλα έγιναν όπως μάς τα υποσχέθηκαν.

Ηρθαν, μίλησαν κι έφυγαν οι πολιτικοί από τη Θεσσαλονίκη. Μάς υποσχέθηκαν επεκτάσεις του Μετρό ενώ κανείς δεν ξέρει πότε και αν θα ολοκληρωθεί η πρώτη βασική γραμμή. Δηλαδή ξέρουμε πως θα ολοκληρωθεί το 2023, αλλά τα υπονοούμενα πως ίσως καθυστερήσει γιατί κάποιοι «κακοί» δεν συμφωνούν στην απόσπαση των αρχαίων της Βενιζέλου, προβάλλει ήδη ως ιδανική δικαιολογία.

Μάς υποσχέθηκαν Flyover περιφερειακό ενώ 30 χρόνια μετά τη λειτουργία του παλιού, δεν έχουν καν ολοκληρωθεί οι ανισόπεδοι κόμβοι στα (πάντα αδικημένα) δυτικά της πόλης. Ναι, δεν καταλάβατε λάθος: Στον περιφερειακό υπάρχουν ακόμα κλειστοί κόμβοι και φανάρια αλλά ο πρωθυπουργός μάς περιέγραψε πώς ακριβώς θα είναι ο «υπέργειος», «δίδυμος» δρόμος που θα δημοπρατηθεί δίπλα στον παλιό. Το λες και φάρσα!

Μάς υποσχέθηκαν και υποθαλάσσια ξανά. Ενα έργο που απορρίφθηκε από την ίδια την κοινωνία της Θεσσαλονίκης και θα κοστίσει 150 εκατομμύρια ευρώ χωρίς να γίνει, επανήλθε ως ΙΔΑΝΙΚΗ λύση (μήπως για τους εργολάβους;) για το κυκλοφοριακό.

Λένε πως όσο πιο χονδροειδές είναι ένα ψέμα, τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτό. Με μας εδώ στα βόρεια, δεν είναι τόσο δύσκολο να πεις κάτι και να γίνει πιστευτό. Μερικές φορές, ακόμα κι αν είναι συγκρατημένοι και φειδωλοί οι πολιτικοί, μεγαλοποιούμε από μόνοι μας τις εξαγγελίες τους για να συνεχιστεί η παράδοση δεκαετιών. Αυτή τη φορά, φυσικά, δε χρειάστηκε καν αυτό γιατί οι κυβερνώντες δεν ήταν καθόλου φειδωλοί σε όσα υποσχέθηκαν. Την ίδια ώρα που οι αξιωματούχοι επιστρέφουν στην πρωτεύουσα, η Θεσσαλονίκη συνεχίζει τη ζωή της.

Με σχολεία που φιλοξενούν τάξεις σε κοντέινερ. Με αρνητές χρήσης της μάσκας. Με ελλείψεις σε καθηγητές και υλικοτεχνική υποδομή. Κανονικότητα!

Ευτυχώς στο μέτωπο του Κορονοΐού είμαστε αρκετά καλά μέχρι σήμερα (άραγε για πόσο…) Στα νοσοκομεία αναφοράς επικρατεί ηρεμία. Οσοι γνωρίζουν λένε πως το μεγάλο πρόβλημα είναι στην Αθήνα. Εδώ αντέχουμε γιατί οι λιγοστοί τουρίστες έφυγαν, οι διεθνείς πτήσεις είναι περιορισμένες, η αποβιομηχάνιση περιορίζει τις μαζικές συναθροίσεις στους χώρους εργασίας και τα σκληρά έκτακτα μέτρα, μπορεί να σκοτώνουν την αγορά και την κανονική κοινωνική ζωή, αλλά τουλάχιστον έχουν αποτέλεσμα.

Στην Αθήνα, όμως; Στη «μισή Ελλάδα» δηλαδή… Εκεί πραγματικά βρισκόμαστε σε ένα όριο αλλά κάποιοι το παίζουν ψύχραιμοι και καθησυχαστικοί.

Τελικά δεν έχουμε μόνον εμείς στη Θεσσαλονίκη «άρνηση πραγματικότητας». Είναι και οι φίλοι μας οι Αθηναίοι επιρρεπείς στην ίδια ψυχική αντίδραση και κάνουν πως δεν βλέπουν ότι τα περιθώρια στενεύουν. Οι ελεύθερες κλίνες ΜΕΘ είναι πια ελάχιστες. Σε λίγο οι ασθενείς να διασωληνώνονται και εκτός ΜΕΘ. Υπάρχουν φόβοι η Αθήνα να γίνει Μπέργκαμο.

Ελπίζω να βγω ψεύτης γιατί είναι άλλο να σου υπόσχονται Μετρό και να σε κοροϊδεύουν κι άλλο να σου λένε πως δήθεν θωράκισαν το σύστημα υγείας και εσύ να πεθαίνεις περιμένοντας μια διαθέσιμη ΜΕΘ. Είναι άλλο να σου λένε «φταις που χάσαμε 150 εκατομμύρια γιατί μποϊκοτάρισες την υποθαλάσσια» κι άλλο να σου λένε «φταις που πεθαίνει κόσμος στην πόλη σου γιατί εσύ τους κόλλησες, εσύ δεν πρόσεξες». Εύχομαι να μη γίνει ποτέ η Αθήνα, όσο φτωχός συγγενής είναι η Θεσσαλονίκη και να παραμείνει πάντα το «χαϊδεμένο παιδί» του κρατικού μηχανισμού. Να μη συμβεί ποτέ να περιμένει «έναν υπεύθυνο» κι αυτός να κωφεύει. Γιατί τότε θα είναι αργά.

Υ.γ.: Σαν σήμερα πριν δυο χρόνια δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος γιατί ήταν «διαφορετικός». Θα μπορούσα να πω πολλά αν δεν έγραφε αυτά τα λίγα και ουσιαστικά ο Παύλος Παυλίδης στο τραγούδι «Ενα αλλιώτικο παιδάκι»:

«Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους / αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους / βάφουν με αίματα τα χέρια ως τους αγκώνες τους / κι ύστερα πλένουνε τα πεζοδρόμια τους…»

Άραγε εμείς με ποιους ήμασταν πριν δύο χρόνια; Με αυτούς που έπλυναν τα αίματα από τα πεζοδρόμια ή με αυτούς που φώναξαν πως δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος;