Ο επίλογος της Δευτέρας: Σταθερά «πονετικοί παρά δίκαιοι»
Ο Άκης Σακισλόγλου γράφει για το μεσανατολικό του τότε και του σήμερα.
Παιδιά ήμασταν και ακούγαμε τη φράση: «Το μεσανατολικό θα λύσετε;» εννοώντας πως οι συζητήσεις και οι διαπραγματεύσεις μας αργούν. Τα χρόνια πέρασαν, το μεσανατολικό δε λύθηκε αλλά επανέρχεται τόσο αργά και μεθοδικά που τα δικά μας παιδιά πλέον δεν γνωρίζουν καν τη φράση.
Τον τελευταίο μήνα και ειδικά τις τελευταίες μέρες, τα ρεπορτάζ από τη λωρίδα της Γάζας φέρνουν εικόνες και πληροφορίες για συγκρούσεις. Ήρθε η στιγμή της αναζωπύρωσης. Το ισχυρό Ισραήλ βομβαρδίζει ανηλεώς το ανίσχυρο Παλαιστινιακό κράτος που, μέσω της Χαμάς, απαντά (ή αυτό ξεκίνησε πρώτο και το Ισραήλ απαντά) με ρουκέτες και πυραύλους.
Αλήθεια, τι έγραψα; «Ποιος ξεκίνησε πρώτος;» Είναι δυνατόν να δώσεις απάντηση σε αυτό; Στα χώματα της Ιερουσαλήμ, όλης της Λωρίδας της Γάζας κι όλης της μέσης ανατολής, για να βρεις το ποιος ξεκίνησε, τι ξεκίνησε, γιατί το ξεκίνησε, πρέπει να γυρίσεις χιλιάδες χρόνια πίσω και επιστρέφοντας στο σήμερα να κάνεις διαδοχικές στάσεις στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στο ολοκαύτωμα, στον σιωνισμό, στο νέο κράτος του Ισραήλ, στον πόλεμο των επτά ημερών, στην σκληρή δεκαετία του ’70, του ’80, στην ανακήρυξη του Παλαιστινιακού κράτους και σε τόσα ακόμα που ούτε στο σχολείο διδάσκονται, ούτε στα ΜΜΕ θα τα ακούσεις ξεκάθαρα και αντικειμενικά.
Κάθε φορά που οι περιοχές των Παλαιστινίων βομβαρδίζονται, οι Έλληνες συγκλονισμένοι δηλώνουμε συμπαράσταση και εκφράζουμε αποτροπιασμό. Μισούμε λίγο παραπάνω τους Ισραηλινούς, τους Εβραίους, όπως μάς αρέσει να λέμε και λυπόμαστε τους άραβες γιατί, όπως λέει ο Τάσος Λειβαδίτης: «… στο βάθος οι άνθρωποι είναι πιότερο πονετικοί παρά δίκαιοι».
Είμαστε πονετικοί αλλά καμία κυβέρνησή μας δεν είχε ποτέ το παραμικρό πολιτικό κόστος επειδή στηρίζει ανοιχτά και διαχρονικά τις κυβερνήσεις του Ισραήλ. Αυτές τις κυβερνήσεις που βομβαρδίζουν και σήμερα αυτούς που τους λυπόμαστε. Είμαστε δηλαδή πονετικοί αλλά όχι δίκαιοι. Την κρίσιμη στιγμή, σαν να μη μας ενδιαφέρει. Γιατί δικαιοσύνη δεν είναι μόνον να τιμωρηθούν οι ένοχοι ενός βομβαρδισμού κι από τη μία κι από την άλλη πλευρά αλλά, κυρίως, είναι το να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί.
Είμαστε πονετικοί με τον δοκιμαζόμενο Παλαιστινιακό λαό αλλά δεν απαιτήσαμε ποτέ, και πάλι τιμωρώντας με την ψήφο μας τις διαδοχικές μας κυβερνήσεις, να αναγνωρίσουν το μικρό, ανίσχυρο κράτος της Παλαιστίνης που παλεύει να βρει συμμάχους και να υπάρξει. Κι αφού το κράτος αυτό δεν βρήκε σε μας και σε άλλες χώρες συμμάχους, εσχάτως άγεται και φέρεται σε συμμαχίες με την Τουρκία, το Πακιστάν και άλλες επεκτατικές χώρες της γύρω περιοχής χάνοντας το ήδη μικρό εκτόπισμα που του απέμεινε.
Στο μεσανατολικό ζήτημα πάντα ο ισχυρός ήταν το κράτος του Ισραήλ και ο ανίσχυρος οι «άτακτοι» Παλαιστίνιοι, εσχάτως συγκροτημένοι σε κράτος χωρίς οικονομικές δυνατότητες, οργάνωση, πολιτική σταθερότητα, χωροταξική ισορροπία και ανάπτυξη. Τι συζητάμε λοιπόν; Μπορεί κανείς να δει μέλλον όταν οι συσχετισμοί δυνάμεων σταθερά γέρνουν τόσο υπέρ των Ισραηλινών; Σήμερα η πολιτική τους εστιάζεται στο να εκτοπίσουν ακόμα περισσότερο τους Παλαιστίνιους και να εποικίσουν ακόμα περισσότερο την κρίσιμη περιοχή «συνύπαρξης». Σε λίγα χρόνια θα είναι κάτι άλλο. Ο ισχυρός πάντα έχει τον πρώτο λόγο στη σκακιέρα κι όταν από την απέναντι μεριά δεν υπάρχει λελογισμένη πολιτική και ψυχραιμία, η δουλειά γίνεται ευκολότερη.
Πραγματικοί σύμμαχοι των Παλαιστινίων δεν είμαστε, λοιπόν, εμείς οι Ελληνες αλλά και γενικότερα οι Ευρωπαίοι, που βιώνουμε το δράμα τους ως «ταινία μικρού μήκους» με εντυπωσιακά πλάνα καταστροφών. Ποτέ δεν ήμασταν. Πραγματικοί σύμμαχοι των Παλαιστινίων είναι οι υγιώς σκεπτόμενοι Ισραηλινοί που βλέπουν αυτό που γίνεται και κατανοούν πως από χρόνια ξεπέρασε τα όρια. Κατά πολύ.
Είναι αυτοί που σήμερα διαμαρτύρονται και γράφουν: «Δεν διασώθηκαν από το ολοκαύτωμα οι παππούδες μας για να βομβαρδίζουν την Γάζα». Και δεν είναι λίγοι. Αυτοί, ναι. Μπορούν να μιλούν. Αυτοί είναι οι πραγματικά δίκαιοι κι όχι οι πονετικοί. Είναι αυτοί που θα μπορούσαν να επικαλεστούν χιλιάδες δικαιολογίες και να σωπάσουν αλλά δεν το κάνουν. Να επικαλεστούν τη σκληρότητα της Χαμάς, το φόβο, τον κίνδυνο, τις προσωπικές και γενικές απώλειες της πατρίδας τους.
Ελπίζουμε στους Ισραηλινούς που θέλουν να αλλάξουν το Ισραήλ. Που απαιτούν να γίνει καλύτερο. Να θυμάται το παρελθόν και την Ιστορία του. Να πάψει να είναι απλά το ισχυρό κράτος που επιβάλλεται με την πολιτική, στρατιωτική, οικονομική βία. Υπάρχει τέτοιο Ισραήλ και τέτοιοι Ισραηλινοί, όπως υπάρχει και καλύτερο Παλαιστινιακό κράτος και καλύτερη Χαμάς.
