Ο επίλογος της ημέρας

Την ειδησεογραφία της μέρας επισκιάζει μια… αυριανή είδηση.

Εν αναμονή της ανάγνωσης της απόφασης του δικαστηρίου για τους κατηγορούμενους στη δίκη της Χρυσής Αυγής, σημαντικές ειδήσεις μένουν για λίγο στο περιθώριο.

Όπως η μεγάλη ανησυχία για τις διαθέσιμες ΜΕΘ λόγω Κορονοϊού. Πλησιάζουμε σε τριψήφιο αριθμό ενώ η Αθήνα έχει και πάλι τα μισά κρούσματα από ότι όλη η χώρα. Ας το αφήσουμε, όμως, για αύριο.

Στο περιθώριο, προσωρινά, μένουν και οι δηλώσεις Τσαβούσογλου ότι η Ελλάδα προκάλεσε βγάζοντας τα πλοία της στο Αιγαίου και του Ερντογάν ότι Ελλάδα και Κύπρος εκβίασαν την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σήμερα, όπως όλες τις τελευταίες μέρες, όπως και αύριο, η «καρδιά» των γεγονότων χτυπά στο εφετείο Αθηνών. Αναμένονται περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι έξω από το κτίριο. Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για ένα γεγονός εν μέσω πανδημίας αλλιώς θα μιλούσαμε για την συγκέντρωση της μεταπολίτευσης σε φυσιολογικές συνθήκες.

Μια χώρα ολόκληρη, για να μην πω όλος ο πολιτισμένος δυτικός κόσμος, κρέμεται από τα χείλη των δικαστών και περιμένει το εξής απλό: δικαιοσύνη. Το απαίτησαν πολίτες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εξέδωσαν ψηφίσματα Δήμοι και φορείς, έγιναν δράσεις και ομιλίες, πήραν θέση τα κόμματα. Πριν λίγο στη Θεσσαλονίκη ολοκληρώθηκε και η τελευταία πορεία με μεγάλη συμμετοχή.

Η δίκη της Χρυσής Αυγής στην πραγματικότητα δεν είναι όσο γνωστή πρέπει στους Έλληνες πολίτες και γι αυτό υπάρχουν πολλές ευθύνες. Φταίει η ίδια η πολιτεία, φταίνε τα ΜΜΕ που κράτησαν τους κατηγορούμενους στο απυρόβλητο, φταίμε και όλοι ως πολίτες που δεν σκύψαμε έτσι όπως πρέπει πάνω στον κίνδυνο.

Η αυριανή μέρα, λοιπόν, όσο κι αν φαίνεται ότι μαζικά αφορά όλη την Ελλάδα, ουσιαστικά είναι αφιερωμένη σε δύο οικογένειες: του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν.

Σίγουρα, είναι σημαντικό να εξαχθούν τα σωστά πολιτικά συμπεράσματα από αυτήν την απόφαση. Να μείνει μια «παρακαταθήκη απονομής δικαιοσύνης» μια για πάντα ως φόβητρο σε μελλοντικούς αυτόκλητους σωτήρες και υπερπατριώτες. Να μην τολμήσει κανείς ξανά να μιλήσει με όρους πολιτικούς για το μίσος ανθρώπου προς άνθρωπο και για ανωτερότητα φυλετική.

Η παροιμία, όμως, λέει πως «εκεί που πέφτει η φωτιά, εκεί καίει». Γι αυτό και η αυριανή μέρα ανήκει στις οικογένειες όσων έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.

Και να θυμίσουμε και κάτι: Όχι το 1990, όταν ο Μιχαλολιάκος χαιρετούσε ναζιστικά, όχι το 2012, όταν η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή, αλλά το 2014, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, 536.913 Έλληνες πολίτες ψήφισαν το ναζιστικό μόρφωμα. Σχεδόν 1 στους 10 ψηφοφόρους. Και στο Δίστομο και στον Χορτιάτη και παντού. Σταθμισμένα. Υπήρξαν περιοχές όπου η Χρυσή Αυγή βγήκε τρίτο κόμμα. Δεν θέλω να δημιουργήσω κάποια «πόλωση» αυτή τη στιγμή, ούτε να ηθικολογήσω με το πλεονέκτημα του ψηφοφόρου κομμάτων του δημοκρατικού τόξου.

Απλώς για να το θυμόμαστε το υπογραμμίζω, γιατί αν το ξεχάσουμε, σίγουρα θα το ξαναζήσουμε (και να μην το ξεχάσουμε δηλαδή κινδυνεύουμε να το ξαναζήσουμε).

Υ.γ.: Στη Θεσσαλονίκη αύριο απονέμεται το βραβείο «Αυτοκράτειρας Θεοφανώ» στον θεσμό του Erasmus. Μεγάλο γεγονός, χωρίς αμφιβολία. Θα είναι εδώ ο πρωθυπουργός μας, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Μαργαρίτης Σχοινάς και «πλήθος δημοσιογράφων από διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες». Κάνε πλάκα τώρα, κάποιοι από αυτούς τους δημοσιογράφους να αρχίσουν τις ερωτήσεις στον Κυριάκο Μητσοτάκη για τα αρχαία της Βενιζέλου. Και τι περίεργο, αλήθεια, να είσαι στη Ροτόντα, να απομένεις το βραβείο που φέρει το Ιστορικό όνομα μιας γυναίκας Αυτοκράτειρας του Βυζαντίου και να ετοιμάζεσαι, ως πόλη, να αποσπάσεις τα βυζαντινά αρχαία από το σημείο που βρέθηκαν για να τελειώσεις λίγο πιο γρήγορα έναν σταθμό του μετρό…