Ο επίλογος της Παρασκευής: Ο χαρακτήρας των Αθηναίων θα φταίει για την έξαρση
Η μέρα φεύγει και ο Ακης Σακισλόγλου κρατά τις σημαντικές στιγμές της.
Εναν μήνα τώρα όλα συντείνουν στο ότι η Αθήνα παίζει με τη φωτιά κι αν γίνει κανένα λάθος και ξεφύγει η κατάσταση με τις μολύνσεις, η τραγωδία της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο θα φαντάζει ταινία κινουμένων σχεδίων.
Τι έκανε όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση; Επέτρεψε το άνοιγμα της αγορά τις γιορτές. Επέτρεψε τις «άσκοπες μετακινήσεις» στο εξωτερικό και ήταν απούσα από ουσιαστικούς ελέγχους στα σύνορα. Αδράνησε στο να ενισχύσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς προκαλώντας τις εικόνες που όλοι είδαμε όταν… ξανάνοιξε η αγορά μετά τις γιορτές.
Τώρα ο Γενάρης κλείνει με την Αττική «στο κόκκινο» αλλά δε νομίζω να ακουστεί από κάποιον υπουργό η φράση «φταίει ο χαρακτήρας των Αθηναίων», ούτε και θα κλειστούν οι Αθηναίοι στα σπίτια τους από τις 18.00, όπως όλοι οι κάτοικοι των υπόλοιπων «κόκκινων περιοχών». Και ξέρετε γιατί; Γιατί ούτε ο χαρακτήρας των Αθηναίων φταίει για την έξαρση του ιού στην πρωτεύουσα, ούτε το πρόβλημα θα λυθεί αν κλειστούν στο σπίτι όλοι από τις 18.00. Αλλωστε, ειδικά στην Αθήνα, δεν είναι καν δυνατόν να κλείσεις 4 εκατομμύρια ανθρώπους από τις 18.00 στα σπίτια τους. Δε φτάνει ο χρόνος για να επιστρέψουν από τις δουλειές τους.
Γιατί λοιπόν δήλωσαν πως «φταίει ο χαρακτήρας των πολιτών» για την έξαρση στη Θεσσαλονίκη; Γιατί αυτήν ακριβώς την άποψη έχουν για τους Θεσσαλονικείς. Στερεοτυπικά και με αίσθημα ανωτερότητας, όπως πάντα μάς έβλεπαν. Οχι εμάς συγκεκριμένα. Τους «μακριά από το κέντρο του κόσμου», που είναι η πρωτεύουσα.
Αντε βγες τώρα Αδωνι Γεωργιάδη και κατηγόρησε τους ψηφοφόρους σου ότι «φταίει ο χαρακτήρας τους». Στην Κοζάνη, ωστόσο, στη Σιάτιστα, στην Προποντίδα της Χαλκιδικής, μπορεί να επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 18.00. Κι ας μην κυκλοφορεί ψυχή σε αυτές τις περιοχές τέτοιες ώρες καταχείμωνο. Αλλωστε, ποιος θα μιλήσει εκεί; Και ποιος θα «μαυριστεί» από τους κατοίκους στις εκλογές; Εκεί από μία έδρα παίρνουν τα κόμματα και συνήθως οι βουλευτές δεν καταφέρνουν ποτέ να επηρεάσουν τις αποφάσεις των κομμάτων τους.
Βγήκε σήμερα ο Δημήτρης Σταρόβας να υπερασπιστεί τον Κώστα Σπυρόπουλο τον οποίον γυναίκες ηθοποιοί κατηγορούν για παρενόχληση. Κι ενώ ο ίδιος ο Σπυρόπουλος δηλώνει, μέσω του δικηγόρου του, «συγνώμη αν προσέβαλα κάποιον», ο Σταρόβας θεωρεί σημαντικό να αποκλείσει το ενδεχόμενο ο ηθοποιός να παρενόχλησε τις συναδέλφους του με το επιχείρημα πως «είναι η φαντασίωση του μισού γυναικείου πληθυσμού της Ελλάδας».
Με λίγα λόγια ο Δημήτρης Σταρόβας βάζει μια άλλη παράμετρο στο φαινόμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης: Αυτός που αρέσει στις γυναίκες, είναι ωραίος, έχει επιτυχίες, αποκλείεται να παρενοχλήσει ή να βιάσει. Την ίδια ώρα, ακόμα και γυναίκες ηθοποιοί σπεύδουν να σημειώσουν το «αλλά» πολλών παραμέτρων: του ότι είναι ενήλικες, ότι θα μπορούσαν να φύγουν, να το καταγγείλουν νωρίτερα, να μην προκαλέσουν… και κάπως έτσι όλη η ευκαιρία που δημιουργήθηκε στην κοινωνία από το κίνημα #metoo ώστε να μιλήσουμε ανοιχτά και να αλλάξουμε στην πράξη την κατάσταση αυτή, πάει περίπατο.
Και πώς να μην πάει περίπατο αυτή η ευκαιρία όταν μια επώνυμη γυναίκα, όπως η Χρυσούλα Διαβάτη, θεωρεί πως ο σεβασμός δεν είναι αδιαπραγμάτευτος στην κοινωνία μας αλλά εξαρτάται από το θύμα: «Πιστεύω ότι εσύ ο ίδιος κάνεις τους άλλους να σε σέβονται ή να μη σε σέβονται. Εγώ απολάμβανα το προνόμιο του σεβασμού από τότε που ήμουν κοριτσάκι» σημείωσε η ηθοποιός η οποία κρίνεται και αυτή όπως όλοι μας για τη στάση που κρατάμε και τις απόψεις που διατυπώνουμε…
Υ.Γ.: Φαίνεται πως με καθυστέρηση αρκετών μηνών επιβεβαιώνεται κι ο Σωτήρης Τσιόδρας που είχε δηλώσει τον Σεπτέμβριο ότι «οι Θεσσαλονικείς πήραμε το μάθημά μας». Ξέρετε ποιο ήταν τελικά το «μάθημα»; Οτι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε κανέναν μεσσία που θα μας σώσει από τον Κορονοϊό αλλά να προσέχουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Την ίδια ώρα που οι γιατροί διώκονται γιατί διαμαρτύρονταν τον Σεπτέμβρη απαιτώντας στήριξη, κάποιοι προετοιμάζουν ήδη τις ατομικές ευθύνες σε περίπτωση νέας έξαρσης της πανδημίας. Την πρώτη φορά είναι τραγωδία, τη δεύτερη επανέρχεται ως φάρσα, την τρίτη φορά, ας μην παίξουμε το παιχνίδι κανενός.
