Ο επίλογος της Πέμπτης: Μεταξύ Κιμούλη και Καταλειφού δεν υπάρχει δίλημμα

«Επιτέλους, δεν είναι και τόσο σπουδαίο να είσαι φοβερός σε μία τέχνη, καλύτερα να είσαι καλός άνθρωπος παρά σπουδαίος ηθοποιός».

Τα λόγια ανήκουν στον ηθοποιό Δημήτρη Καταλειφό, ο οποίος πήρε θέση για τα φαινόμενα εκφοβισμού και λεκτικής βίας με αφορμή τις καταγγελίες γυναικών ηθοποιών εναντίον του Γιώργου Κιμούλη. Κάποιος έπρεπε να το πει. Και να το προεκτείνει σε όλα τα επίπεδα. «Είναι κάθαρμα, αλλά καλός γιατρός». «Είναι αριβίστας αλλά εξαιρετικός δημοσιογράφος». «Είναι φασίστας αλλά καλός ποδοσφαιριστής». Αυτά μάς έφαγαν τόσα χρόνια και δεν ξέρουμε από να αρχίσουμε να αλλάζουμε κάπως τα πράγματα μέσα στην κοινωνία.

«Εγώ θαυμάζω πιο πολύ αυτόν που θα βοηθήσει τους μετανάστες παρά έναν που παίζει πολύ καλά έναν ρόλο στο θέατρο», συμπλήρωσε στις δηλώσεις του ο Καταλειφός. Και που να δείτε κύριε Καταλειφέ κάποιους νέους συναδέλφους σας που είναι και καταπληκτικοί ηθοποιοί και δίνουν πάντα το παρών σε παραστάσεις για προσφυγόπουλα, εργαστήρια για ΑΜΕΑ, εκπαιδευτικά προγράμματα για τσιγγανάκια. Ευτυχώς εμείς έχουμε σε κάτι να ελπίζουμε και εσείς κάποιους για να μπορέσετε να ζητήσετε συγνώμη, ως γενιά που απέρχεται.

θα είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι: Μεταξύ Κιμούλη και Καταλειφού, δεν υπάρχει δίλημμα. Είμαστε με τον Δημήτρη Καταλειφό. Είμαστε με αυτόν που παραδέχεται και ζητάει συγνώμη κι όχι με αυτόν που ψάχνει δικαιολογίες, απειλεί και μειώνει την αξία των γυναικείων καταγγελιών με υπονοούμενα για «μόδα Μπεκατώρου».

Τι τα θέλετε, όμως… Οταν ακόμα και σήμερα το καλλιτεχνικό σύστημα παρουσιάζει τόσες συγγένειες και συμπλεύσεις και απεμπολεί άγραφους ηθικούς κανόνες για να κερδίσει μία συμπάθεια ή να εξαργυρώσει ένα γραμμάτιο, «κάθαρση» δεν μπορεί να γίνει σε κανένα σινάφι. Το λέω ξεκινώντας πρώτα από τη δημοσιογραφία. Νιώθω πως, εκτός από τους ηθοποιούς, οφείλουμε κι εμείς να ζητήσουμε μία συγνώμη από τους νεότερους δημοσιογράφους που μπαίνουν σε μία ζούγκλα απροστάτευτοι κι εκτεθειμένοι στον κάθε κομπλεξικό, ανάγωγο, θρασύ «ταλαντούχο» του χώρου. Μικρό χωριό είναι η Θεσσαλονίκη και γνωριζόμαστε μεταξύ μας όλοι.

Σήμερα μιλώντας με τα μεγάλα μου παιδιά, διαπίστωσα πόσο μπερδεμένοι είναι οι μαθητές ενόψει της επανέναρξης των δια ζώσης μαθημάτων. Λοιπόν, σημειώστε τι βγαίνει από το ρεπορτάζ: Τα γυμνάσια ανοίγουν όλα κανονικά τη Δευτέρα το πρωί. Τα λύκεια θα ανοίξουν επίσης κανονικά ΕΚΤΟΣ από αυτά στις κόκκινες περιοχές. Αυτό που δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα είναι ποιες ακριβώς είναι οι κόκκινες περιοχές κάτι που θα οριστικοποιηθεί την Παρασκευή ή το Σάββατο μετά από συσκέψεις επιστημόνων και υπουργών.

Υπάρχει μια ανησυχία γενικώς για την εξέλιξη της πανδημίας και αυτό φαίνεται στις δηλώσεις όλων. Από το «δε θα ξεμπερδέψουμε ούτε το καλοκαίρι» (λες και περιμένει κάποιος να τρέξει στα λιβάδια) μέχρι την αδιανόητη πρόταση να βγαίνουμε έξω ανάλογα με τον λήγοντα αριθμό ταυτότητάς μας. Λίγο οι μεταλλάξεις, λίγο οι καθυστερήσεις στον εμβολιασμό, δεν θέλει περισσότερα. Καλό είναι να ανησυχούμε. Και να κρατάμε μικρό καλάθι. Αρκεί και πάλι να παραδεχτούμε την κατάσταση και να μην ψάχνουμε δικαιολογίες στην ατομική ευθύνη γιατί απόψε στην πόλη μετρήσαμε τουλάχιστον 5 λεωφορεία στα οποία με το ζόρι δεν παραβιάζονταν η απαγόρευση των 100 ατόμων ανά συνάθροιση…