Ο επίλογος της Πέμπτης: Μπαμπά, τι θα πει αιώνιος φοιτητής;
Ο Ακης Σακισλόγλου αποδημεί την στερεοτυπική αντίληψη πως «όποιος αργεί να πάρει πτυχίο κοροϊδεύει τον φορολογούμενο πολίτη».
Το χάσταγκ των τελευταίων ημερών είναι το «αιώνιοι φοιτητές». Το χρησιμοποιεί η κυβέρνηση ως «απαράδεκτο φαινόμενο» που πρέπει να σταματήσει κι έτσι αποφεύγει την ουσιαστική συζήτηση για το νομοσχέδιο το οποίο έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή.
«Κάποιος που είναι τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο, δεν πρόκειται να πάρει ποτέ πτυχίο. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να σταματήσει να κοροϊδεύει τον εαυτό του και τον Ελληνα φορολογούμενο». Αυτό δήλωσε στην κρατική τηλεόραση η υπουργός, Νίκη Κεραμέως.
Ας τα πάρουμε από την αρχή αυτά τα τόσο σοβαρά ζητήματα που έθεσε η υπουργός Παιδείας μέσα σε λίγες μόνον φράσεις.
Καταρχάς: Από που προκύπτει πως ένας φοιτητής ο οποίος πέρασε το 1990 στο πανεπιστήμιο, δεν πρόκειται ή (πολύ περισσότερο) δε δικαιούται να πάρει πτυχίο; Δηλαδή ένας πολίτης που τελείωσε το Γυμνάσιο το 1980, δεν μπορεί να πάει εσπερινό λύκειο σήμερα και να πάρει απολυτήριο; Στα εσπερινά λύκεια σήμερα φοιτούν μαθητές 50-55 χρονών. Τι είναι οι άνθρωποι αυτοί; «Αιώνιοι μαθητές»; Προσωπικά γνωρίζω πάρα πολλούς πολίτες οι οποίοι σπούδασαν πολλά χρόνια νωρίτερα, σταμάτησαν για πολλούς και διάφορους λόγους (η σύζυγός μου θυσίασε χρόνο διαβάσματος για να κάνει οικογένεια και παιδιά, άλλος για να δουλέψει γιατί δεν μπορούσε αλλιώς, άλλος γιατί έφυγε στο εξωτερικό ή αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα υγείας) και τελικά επανήλθαν, προσπάθησαν και κατάφεραν να πάρουν πτυχίο στα 45 και στα 50 τους.
Επίσης, από που προκύπτει πως οι φοιτητές που αδυνατούν να πάρουν πτυχίο «κοροϊδεύουν τον εαυτό τους»; Στην πλειονότητά τους όσοι χρωστούν μαθήματα για χρόνια και κρατούν «σε εκκρεμότητα» την αποφοίτησή τους, περισσότερο προστατεύουν, υπερασπίζονται τον εαυτό τους και την οικογένειά τους κάνοντας αναγκαστικά άλλα πράγματα, παρά τον κοροϊδεύουν. Και στο φινάλε, για να το θέσουμε και πιο ωμά: «Είναι δικός τους λογαριασμός αν κοροϊδεύουν τον εαυτό τους». Τέλος.
Εκεί που εντοπίζεται, ωστόσο, η πονηριά στις δηλώσεις της υπουργού είναι στον ισχυρισμό πως οι φοιτητές που αργούν να πάρουν πτυχίο, εκτός από τον εαυτό τους, κοροϊδεύουν και τον φορολογούμενο πολίτη. Σοβαρά τώρα; Ενα πολιτικό σύστημα που έχει φορτώσει στον Ελληνα φορολογούμενο μια κουστωδία ειδικών συμβούλων, μετακλητών υπαλλήλων, προσωπικής φρουράς, οδηγών και παρατρεχάμενων, κατηγορεί φοιτητές ότι φορτώνονται στην καμπούρα του πολίτη; Μέσα στα πανεπιστήμια οργιάζουν οι περιπτώσεις κατασπατάλησης κονδυλίων, υπερτιμολόγησης έργων, απευθείας αναθέσεων και την επιβάρυνση στο σύστημα την επιφέρουν οι… φοιτητές που παραμένουν χρόνια; Πως; Τι κοστίζουν σε ευρώ; Τι πληρώνει γι αυτούς το κράτος και μοιάζει κοροϊδία η παραμονή τους εκεί;
Οταν, βέβαια, επιμένεις να επικοινωνείς στο πλατύ κοινό πως το νομοσχέδιο που φέρνεις θα βάλει τάξη στο φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών κι έχεις και τα περισσότερα ΜΜΕ να συνηγορούν, τότε είναι ευκολότερο να μην απαντήσεις τι ακριβώς θα κάνεις για την οικονομική ενίσχυση των ανώτατων ιδρυμάτων. Είναι ευκολότερο να μην απαντήσεις γιατί επιμένεις τόσο στην στήριξη κολεγίων και ινστιτούτων κατάρτισης έναντι του ΔΗΜΟΣΙΟΥ πανεπιστημίου.
Φωνάζουν σήμερα κάποια «πρόθυμα» ΜΜΕ πως υπάρχουν στοιχεία που βεβαιώνουν ότι μεγάλο ποσοστό των φοιτητών στις σχολές είναι σχεδόν 20 χρόνια στα αμφιθέατρα. Και; Το να τους βάλεις όριο να πάρουν πτυχίο στα 8-10-12 χρόνια τι εξυπηρετεί; Να τους αναγκάσεις να παραιτηθούν, ίσως. Και τι θα κερδίσει μια πολιτεία, μια κοινωνία από αυτό;
Υ.Γ.: Η μικρή μου κόρη ακούει τις συζητήσεις στο σπίτι και απορεί τι θα πει «αιώνιος φοιτητής». Ξέρετε, ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, εντελώς στερεοτυπικά, όταν λέει «αιώνιος φοιτητής» φαντάζεται έναν επιτήδειο 40άρη, ανεπάγγελτο, μακρυμάλλη που αποφεύγει να αντιμετωπίσει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του. Αυτό δηλαδή που είπε στη δημόσια τηλεόραση η Νίκη Κεραμέως. Το πόσο εκτός πραγματικότητας είναι όλο αυτό, σκεφτείτε το κοιτώντας στον περίγυρό σας. Εγώ για να απαντήσω στη μικρή μου, της έδειξα τη μητέρα της που πέρασε στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ το 1994, μόχθησε να φτάσει στο πτυχίο, δούλεψε σε ανασκαφές ως φοιτήτρια, ερωτεύτηκε την αρχαιολογία, έφαγε ήττες, ματαιώσεις και έμεινε με τρία μαθήματα, μια ανάσα από το πτυχίο της. Δεν επιβαρύνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια ούτε ένα ευρώ «τον φορολογούμενο πολίτη». Εχει ένα όνειρο να πάρει το πτυχίο πριν ή έστω μαζί με τα παιδιά της. Σύμφωνα με τη γραμμή αυτής της κυβέρνησης, η Αλίκη «κοροϊδεύει τον εαυτό της» κι αν αλλάξει ο νόμος θα ανασάνει το πανεπιστήμιο. Ετσι αντιλαμβάνονται την ανώτατη εκπαίδευση αυτοί που μας κυβερνούν.
