Ο επίλογος της Τετάρτης

Τι επίλογο να βάλεις σε αυτήν τη μέρα; Δεν είναι κι εύκολο. Την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου θα τη θυμόμαστε για πάντα και όσοι την έζησαν θα την διηγούνται στους επόμενους.

Η μεγαλύτερη δίκη φασιστών μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης ολοκληρώθηκε με την ομόφωνη ετυμηγορία του δικαστηρίου και σιγά σιγά προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε.

Όλοι πια συνηγορούν στην άποψη πως η σημαντική λεπτομέρεια της απόφασης είναι πως στοιχειοθετήθηκε και αποδείχθηκε ότι η Χρυσή Αυγή ήταν εγκληματική οργάνωση. Δεν ήταν ένα κόμμα μέσα από τις ιδέες και τις ενέργειες του οποίου κάποιοι «παρανόησαν» και ξεστράτισαν. Όσα συνέβησαν, όσα απετράπησαν τελευταία στιγμή κι όσα δεν σχεδιάστηκαν καν με την διάλυση της οργάνωσης, ήταν ο σκοπός της ύπαρξής της, ο στόχος και το όνειρο των μελών της.

Τα μέλη της οργάνωσης αυτής θα μπουν (έστω και λιγότερο από ότι τους αξίζει) φυλακή, θα χάσουν τα βουλευτικά και κομματικά τους προνόμια, τα τεράστια ποσά χρηματοδότησης που διεκδικούσαν κι αυτά που πήραν ήδη αλλά δεσμεύτηκαν. Όποια κι αν είναι η τελική ποινή τους («χάδι» θα είναι αλλά έτσι είναι οι υπάρχοντες νόμοι…), αυτό το «ένοχοι» τούς παραδίδει στον πραγματικό δικαστή, τη συνείδηση του ελληνικού λαού.

Ας αφήσουμε για λίγο να αναπαυθούν οι ψυχές αυτών που χάθηκαν, να ηρεμήσουν κάπως οι συγγενείς τους, να ξεχάσουν εκείνες τις μαύρες εποχές που προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι οι δικοί τους άνθρωποι δολοφονήθηκαν και δεν ήταν ούτε «κατά λάθος», ούτε για «το ποδόσφαιρο». Να απαλύνει και ο πόνος όσων ένιωσαν τον τρόμο αλλά γλύτωσαν, όσων μαρτύρων εκφοβίστηκαν και έγινε κόλαση η ζωή τους μέχρι να καταθέσουν. Να δικαιωθεί και ο αγώνας των δικηγόρων, των (λίγων) μαχητικών δημοσιογράφων.

Και όλα αυτά για έναν και μόνον λόγο: Για να δούμε, ως κοινωνία τι θα κάνουμε από δω και στο εξής. Να βρούμε τον τρόπο να αναμετρηθούμε με «την σπορά των ηττημένων του 2020». Με τους ανθρώπους που ψήφισαν Χρυσή Αυγή και δεν έχουν ακόμα καταλάβει τι έκαναν.

Γιατί υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας ακόμη. Άνθρωποι που λένε «εγώ δεν είμαι Χρυσαυγίτης» αλλά αναρωτιούνται γιατί βοηθάς τους πρόσφυγες και όχι τους Έλληνες. Άνθρωποι που λένε «εγώ δεν είμαι φασίστας» αλλά προβάρουν τα ρούχα παραλλαγής και περιμένουν να φύγουν εθελοντές στον Έβρο. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «τις ήθελε τις φάπες του ο Μπουτάρης» και άλλοι που επιχαίρουν αν βρεθεί δαρμένος (ή και σκοτωμένος) ένας ομοφυλόφιλος, μια τρανσέξουαλ, ένας ναρκομανής.

Σήμερα κι όλας, μέσα στο ξέφρενο ακόμα κλίμα αισιοδοξίας για την απόφαση, βρέθηκαν οι πρώτοι «ναι μεν, αλλά».

Γνωστός δημοσιογράφος που γυαλίζει τα λουστρίνια των πλοιοκτητών – αφεντικών του χαρακτήρισε «φασισμό τη συμμετοχή στην συγκέντρωση έξω από το δικαστήριο».

Την ώρα της ανάγνωσης της απόφασης έπεσαν αναίτια εκατοντάδες δακρυγόνα. Αστυνομικοί βαρούσαν στο ψαχνό. Ήθελαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση. Μέλος των ΜΑΤ έβρισε τον Γιάνη Βαρουφάκη κι αφού αυτός του είπε ότι είναι βουλευτής, τον έβρισε χειρότερα.

Λίγο αργότερα, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, χαρακτήρισε την σημερινή μέρα «ημέρα υποκρισίας». Τον ακολούθησε ιδιοκτήτης ομάδας και πασίγνωστος επιχειρηματίας που ποστάρισε μια μαύρη εικόνα στο προφίλ του. Στον παραλογισμό του «ναι μεν, αλλά» και του «να βάλω κι εγώ μια υποσημείωση», ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έγραψε στο φέισμπουκ: «Δεν είναι αθώοι, όχι επειδή το ζήτησε η ελληνική κοινωνία αλλά γιατί αποφάνθηκε η δικαιοσύνη». Ντράπηκε και η ντροπή.

Μέσα σε αυτήν την «φιλική για τους ναζιστές ατμόσφαιρα» και την «σχετικοποίηση των γεγονότων», οι βασικοί πρωταίτιοι, αντί να κρυφτούνε, θα αναθαρρήσουν και θα προσπαθήσουν να ηρωοποιηθούν. Ήδη ο Γιάννης Λαγός χαρακτήρισε τη δικαιοσύνη «τσιράκι και δουλικό σκυλάκι του συστήματος» και συμπλήρωσε: «χαίρομαι που σας πολεμώ. Δε θα κάνω πίσω σε τίποτα».

Η μέρα φεύγει. Αν πρέπει να μπει ένας επίλογος, ας είναι αυτός: Πάμε να εντοπίσουμε τα απομεινάρια της εγκληματικής οργάνωσης όπου αυτά βρίσκονται. Ακόμα και στο σπίτι μας ή στον ίδιο μας τον χαρακτήρα όλοι. Πάμε να φτιάξουμε μια κοινωνία ανεκτική, δίκαιη για να μη χωρούν οι ανθρώπινες ανορθογραφίες. Πάμε να απαιτήσουμε μια Παιδεία με κέντρο τον άνθρωπο που να υμνεί τη χαρά της ζωής κι όχι το μίσος. Να υμνεί τις πραγματικές αξίες κι όχι τις επίπλαστες. Πάμε να γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι.

Προλαβαίνουμε.