Ο επίλογος της Τετάρτης: Αγαπάμε αυτούς που η ψυχή τους είναι πιο μεγάλη απ’ την πληγή τους

Κι έρχεται η αμήχανη στιγμή που συνειδητοποιείς πως μια εύπεπτη εκπομπή της ιδιωτικής τηλεόρασης μπορεί να βγάλει θέματα βαθιά κι ανθρώπινα. Οπως την σημερινή συνέντευξη – εξομολόγηση του Δημήτρη Μοθωναίου στη Φαίη Σκορδά.

Ισως τελικά είναι πιο εύκολο σε μία χαλαρή εκπομπή να σε αφήσουν να κάνεις το αυτονόητο: Να μιλήσεις. Χωρίς διακοπές, ανούσιες αντιπαραθέσεις, ειρωνείες, καθωσπρεπισμό. Και, κυρίως, χωρίς αυτό το ύφος του ανακριτή από την πλευρά των παρουσιαστών.

Αγαπάμε κάθε ιδέα, κάθε συμπεριφορά που βάζει πάνω από όλα τον άνθρωπο. Με συναίσθημα και κατανόηση. Με αγάπη. Από σήμερα αγαπάμε λίγο περισσότερο την Φαίη Σκορδά γιατί κατάφερε να «εξομολογήσει» έναν πληγωμένο άνθρωπο. Κατάφερε να τον πείσει ότι την (μας) ενδιαφέρει η ιστορία του. Οτι τον καταλαβαίνουμε. Οτι το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Και σε μας.

Η Φαίη Σκορδά μίλησε ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ. Και αποκατέστησε την χαμένη τιμή και υπόληψη της δημοσιογραφίας. Κι ας γελάνε κάποιοι, και καλά, φτασμένοι δημοσιογράφοι.

https://www.youtube.com/watch?v=zBWFTKM7mmY&feature=share&fbclid=IwAR071Zzc3YDBwmKoIeCiNiwKL5X33dzIbLWVLcJQ7qb73VZR-cebZTqCigM

Από σήμερα αγαπάμε και κατανοούμε λίγο παραπάνω κάθε άνθρωπο που παλεύει με τα φαντάσματά του και διεκδικεί μια νέα αρχή. Χάρη στην Φαίη Σκορδά και τον Δημήτρη Μοθωναίο αγαπάμε όλους τους ανθρώπους που η ψυχή τους είναι πιο μεγάλη από την πληγή τους.

Κατά τα λοιπά, εξίσου σοβαρά, σήμερα ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται. Δύο νομοσχέδια, για την Παιδεία και τα ΜΜΕ, ρίχνουν λάδι στη φωτιά που σιγοκαίει λόγω πανδημίας, φτώχειας και περιστολής ελευθεριών. Για να καταλάβετε, τι σημαίνει αυτός ο τρομονόμος που πάει να περάσει η κυβέρνηση «απαγορεύεται οποιοδήποτε υλικό που ανεβαίνει στο διαδίκτυο από δημιουργό – καλλιτέχνη ή ακόμα και από οποιοδήποτε χρήστη “να εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος και δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα».

Και ποιος είναι αυτός που θα κρίνει αν ένας καλλιτέχνης υποκινεί βία, μίσος ή τρομοκρατικό έγκλημα; Τα δικαστήρια είναι αρμόδια από πάντα. Οποιος θέλει μπορεί να ζητήσει έτσι κι αλλιώς την βοήθειά τους. Το να επεξηγηθεί με ένα νόμο από την πολιτεία η τραβηγμένη περίπτωση η Τέχνη να προτρέπει σε βία (εδώ προτρέπουν οι υπουργοί και οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες ανενόχλητοι), σε τι άλλο αποσκοπεί παρά μόνο σε τρομοκρατία και αυτολογοκρισία;

Σήμερα σε όλη την Ελλάδα έγιναν πορείες εναντίον ΚΑΙ του νομοσχεδίου για την Παιδεία. Κι ενώ έπεσε και πάλι ξύλο απίστευτο, υπάρχουν εικόνες βίας εναντίον βουλευτή και φωτογράφου, πλάνα με αναίτιες μπουνιές και αγκωνιές, με χημικά και προπηλακισμούς, κάποιοι στις εικόνες βλέπουν «συνωστισμό» και εξεγείρονται που αυτοί τηρούν τα μέτρα, αλλά οι υπόλοιποι εγκληματούν. Εντάξει παιδιά, μην καρφώνεστε τόσο απότομα. Καταλάβαμε πού το πάτε.

Μια χώρα ολόκληρη, αντί να αποδοκιμάζει την κυβέρνηση που εξελίσσεται εν μέσω πανδημίας σε «φάμπρικα επιβολής νόμων» για την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τον αθλητισμό, τα εργασιακά, την οικονομία, τα δάνεια, τα χρέη των μεγαλοοφειλετών, τσακώνεται στα σόσιαλ μίντια με αποτέλεσμα η εξουσία να κάνει τη δουλειά της ανενόχλητη.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω την κυβέρνηση Μητσοτάκη για όλους αυτούς τους νόμους που επιχειρεί να περάσει. Στην ουσία, δεν υποσχέθηκε και τίποτα πολύ διαφορετικό από αυτά που κάνει. Ξεγέλασε τον κόσμο προεκλογικά με τη συμφωνία των Πρεσπών, φλέρταρε με την άκρα δεξιά για να επιστρέψουν στη «μεγάλη οικογένεια» οι ορφανές ψήφοι της Χρυσής Αυγής αλλά στη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της ήταν και είναι συνεπής.

Συνεπής αυτή στην πολιτική τους, συνεπείς κι εμείς στην υποχρέωση να αντιδράμε.