Ο επίλογος της Τετάρτης: Εθνικό είναι το αληθές κι όχι οι Fake εορτασμοί
Ο Ακης Σακισλόγλου βλέπει τις εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την επανάσταση και θυμάται τον Διονύσιο Σολωμό.
«Το Εθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές», έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός αλλά 200 χρόνια πια μετά την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης, δεν νοιάζονται και πολλοί για την αλήθεια.
«Εθνικό είναι το αληθές», λοιπόν. Και αληθές είναι πως αυτόν τον Μάρτιο, πολιτειακή και πολιτική ηγεσία θα έπρεπε να σταματήσουν να μας φλομώνουν εθνική υπερηφάνεια για το παρελθόν και να μας δώσουν λίγη περηφάνια στο ΠΑΡΟΝ φροντίζοντας να είναι δίπλα σε κάθε πολίτη και ειδικά στους πιο αδύναμους ώστε να βγούμε όσο το δυνατόν αλώβητοι από την πανδημία.
«Εθνικό είναι το αληθές». Και αλήθεια είναι ότι την ώρα που 100 περίπου Ελληνες περίμεναν διασωληνωμένοι να φύγουν από την απλή κλίνη που νοσηλεύονταν και να μπούνε σε μονάδα εντατικής θεραπείας, ο πρωθυπουργός μας διατείνονταν πως «Η Ελλάδα έχει κοινές αξίες με τις ΗΠΑ», το κράτος το οποίο σαν σήμερα το 1999 βομβάρδιζε τη Σερβία (για να θυμηθώ μόνον ένα περιστατικό σφαγής που είναι και επετειακό ).
«Εθνικό είναι το αληθές». Και αλήθεια είναι ότι την ώρα που δεξιωνόμαστε επίσημους προσκεκλημένους και μαθαίνουμε τι μενού θα σερβιριστεί στα τραπεζώματα και τι πρέπει να κάνει κάποιος όταν συναντά μπροστά του πρίγκιπα, οι εφημερίες στα νοσοκομεία της Αθήνας σταματούν και οι εισαγωγές φρακάρουν γιατί εξαντλούνται τα ράντζα, οι αποθήκες, οι διάδρομοι και τα υπόγεια από τους εκατοντάδες ασθενείς που συρρέουν σε άσχημη κατάσταση, μιας και κανείς ως τότε δεν ασχολήθηκε με την μόλυνσή τους.
«Εθνικό είναι το αληθές». Αλλά κανείς δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το αν η χθεσινή φωτογραφία (που δημοσιεύουμε κι εμείς επίτηδες στον επίλογο της Τετάρτης) ήταν αληθινή ή ψεύτικη. Την πόσταραν, λοιπόν, πολλοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ένιωσαν πως έκαναν το καθήκον τους. Ασχετα αν με αυτήν την Fake εικόνα πρόσβαλαν τον αγαπημένο φωτογράφο, Γιάννη Μωυσιάδη, στον οποίον ανήκει και την έβγαλε πράγματι με τον Λευκό Πύργο έτσι μπλε αλλά χωρίς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Θα μου πείτε, «και τι έγινε ρε Ακη; Ωραία εικόνα είναι. Προσθέσαμε και τον Κολοκοτρώνη με photoshop. Κι αυτό πειράζει;» Ναι, όταν η Ελλάδα περνάει την δυσκολότερη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δοκιμασία της, όλα έχουν τον συμβολισμό τους. Και, ναι, το fake πειράζει.
Πειράζει το εύκολο. Ενοχλεί το ψεύτικο. Πληγώνει το ευτελές. Υποβαθμίζει αξίες το δήθεν.
«Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων», έγραψε τον 18ο αιώνα ο Βρετανός συγγραφέας, Σάμιουελ Τζάκσον. Και βλέπουμε και στη χώρα μας πολλούς να τον χρησιμοποιούν, άλλοτε ως σκάλα αναρρίχησης κι άλλοτε πάλι ως ασπίδα προστασίας.
Κάποιοι μάς έχουν κάνει να βλέπουμε ελληνική σημαία και να στέκουμε καχύποπτοι. Είναι οι ίδιοι που δύο χρόνια τώρα κατά τα οποία συζητάμε για τους επικείμενους εορτασμούς δεν φρόντισαν να πάρουν μία πρωτοβουλία ώστε να μάθουν τα παιδιά στα σχολεία μας την Ιστορία. Την Εθνική – κατά τον Σολωμό – Ιστορία. Δηλαδή την αληθινή. Χωρίς ωραιοποιήσεις και εθνικά αφηγήματα. Με αυτοκριτική ματιά και διάθεση να μάθουμε ακόμα κι από τα λάθη που κάναμε. Με πίστη πως η αληθινή απεικόνιση θα κάνει τη νέα γενιά, τους πολίτες του αύριο, όχι μόνο να ηρωποιήσουν τους πρωταγωνιστές της επανάστασης αλλά και να φροντίσουν να μην επαναλάβουν τα δικά τους λάθη.
«Εθνικό είναι το αληθές». Δεν το λέω εγώ. Γιατί αν το έλεγα, πολλοί μπορεί να μου απαντούσαν πως «Εθνικό είναι το συμφέρον της πατρίδας με κάθε μέσο, με κάθε τίμημα». Δυστυχώς για τους «Εθνοκάπηλους» το είπε ο Εθνικός μας ποιητής με την ευαισθησία και την παρρησία που τον διέκρινε. Ας μιμηθούμε το ήθος και τα έργα του. Ας σκεφτούμε την κατά Θόδωρου Αγγελόπουλου εκδοχή του Διονύσιου Σολωμού στο «Μια αιωνιότητα και μια μέρα»: Τον ποιητή να αγοράζει μία μία τις λέξεις των ποιημάτων του από τους φτωχούς χωρικούς. «Το Θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων», έλεγε ο Λειβαδίτης κι ο ήρωας του Αγγελόπουλου, ο Αλέξανδρος, επέκτεινε την αιωνιότητα κατά μία μέρα για να προλάβει να μεταδώσει κάτι από τη γνώση και την εμπειρία του στον μικρό του φίλο.
Αυτό είναι το Εθνικό. Αυτό είναι το αληθές: Το να νοιάζεσαι γι αυτόν που δεν έχει. Το να φροντίζεις να μάθει αυτός που δεν ξέρει. Κι έτσι δίνεται η σκυτάλη στην επόμενη γενιά. Χωρίς γιορτές και αφηγήματα. Χωρίς υπερηφάνεια για το παρελθόν αλλά για το μέλλον.
Καλή προσωπική λευτεριά για τον καθένα. Για όλους τους «Ελεύθερους πολιορκημένους». Τα βίντεο είναι από το «Μια αιωνιότητα και μια μέρα».
