Ο επίλογος της Τρίτης: Προσοχή στην τελευταία σφαίρα του πολέμου

Είναι ένας πόλεμος αυτό που ζούμε από πέρσι τον Μάρτιο. Πόλεμος με απώλειες οικονομικές, κοινωνικές, ανθρώπινες.

Όπως όλοι οι πόλεμοι ανά τους αιώνες, έτσι κι αυτός με την πανδημία του Κορονοϊού, πέρασε από διάφορα στάδια: Της υποτίμησης, της αναγνώρισης, του σοκ, της απελπισίας, των τεράστιων απωλειών, της αντίστασης και της πάλης, της αντιστροφής της κατάστασης.

Σε αυτήν την αντιστροφή της κατάστασης βρισκόμαστε τώρα και, άλλοι από μέσα τους κι άλλοι φωναχτά, λέμε πως «κερδίζουμε και σύντομα ο πόλεμος τελειώνει». Ισως όχι σε όλο τον πλανήτη ταυτόχρονα, αλλά τελειώνει. Πρώτα σε Ισραήλ, Βρετανία, Κίνα, ΗΠΑ, Αυστραλία, μετά στην Ευρώπη, δυστυχώς αρκετά αργότερα σε Ασία και Αφρική.

Σήμερα το πρωί περνώντας από το Stretto, στην Καρόλου Ντηλ, η αγαπημένη μου παρέα ηλικιωμένων φίλων, έπινε το καφεδάκι της. Πλησίασα με τη μάσκα μου και τους είπα: «Χαιρετώ τους επιζήσαντες του πολέμου. Εσείς ήσασταν στην πρώτη γραμμή, εμείς λίγο πιο πίσω». Η απάντηση του ενός ήταν διδακτική: «Εχεις ακούσει αυτό που λένε; Προσοχή στην τελευταία σφαίρα του πολέμου».

Αυτό ακριβώς νιώθω πως ζούμε εδώ και έναν μήνα: Πέφτουν οι τελευταίες σφαίρες του πολέμου. Είναι σχεδόν όλες εύστοχες γιατί τις ρίχνουν ελεύθεροι σκοπευτές. Ο πόλεμος τελειώνει, μεν, με σοβαρές απώλειες δε. Ο εχθρός θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του. Βάλλει κατά πάντων πάνω στον πανικό της ήττας του. Οι ριψοκίνδυνοι, οι αφελείς, οι ανυποψίαστοι πέφτουν νεκροί.

Σήμερα στην Ελλάδα καταγράφηκαν ακόμα 63 θάνατοι από επιπλοκές της COVID 19 ενώ 639 συμπολίτες μας παραμένουν διασωληνωμένοι σε μονάδες εντατικής θεραπείας. Άνθρωποι 60, 70, 80 χρονών, οι οποίοι ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ (γιατί τους είχε προσφερθεί) να εμβολιαστούν αλλά δεν το έκαναν. Φοβήθηκαν το εμβόλιο περισσότερο από τις επιπλοκές του Κορονοϊού. Βγήκαν στους δρόμους αγνοώντας τους ελεύθερους σκοπευτές του εχθρού. Όταν ο ιός έριχνε βόμβες, ήταν στα καταφύγια με όλους τους υπόλοιπους. Τώρα που χάνει κι έχει ταμπουρωθεί, βγήκαν ακούγοντας την ησυχία και θεωρώντας ότι έφυγε. Αυτός, όμως, ήταν και είναι εδώ για τις τελευταίες μάχες. Κι ας φαίνεται να χάνει τον πόλεμο.

Η Ελλάδα δεν τα πήγε ως τώρα καλά με τον εμβολιασμό. Όχι στις ποσότητες εμβολίων που παρέλαβε, ούτε στον τρόπο που τα διέθεσε. Δεν τα πήγε καλά στην ενημέρωση των πολιτών της για την κρισιμότητα του εμβολιασμού. Κι ας έριξε πολλά λεφτά στην εκστρατεία ενημέρωσης. Κι ας μίλησαν πολλοί και διάφοροι. «Δεν το έκανε δεκάρικα» για να το καταλάβουν αυτοί που δεν μπορούσαν από μόνοι τους. Και αποδείχθηκε πως στη χώρα μας ήταν πολλοί.

Σε κάθε ηλικιακή ομάδα εμβολιασμένων θα έπρεπε να έχουμε 90% συμμετοχή, όπως έχουν οι περισσότερες αναπτυγμένες χώρες κι έχουμε 60%. Αυτό το 30% της διαφοράς είναι οι 60 από τους 63 σημερινούς νεκρούς. Τους καθημερινούς νεκρούς εδώ και έναν τουλάχιστον μήνα. Κάθε μέρα εδώ και έναν μήνα (που έκαναν και τη δεύτερη δόση τους οι πολίτες ως 60 ετών) χάνουμε από σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών του εχθρού 50 Έλληνες ενώ θα έπρεπε να χάνουμε τρεις.

Αν πραγματικά θέλουμε να τελειώνουμε με τον πόλεμο πρέπει να γυρίσουμε πίσω σε αυτές τις ηλικιακές ομάδες των οποίων η σειρά για εμβολιασμό ήρθε κι έφυγε. Να τους πείσουμε να δηλώσουν ότι θέλουν να εμβολιαστούν. Οι πλατφόρμες είναι ανοιχτές και για όσους δεν μπορούν να μετακινηθούν, αρχίζουν επιτέλους οι εμβολιασμοί στο χώρο τους. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γλυτώσουμε την τελευταία σφαίρα του πολέμου που χτυπά πάντα στο στήθος. Και να ζήσουμε όσοι περισσότεροι μπορούμε.