Επιβάτης στη γραμμή 57 του Ο.Α.Σ.Θ.
Υπάρχουν και προβλήματα που αντιμετωπίζει η συγκοινωνία ακόμα και όταν σβήσει η μηχανή γιατί ούτε τότε θα πάψουν να υπάρχουν .
Για τους περισσότερους κατοίκους της Θεσσαλονίκης η τοπική συγκοινωνία αποτελεί έναν μόνιμο πονοκέφαλο. Συχνά, γίνεται εντονότερος όταν τα προβλήματα απασχολούν την επικαιρότητα. Τότε σύσσωμη η κοινή γνώμη φαίνεται πρόθυμη να σχολιάσει τα κακώς κείμενα και να προσανατολίσει τη συζήτηση σε πολιτικά κυρίως μονοπάτια. Τι γίνεται όμως όταν το θέμα αφήσει για λίγο την ημερήσια ειδησεογραφία;
Σίγουρα εξακολουθεί να αποτελεί μείζον πρόβλημα στη καθημερινότητα όλων των Θεσσαλονικιών που η αστική συγκοινωνία είναι το μοναδικό τους μέσο μετακίνησης. Τα θέματα που προκαλούν ενόχληση πολλά και μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτών είναι ευρέως γνωστό. H έλλειψη κλιματισμού και τα μειωμένα δρομολόγια είναι αυτά που μονοπωλούν συνήθως στη συζήτηση. Δεν είναι όμως μονάχα αυτά. Υπάρχουν και εκείνα που ακόμα και όταν ολοκληρωθεί το τελευταίο δρομολόγιο και σβήσει η μηχανή θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Ίσως αν ακολουθήσουμε τη διαδρομή μιας οποιασδήποτε γραμμής να μπορέσουμε να τα διαπιστώσουμε. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη γραμμή 57. Ένα τυπικό δρομολόγιο διαρκεί περίπου μισή ώρα με σαράντα λεπτά από την στιγμή που θα επιβιβαστείς από το σταθμό μετεπιβίβασης της διασταύρωσης Χορτιάτη μέχρι να αποβιβαστείς στο τερματικό σταθμό Αριστοτέλους, ή αλλιώς στο «πέταλο». Η απόσταση που καλύπτεται είναι περίπου 20 χιλιόμετρα και οι προγραμματισμένες στάσεις 46.
Τις ώρες αιχμής το λεωφορείο γεμίζει με κόσμο. Και τότε είναι που ξεκινούν τα προβλήματα. Προβλήματα που τις περισσότερες φορές μένουν στην αφάνεια όταν η καθημερινότητα τρέχει και εσύ προσπαθείς να τη προλάβεις. Ας υποθέσουμε ότι έχεις βρει μια θέση από την οποία μπορείς να διακρίνεις ολόκληρο το εσωτερικό του λεωφορείου. Ακόμα και τη παραμικρή κίνηση. Χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα, αφήνεις τις αισθήσεις σου να σε καθοδηγήσουν.
Ένα μωρό που κλαίει στο καροτσάκι. Επιβάτες που μιλούν ψιθυριστά, ενώ άλλοι με βροντερή φωνή. Ένα γέλιο. Μια μουσική μελωδία από το ακουστικό του διπλανού. Συζητήσεις για το πιο ευτελές ζήτημα μέχρι το πιο σημαντικό. Ένα συνονθύλευμα ήχων γνωστών και άγνωστων. Τώρα τα μάτια αναλαμβάνουν την περιήγηση. Πρόσωπα απορροφημένα στις δικές τους σκέψεις. Παραδομένα στα δικά τους προβλήματα. Χείλη χαμογελαστά από ένα αστείο της στιγμής. Μάτια κουρασμένα, οριακά κλειστά.
Βρισκόμαστε στα μισά της διαδρομής και θα έλεγε κανείς ότι όλα κυλούν ομαλά. Σαν ένα απότομο φρενάρισμα, αυτό που θα ακολουθήσει. Στις τελευταίες θέσεις δύο άτομα μιλούν πολύ κοντά ο ένας στον άλλον. Ένα σακουλάκι με άσπρα χάπια στο ένα χέρι (αν είσαι «τυχερός» ίσως δεις και σύριγγα), μια χούφτα κέρματα στην άλλη. Μια κοπέλα στέκεται όρθια στο κέντρο του λεωφορείου ανάμεσα σε δύο άνδρες. Σχεδόν μπορείς να ακούσεις την καρδία της και να αισθανθείς πόσο άβολα νιώθει. Η πόρτα ανοίγει και μια φωνή από το πουθενά «Οδηγέ σταμάτα. Μου πήραν το κινητό».
Αυτά είναι λίγα από τα περιστατικά που έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά αυτοί που πηγαίνουν και γυρνούν από τις δουλειές, φεύγουν και επιστρέφουν στα σπίτια τους. Το χειρότερο όλων δεν είναι το κάθε περιστατικό μεμονωμένα. Το χειρότερο όλων είναι ότι έχουν γίνει τόσο συνηθισμένα που πλέον δεν προκαλούν καμία απολύτως εντύπωση. Δεν είναι ατυχή γεγονότα που «συμβαίνουν μια στο τόσο» και «έλα μωρέ δε βαριέσαι». Είναι προβλήματα που αν το σκεφτούμε καλύτερα έχουν προοπτικές να προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερα.
Γι΄ αυτό την επόμενη φορά που θα ανοίξει η συζήτηση στη δημόσια σφαίρα γύρω από τη συγκοινωνία στη Θεσσαλονίκη μάλλον θα έπρεπε να επικεντρωθεί σε αυτά τα ζητήματα που δεν απασχολούν μόνο τους επιβάτες της γραμμής 57 αλλά ολόκληρη τη τοπική αστική συγκοινωνία.
