Ερωτευμένα πιτσουνάκια ετών ογδόντα

Χέρι-χέρι και παίζοντας σαν νήπια. Και αυτή να συνεχίζει να του τρίβει το χέρι για να μην πονά.

Πάνος Γεωργιάδης
ερωτευμένα-πιτσουνάκια-ετών-ογδόντα-736079
Πάνος Γεωργιάδης

Κιλκίς Απρίλιος 2020. Ο ανοιξιάτικος ήλιος και η πολύ καλή θερμοκρασία, δημιουργούν μια θαυμάσια ημέρα ιδανική για βόλτα.

Δυστυχώς όμως ζούμε μια περίοδο με τις πρώτες απαγορεύσεις και το κλείσιμο καταστημάτων λόγω του κορονοϊού. Μοναδική διέξοδος κάποιοι περίπατοι με sms και «Μετακίνηση 6»…

Στα περίχωρα της πόλης συναντώ ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ηλικίας 75-80 χρονών περίπου.

Παρατηρώντας τους από μακριά, έκπληκτος διαπιστώνω πως κρατιούνται σφιχτά χέρι-χέρι!

Και όχι μόνο αυτό αλλά τα κουνάνε, τα σηκώνουν, παίζουν μεταξύ τους σαν μικρά παιδάκια, η μάλλον καλύτερα σαν «ερωτευμένα πιτσουνάκια».

Η εικόνα τους είναι άκρως συγκινητική. Μου έρχεται να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω για το υπέροχο θέαμα που μου προσφέρουν άθελά τους. Θέλω όμως και να τους φωτογραφήσω με το κινητό από μπροστά αλλά ντρέπομαι.

Θέλω να αποτυπώσω αυτή τη -σπάνια στις ημέρες μας- στιγμή αγνής αγάπης δύο ηλικιωμένων ανθρώπων, αλλά και να τη μοιραστώ με άλλους. Αν και μου είναι άγνωστοι, τους καλημερίζω αλλά και παίρνω το θάρρος να τους εκφράζω το θαυμασμό μου για την τόσο απλή αλλά και τόσο “τεράστια” σε μηνύματα κίνησή τους.

Γελούν με την ψυχή τους και η κυρία μου λέει λίγο ναζιάρικα, λίγο με παράπονο: ” Μα του πονάει το χέρι του! Τι να τον κάνω; Μία τον χαϊδεύω, μία τον τρίβω μήπως και του περάσει ο πόνος στο χέρι!” Από την άλλη πλευρά, ο άντρας έχει μια έκφραση που “γελάνε και τα μουστάκια του” για την τρυφερότητα και αγάπη της συντρόφου του προς αυτόν.

Αυτό το άγνωστο, μα τόσο γλυκό ηλικιωμένο ζευγαράκι δεν με συγκίνησε απλά. Με προβλημάτισε, με έβαλε σε σκέψεις, με ταπείνωσε. Μέσα σε μόλις 1-2 λεπτά της ώρας, κάνοντας απλά το αυτονόητο, δίδαξε στη δική μου γενιά πως η αγάπη είναι πράξεις, η αγάπη είναι στιγμές, η αγάπη είναι απλή.

Η δική μου γενιά δυστυχώς σε ότι αφορά τις σχέσεις είναι μόνο υψηλή ανάλυση, πολλά λόγια και άφθονη θεωρία. Και πολύς εγωισμός… Οι άγνωστοι συνδημότες μου, χάθηκαν στα δρομάκια συνεχίζοντας τον περίπατό τους. Χέρι-χέρι και παίζοντας σαν νήπια.

Και αυτή να συνεχίζει να του τρίβει το χέρι για να μην πονά.

Αυτός που τόσο αγαπά…

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα