EuroPride 2020 Thessaloniki: Αναβλήθηκε αλλά η ιστορία που θα έγραφε συνεχίζει

της Έλενας Ταξίδου | Φωτογραφίες Δημήτρης Τσίπας

«…ο ρόλος του Pride είναι αυτός του εκπαιδευτή. Να σε εκπαιδεύσω ή να σου δώσω να καταλάβεις πόσο απόλυτα φυσιολογικό είναι αυτό που κάνω, πόσο ανάγκη έχω να κάνω αυτό που κάνω και… δεν θα πρεπε, αν θες, να το συζητάμε. Και αυτή είναι η απάντηση στο “Γιατί κάνετε ακόμα Pride; Γιατί επιδεικνύετε αυτό που είστε;” Το Pride δεν γίνεται για να δείξουμε τι είμαστε και για να το γιορτάσουμε από ματαιοδοξία. Γίνεται γιατί ακόμα οι κοινωνίες εδώ γύρω μας, το έχουν απόλυτη ανάγκη. Και είναι η ίδια απάντηση σε αυτούς που θέλουν να διοργανώσουν “Straight Pride”. Η απάντηση είναι ότι δεν το χρειάζεστε. Αν το χρειάζεστε και αν πιστεύετε ότι δέχεστε οποιαδήποτε διάκριση λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου κάντε το. Και εμείς μαζί σας… έχουμε το know how» 

Το EuroPride 2020 Thessaloniki ήταν προγραμματισμένο για τις 20-28 Ιουνίου και αναβλήθηκε λόγω πανδημίας. Για την μορφή και τη νέα ημερομηνία διεξαγωγής του θα μάθουμε εν καιρώ. Αρχές Μαρτίου πέρασα μια ώρα με εθελοντές και μέλη της οργανωτικής του Thessaloniki Pride στα μέχρι τότε γραφεία τους. Μεταξύ των «πυρετικών» και όχι απλά πυρετωδών προετοιμασιών ήταν και σε φάση μετακόμισης.

Μιλήσαμε για πολλά και όχι στεγνά για το γκράντε ευρωπαϊκό φεστιβάλ που θα έστρεφε τα βλέμματα της Ευρώπης -και- σε αυτή την «rainbow» νοτιανατολική γωνία της με ό,τι αυτό θα σήμαινε όχι μόνο για την πόλη αλλά και για τα Βαλκάνια. Συζητήσαμε για το τι είναι τελικά το Pride για τη Θεσσαλονίκη αλλά και για το ανάποδο.

Από όσα πολύ ενδιαφέροντα ειπώθηκαν κρατάω μεταξύ άλλων πολύ έντονα, δύο πράγματα: Νέοι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας από την επαρχία και άλλες πόλεις της χώρας επιλέγουν τη Θεσσαλονίκη για τόπο σπουδών τους γιατί εδώ νιώθουν άμεσα ελευθερία. Το Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας στην αστυνομία στη Θεσσαλονίκη, δείχνει καλά εκπαιδευμένο.

Τότε ήταν Μάρτιος, μιλούσαμε για Ιούνιο και μόλις είχαμε αρχίσει απλά να πλένουμε συχνότερα τα χέρια μας, άρα το ρεπορτάζ προγραμματιζόταν να ενημερώσει σε πραγματικό χρόνο για όσα προετοιμάζονταν.

Έχουν μεσολαβήσει όσα ζήσαμε και ζούμε εξαιτίας κοροναϊού και ρωτώντας σήμερα τον Βαγγέλη Χουλιάρα, communications coordinator στο Thessaloniki Pride για τις προβλέψεις και τις σκέψεις για το μετά της διοργάνωσης διαβεβαιώνει: 

«Θέλω να ξέρεις ότι ο κορονοϊός μπορεί να έκαμψε τα πάντα και να παρέλυσε σχεδόν τη χώρα, αλλά δεν έκαμψε μακροπρόθεσμα το ηθικό μας. Δεν σταματήσαμε στιγμή να εξετάζουμε εναλλακτικές, σε συνεννόηση τόσο με τους ανθρώπους της ΕΡΟΑ (European Pride Organizers Association), όσο και με το Δήμο Θεσσαλονίκης και τους άλλους εταίρους μας. Έπεσαν και πέφτουν συνεχώς ιδέες στο τραπέζι: να διεξαχθεί τέλη Σεπτεμβρίου – αρχές Οκτωβρίου, να διεξαχθεί ηλεκτρονικά σε ειδική πλατφόρμα, να διεξαχθούν όλες οι παράλληλες δράσεις διαδικτυακά – κυρίως το Human Rights Conference, ακόμη και να γίνει κάτι μικρότερης κλίμακας…»

Με σύνθημα «Welcome to the future where everyone can join!» το EuroPride 2020 σηματοδοτoύσε μια νέα εποχή για το κίνημα επιχειρώντας να αφήσει πίσω, το σκοτεινό παρελθόν που έχει συσχετισθεί με τα Βαλκάνια από τη δεκαετία του 1990 σε ό,τι αφορά τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.

Σύμφωνα με το συγκρατημένο σενάριο όπως μου είχαν αναφέρει στη συνάντησή μας, υπολογίζεται πως 30.000 περίπου κόσμου θα κατέφθανε στην πόλη για το φεστιβάλ. Το αισιόδοξο σενάριο μιλούσε σχεδόν για 50.000.

Περισσότεροι από 100 εθελόντριες και εθελοντές όχι μόνο από τη Θεσσαλονίκη αλλά και από το εξωτερικό μαζί με την οργανωτική επιτροπή εργάζονταν από το 2017 όταν και η Θεσσαλονίκη πήρε την διοργάνωση, σχεδόν 24/7 παράλληλα με τις προσωπικές τους δουλειές και την καθημερινότητά τους να τρέχει, στο τέμπο της μεγάλης διοργάνωσης. 

Β.Χ: «Ύστερα από τρία χρόνια σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης, είμαστε προφανώς συντετριμμένες και συντετριμμένοι που χρειάζεται να αναβάλουμε. Πρώτοι εμείς νιώσαμε και καταδείξαμε την τεράστια σημασία που θα είχε η διοργάνωση για την πόλη και τα Βαλκάνια γενικότερα, αλλά έχουμε πλήρη γνώση ότι δεν γινόταν διαφορετικά.

Γιατί δεν είναι μόνο τα περιοριστικά μέτρα για τις συγκεντρώσεις και τα διεθνή ταξίδια∙ δεν υπάρχει και διάθεση για την εορταστική πλευρά του EuroPride, όταν η κοινωνία έχει τόσο σημαντικές απώλειες λόγω του κορονοϊού.

Αλλά δεν θα έλεγα ότι πήγε “στράφι” η δουλειά κανενός: η ιδέα του EuroPride συσπείρωσε το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας στην Ελλάδα γύρω από τον ίδιο σκοπό, ήρθαμε σε επαφή με σημαντικούς ανθρώπους και οργανώσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, η αναμονή μιας τέτοιας διοργάνωσης μάλιστα έριξε φως σ’ αυτό το μέρος της Ευρώπης και συζητήθηκαν σημαντικά ζητήματα, κοινά στις περισσότερες χώρες των Βαλκανίων.

Ήταν τόση η ενδυνάμωση που πήραμε μέσα από όλο αυτό, που πια έχουμε την πίστη ότι θα καταφέρουμε να κάνουμε περισσότερα, να είμαστε πιο ορατοί, να δώσουμε φωνή στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και των Βαλκανίων…»

To EuroPride διοργανώθηκε πρώτη φορά το 1992 στο Λονδίνο και κάθε χρόνο την διοργάνωσή του αναλαμβάνει και μία διαφορετική ευρωπαϊκή πόλη – μέλος της EPOA (European Pride Organizers Association) με την διαδικασία της ψηφοφορίας.

Η διοργάνωση της Θεσσαλονίκης διεκδικήθηκε και κερδήθηκε τελικά ανάμεσα στις συμμετοχές των Βρυξελλών, του Μπέργκεν και του Αμβούργου, στην ψηφοφορία του 2017. Η συγκριτική υπεροχή όπως μου εξήγησαν, έναντι των άλλων δύο πόλεων, ήταν το γεγονός πως προέρχονταν από τη Θεσσαλονίκη και για πρώτη φορά θεώρησαν οι υπολοιποι διοργανωτές ότι θα ερχόταν αυτή η διοργάνωση στα Βαλκάνια, στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης. 

B.X: «Η Θεσσαλονίκη αν την δούμε λίγο πιο παραβολικά είναι μία όαση μέσα σε μια ευρύτερη περιοχή ανασφάλειας της κοινότητας. Ξέρουμε από την πείρα μας και από τα τόσα χρόνια που διοργανώνουμε Pride: Από την Τουρκία που τους έχουν απαγορευτεί οι συναθροίσεις εν γένει έρχονται στο δικό μας Pride, το ίδιο και από την Βουλγαρία και στη Βόρεια Μακεδονία επίσης. Mας επισκέπτονται, υπάρχουν δεσμοί και οι άνθρωποι έρχονται προς τα εδώ γιατί νιώθουν πιο ελεύθεροι.»

Η Φένια Κιρκμαλή, EuroPride coordinator, εξηγεί περαιτέρω πως ο σκοπός του EuroPride είναι να πηγαίνει σε πόλεις που έχουν πιο πολύ ανάγκη την ορατότητα (visibility). 

Φ.Κ:«Από το να ξαναγίνει ένα EuroPride στο Λονδίνο και την Βαρκελώνη σε πόλεις όπου η κατάσταση είναι πιο παγιωμένη, πιο ασφαλής, τώρα είναι σαν να κάνουμε ένα πέρασμα ουσιαστικά από την υπόλοιπη Ευρώπη στα Βαλκάνια. Τα οποία Βαλκάνια εκτός Θεσσαλονίκης είναι συγκριτικά σε χειρότερη κατάσταση. Ταυτόχρονα το Thessaloniki Pride στηρίζει τις βαλκανικές περιοχές, έχουμε την παρουσία μας έντονη στα Pride τους και μας ενδιαφέρει να έχουν και αυτές οι χώρες ορατότητα. Ήταν μια καλή ευκαιρία το EuroPride Thessaloniki για να αναδειχθούν και αυτές οι περιοχές.»

Το Thessaloniki Pride μετράει ήδη οκτώ επιτυχημένες διοργανώσεις και αυτή, η ένατη στη σειρά, θα ήταν η κορωνίδα του. Ανθρώπινα δικαιώματα, ΛΟΑΤΚΙ, Ελλάδα, Θεσσαλονίκη, Βαλκάνια, Ευρώπη. 

«…Αν η Ελλάδα μπορεί να μιλάει για νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου ή σύμφωνο συμβίωσης άλλες βαλκανικές χώρες δεν μπορούν»

Το pride από μόνο του, το μόνο που μπορεί να επιτύχει ως γεγονός είναι η ορατότητα. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει δικαιώματα αναφέρουν τα παιδιά. Παρόλα αυτά όπως εξηγούν αν είναι μεγάλο και επιτυχημένο μπορεί να λειτουργήσει ως ένας μοχλός πίεσης.

Το πολιτικό κομμάτι αν θέλουμε να το δούμε λίγο πιο ρεαλιστικά φέτος καλύπτεται από το Humans Rights Conference που ήταν και μία από τις βασικές υποχρεώσεις της οργανωτικής επιτροπής όταν πήρε την διοργάνωση. Συνήθως τα συνέδρια αυτά στρέφονται στο να παρουσιάσουν τις διπλωματικές νίκες της εκάστοτε κοινότητας – χώρας. Φέτος όμως οι διοργανωτές ετοιμάζονταν να δώσουν μια άλλη χροιά ενσωματώνοντας ακαδημαϊκούς, νομικούς, ακτιβιστές.

Για παράδειγμα φέτος για πρώτη φορά εν αντιθέσει με τα φόρουμ που υπήρχαν θα βλέπαμε καλεσμένους και πολιτικούς, μέλη του Ευρωκοινοβουλίου, εκπροσώπους πρεσβειών κα. ενώ θα επιχειρούνταν να ανοίξει στην πράξη η κουβέντα για μία συμμετοχική, αποκλειστικά βαλκανική διοργάνωση. Για το πώς θα μπορούσε να διοργανωθεί κάτι τέτοιο με τις βαλκανικές χώρες να συμπράττουν κάθε χρόνο έτσι ώστε να γίνει ένα Pride λίγο πιο ενισχυμένο σε μήνυμα και ανθρώπινο δυναμικό.

«Η ορατότητα είναι το πιο σημαντικό. Όσο μεγαλύτερη η ορατότητα τόσο περισσότερο θα ενδυναμωθούμε και εμείς αλλά τόσο πιο πολύ θα ενδυναμωθούν και τα Βαλκάνια. Και αυτός είναι ο λόγος που ήρθε το EuroPride εδώ. Η ορατότητα είναι το νο1. Η ορατότητα μπορεί να φέρει και άσχημα και θετικά πράγματα ταυτόχρονα αλλά το γεγονός ότι το θέμα γίνεται επίκαιρο και συζητιέται και από άτομα που δεν τα αφορά, είναι πολύ σημαντικό. Όσο υπάρχουν τα αρνητικά, σημαίνει ότι έχουμε ακόμα ανάγκη το pride» αναφέρει ο Πάνος Σκεπαδιανός, υπεύθυνος εθελοντών. 

Ο εθελοντής Πέτρος Κεχαγιάς αναφέρει πως «ακόμα και να τα είχαμε όλα αυτά τα δικαιώματα η αποδοχή από την κοινωνία είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν σημαίνει ότι βγάζοντας ένα νόμο που λέει ότι τα gay ζευγάρια “μπορούν” θα το δεχτεί και ο καθένας. Μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκέφτεται η κοινωνία έτσι ώστε να μπορούμε και εμείς να κινηθούμε και όλα τα LGBT άτομα μέσα σε αυτή χωρίς κανένα άλλο εμπόδιο» 

Ο Βαγγέλης εξηγεί πως «τα ΛΟΑΤ δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν μπορούμε να διεκδικούμε γάμο για ομοφυλόφιλα ζευγάρια θα έπρεπε ήδη να υπάρχει.

Αν το δούμε τελείως θεσμικά βάσει του χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε περιφερειακό επίπεδο, δεν θεωρείται ένα κράτος ισόνομο, κράτος σοβαρό, κράτος κράτος δικαίου, αν αυτό που ισχύει για εσένα δεν ισχύει για εμένα.

Το ίδιο και προς τις υποχρεώσεις, οι οποίες όμως πάνω κάτω είναι πάντα κοινές. Σε ό,τι αφορά όμως τα δικαιώματα που εκπορεύονται από την κοινωνία εκεί είναι το δύσκολο.

Ακόμη και αν βρούμε θεσμικά ένα τρόπο να καλύψουμε αυτό το κενό ο ρόλος του Pride δεν είναι του “lobby” του να μπω στο κοινοβούλιο και να ζητήσω δικαιώματα. Είναι ο ρόλος του εκπαιδευτή. Να σε εκπαιδεύσω ή να σου δώσω να καταλάβεις πόσο απόλυτα φυσιολογικό είναι αυτό που κάνω, πόσο ανάγκη έχω να κάνω αυτό που κάνω, και δεν θα ‘πρεπε αν θες να το συζητάμε.»

Ο Πάνος σημειώνει πως αυτή είναι ουσιαστικά και η απάντηση στο κλισέ «γιατί κάνετε ακόμα Pride, γιατί επιδεικνύετε αυτό που είστε».

«Το pride δεν γίνεται για να δείξουμε τι είμαστε και για να το γιορτάσουμε από ματαιοδοξία. Γίνεται γιατί ακόμα οι κοινωνίες εδώ γύρω μας το ‘χουν απόλυτη ανάγκη. Και είναι η ίδια απάντηση σε αυτούς που θέλουν να διοργανώσουν “Straight Pride”. Η απάντηση είναι ότι δεν το χρειάζεστε. Αν το χρειάζεστε και δέχεστε οποιαδήποτε διάκριση λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου κάντε το. Και εμείς μαζί σας, έχουμε το know how»

Η Φένια Κιρκμαλή συμπληρώνει πως αυτή είναι η απάντηση σε όσους αναφέρουν και το δεύτερο μεγάλο κλισέ του «κάντε ό,τι θέλετε στο κρεβάτι σας, αλλά όχι εδώ».  

Φ.Κ: «Ένα straight άτομο δεν δείχνει ότι είναι straight μόνο στο κρεβάτι του. Είσαι straight σε όλη σου την κοινωνική ζωή. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους ανθρώπους, οπότε δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να σου δείχνω μόνο αυτό που σου αρέσει και να κάνω αυτό που θέλω στο κρεβάτι μου. Η ζωή μου όλη δεν είναι μόνο το κρεβάτι μου, είναι και όλα τα υπόλοιπα που πιάνουν όλη την ημέρα όπως ακριβώς και στο σπίτι μου.»

Π.Κ: «Θέλω να ζω ελεύθερος. Αυτή είναι η απάντηση. Το Pride προβοκάρει για να ανοίξει η συζήτηση.»

Το Thessaloniki Pride δεν είναι μόνο το φεστιβάλ ούτε τα διάφορα events κατά την διάρκεια του χρόνου. Φανταζόταν κανείς πριν από το 2012 ότι στη Θεσσαλονίκη θα μιλούσαμε για το πρώτο Pride ή ότι το 2019 θα μπορούσε η πόλη να αναλάβει τη διοργάνωση του EuroPride;

Οι αντιδράσεις τότε, όπως και τα επόμενα χρόνια, θεωρητικά ήταν ομαλές, ήπιες όπως τις χαρακτηρίζουν οι διοργανωτές.

Στις απαρχές, η διοίκηση του Γιάννη Μπουτάρη και προσωπικά ο τότε δήμαρχος είχαν σταθεί στο κίνημα στην πόλη. Η νέα διοίκηση του δήμου Θεσσαλονίκης, ο οποίος είναι συνδιοργανωτής του EuroPride, μπορεί να μην είχε την εμπειρία εκ των πραγμάτων της προηγούμενης διοίκησης αλλά όπως εξηγεί ο Βαγγέλης είχε σίγουρα ήδη μια επιτυχημένη διοργάνωση στο ενεργητικό της (σσ αυτή των Χριστουγέννων) και μάλιστα συγκροτήθηκε ειδική ομάδα εντός του δήμου συγκεκριμένα για την διοργάνωση με την οποία υπήρχε συνεχής συνεργασία.

Οκτώ χρόνια μετά από το Thessaloniki Pride 2012, πώς συνεχίζεται τελικά αυτή η «συζήτηση» και τι έχει επιφέρει στα όρια της πόλης; 

Π.Σ: «Είμαι στη διοργάνωση έξι χρόνια και οι αλλαγές είναι τεράστιες. Όλο και περισσότερος κόσμος και όχι μόνο Θεσσαλονικείς και μάλιστα όχι μόνο ΛΟΑΤΚΙ έρχονται στα Pride. Έχουμε πολλούς και περηφανευόμαστε ότι είναι μέλη της κοινότητας και αυτοί.»

«Είναι πολύ σημαντικό γιατί νιώθουμε και εμείς ότι έχουν ανταπόκριση οι προσπάθειες και νιώθουμε μεγαλύτερη ασφάλεια περπατώντας στον δρόμο. Σε ό,τι αφορά την εικόνα της “ασφάλειας” είναι λίγο πολύπλοκο να μιλήσουμε στατιστικά για το πώς άλλαξε γιατι δεν υπήρχε το τμήμα αντιμετώπισης ρατσιστικής βίας μέχρι πριν από κάποια χρόνια οπότε δεν είχαμε ακριβώς εικόνα. Δεν υπήρχε ο αντιρατσιστικός μέχρι πρότινος οπότε δεν ξέραμε ποια εγκλήματα χαρακτηρίστηκαν ρατσιστικά και είχαν ομοφοβικό κλπ κίνητρο. Τώρα έχουμε μια -και προσωπική εικόνα- γιατί υπάρχει το τμήμα αντιμετώπισης ρατσιστικής βίας το οποίο μάλιστα είναι και πολύ καλά εκπαιδευμένο εδώ στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον σε τέτοια περιστατικά».

Π.Σ: Εγώ που χρειάστηκε να απευθυνθώ στο τμήμα πέρυσι για να καταγγείλω αυτό που μου συνέβη είχα πάρα πολύ καλή αντιμετώπιση κάτι που δεν το περίμενα. Φοβόμουν για το τι αντιμετώπιση θα είχα από την αστυνομία βάσει άλλων ιστοριών που είχα ακούσει.

Πάραυτα ήταν πολύ καλή και χάρηκα για αυτό. Αλλά το ότι μου συνέβη το περιστατικό ήταν κάτι το οποίο με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, δεν το περίμενα να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Μια επίθεση χωρίς να έχω κάνει κάτι, απλά και μόνο επειδή κάποιος συνειδητοποίησε ότι είμαι γκέι. Δεν επηρεάστηκα κάπως γιατί είχα και τη γνώση του τι πρέπει να κάνω, δεν φοβήθηκα για μένα όσο για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν δεν ήμουν εγώ και ήταν κάποιο άλλο παιδί.

Παρ’ολα αυτά εκεί που λες ότι ΟΚ ζω σε μια πόλη που από την μια είναι ελεύθερη και από την άλλη συμβαίνει και αυτό. Έχει αλλάξει το Pride πράγματα; Έχει αλλάξει, αλλά έχει ακόμα πολύ μεγάλο δρόμο. 

Τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη και δυο χρόνια στο pride ο εθελοντής Γιάννης Γκουτιούδης αναφέρει χαρακτηριστικά πως «Γνωρίζοντας εκ των έσω την κοινότητα της πόλης του και από άλλες κοινότητες άλλων περιοχών, ξέρω πως έρχονται στη Θεσσαλονίκη γιατί νιώθουν πιο άνετα άμεσα. Είναι πιο εύκολο και θετικό το περιβάλλον στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν γκέι μπαρ, υπάρχουν οργανισμοί, υπάρχει βοήθεια αν τη χρειαστείς. Στις μικρότερες πόλεις, τη Θεσσαλονίκη την βλέπουν ως πιο ανοιχτή πόλη, Μεγάλο “κομμάτι” στην επιλογή της πόλης που ήθελα να σπουδάσω ήταν το κατά πόσο ελεύθερος θα ένιωθα εκεί. Και ήρθα εδώ.»

Ο Βαγγέλης σημειώνει πως ουσιαστικά η ταυτότητα της πόλης δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα γιατί ήταν πάντα μια πολυποίκιλης σύνθεσης πόλη. 

«Αν έχει καταφέρει κάτι το pride είναι να γίνει μια γιορτή για όλη την πόλη και αυτό το περηφανευόμαστε. Και ξεκινάει τη συζήτηση πολύ σωστά και την φτάνει κάπου. Φτάνει να προσδίδει ξανά, να κάνει reclaim αυτή την ταυτότητα της ίδιας της πόλης. Της πόλης της ανεκτικής, της πόλης της διαφορετικής, της πολυπολιτισμικής, της πόλης που ανήκει στους ανθρώπους της.»

Πού προσανατολίζεστε ως προς την επόμενη μέρα γενικά, τι συζητάτε μεταξύ σας ως ομάδα. Το Thessaloniki Pride είναι εδώ, συνεχίζει να υφίσταται οπότε επηρεάζει με κάποιον τρόπο η μετά-πανδημίας περίοδος την ουσία του, τις ενέργειές του γενικά;

Β.Χ:«Όπως σου είπα προηγουμένως, η δουλειά για μας δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε για τη διοργάνωση του EuroPride και υπάρχουν διάφορες σκέψεις για το πώς θα συμβεί αυτό.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα κάνουμε τα πάντα για να δώσουμε το στίγμα μας και να περάσουμε τα μηνύματά μας. Με ρωτάς ουσιαστικά αν το Thessaloniki Pride επηρεάστηκε από την κρίση αυτή; Προφανώς, αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού. 

Το Thessaloniki Pride δεν είναι μονάχα EuroPride, είναι η κοινότητα και οι άνθρωποί της πριν και μετά από αυτό. Είμαστε όλες κι όλοι εμείς που θέλουμε να επιφέρουμε μια αλλαγή. Θα έλεγα μάλιστα ότι η πανδημία, το social distancing, η ζοφερότητα που περάσαμε κατέδειξε έτι περισσότερο το γιατί είναι επιτακτικό να μην είμαστε  μόνες και μόνοι.

Οι δεσμοί που μας δένουν άντεξαν την πανδημία κι ενισχύθηκαν, ήρθαμε πιο κοντά. Αποδείξαμε ότι έχουμε η μία την άλλη, ο ένας τον άλλο σε καιρούς που αυτό, ειδικά για την κοινότητά μας ήταν περισσότερο αναγκαίο.

Ενδεικτικά να αναφέρω μια περίπτωση ενός γκέι καλλιτέχνη, που δεν είχε εισόδημα από τη δουλειά του λόγω πανδημίας και η οικογένειά του του αρνήθηκε τη στήριξη λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού. Πολύ δε έντονο είναι το φαινόμενο και των τρανς σεξεργατριών, που δεν έχουν εργασιακά δικαιώματα και δεν είχαν εισόδημα από πουθενά.

Η κοινότητα σε κάθε περίπτωση συσπειρώθηκε γύρω από τα πληττόμενα μέλη της και αλληλοϋποστηρίχθηκε. Σε κάθε περίπτωση, κρατάμε τα μαθήματα που διδαχθήκαμε αυτή την περίοδο, που όπως για όλη την κοινωνία ήταν μια περίοδος πρωτόγνωρων εμπειριών, και τα ενσωματώνουμε στη δουλειά μας, ώστε να ανταποκρίνεται το Thessaloniki Pride ακόμη καλύτερα στις ανάγκες της κοινότητας.»

Μεγάλη έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA) που δημοσιεύθηκε στις 14 Μαρτίου 2020 και μετέδωσε το ΑΠΕ, αποκάλυψε πως ενώ περισσότερα ΛΟΑΤΚΙ άτομα δεν κρύβουν πλέον τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου τους, την ίδια ώρα η βία και οι διακρίσεις εναντίον τους παραμένουν σε υψηλά επίπεδα.

Στην έρευνα, που διεξήχθη μέσω διαδικτυακών ερωτηματολογίων την περίοδο 27 Μαΐου-22 Ιουλίου 2019, συμμετείχαν 140.000 λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς και ίντερσεξ από αστικές και αγροτικές περιοχές από όλες τις χώρες της ΕΕ, καθώς και από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σερβία και τη Βόρεια Μακεδονία. Οι συμμετέχοντες από την Ελλάδα ανήλθαν σε 4.502 άτομα.

Σύμφωνα με τον Οργανισμό, πρόκειται για τη μεγαλύτερη έρευνα που έχει διενεργηθεί μέχρι σήμερα για τα εγκλήματα μίσους και τις διακρίσεις σε βάρος των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Για πρώτη φορά περιλαμβάνει βιώματα ίντερσεξ ατόμων, καθώς και έφηβων ΛΟΑΤΚΙ ηλικίας 15-17 ετών. 

Ένας στους τέσσερις ερωτηθέντες κρύβει τη σεξουαλική του ταυτότητα στη δουλειά του, ενώ ένας στους πέντε νιώθει ότι υφίσταται διακρίσεις στον εργασιακό του χώρο.

Τουλάχιστον ένας στους τρεις ερωτηθέντες νιώθει ότι υφίσταται διακρίσεις όταν βγαίνει έξω για φαγητό, ποτό, στην αναζήτηση σπιτιού, στην πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας ή κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά και σε άλλες κοινωνικές συναναστροφές. Ωστόσο, μόλις το 11% όσων βίωσαν διακρίσεις τον χρόνο πριν από την έρευνα, κατήγγειλαν τα περιστατικά.

Ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων σημειώνει πάντως για την έρευνα ότι η εξαγωγή συμπερασμάτων βάσει του μέσου όρου της ΕΕ αποκρύπτει τις σημαντικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των χωρών. Ο FRA καλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της να λάβουν μέτρα για την προστασία των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. 

Δείτε Αναλυτικά Εδώ. 

Την Κυριακή 17 Μαΐου 2020, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου έγραψε σε ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα:

«Οι διώξεις, οι διακρίσεις, η κοινωνική περιθωριοποίηση κατά των ΛΟΑΤΚΙ συνανθρώπων μας σε πολλές περιοχές του κόσμου είναι μια σκληρή, επίμονη πραγματικότητα. Πραγματικότητα που μας αφορά όλους, αφού πλήττει στον πυρήνα της την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και συρρικνώνει την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ειδικά στις σημερινές συνθήκες αντιμετώπισης της πανδημίας του κορωνοϊού, τα άτομα αυτά αντιμετωπίζουν συχνά ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις σε βάρος τους και περιορισμούς στην πρόσβαση των υπηρεσιών υγείας. Σήμερα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, Αμφιφοβίας και Τρανσφοβίας, στέλνουμε και από την Αθήνα το μήνυμά μας.

Καταδικάζουμε τις διακρίσεις, τη ρητορική μίσους, τη βία σε βάρος προσώπων λόγω ταυτότητας φύλου, γενετήσιου προσανατολισμού ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας και υποστηρίζουμε το δικαίωμα του καθενός στην ελεύθερη έκφραση, την ασφάλεια, τον αυτοκαθορισμό και την ίση μεταχείριση.»

---