Ευγένιος Δερμιτάσογλου: Ανυπομονώ για το μέλλον και το άγνωστο

Από τα «Κρύσταλλα του νου» και το «βαρύ φορτίο» που κυκλοφόρησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’90, μέχρι τα τρία ψηφιακά «διαμάντια» που ακούμε αυτόν τον καιρό από τον Ευγένιο Δερμιτάσογλου, πέρασαν περισσότερα από 20 χρόνια δημιουργίας. Χρόνια «γεμάτα» παραστάσεις, δισκογραφία, συνεργασίες, ταξίδια.

Κι όμως, μιλώντας με τον δημιουργό από τη Νέα Ζίχνη στο τηλέφωνο ή και διαδικτυακά, διαπιστώνει κανείς ότι διατηρεί την ίδια λαχτάρα για νέα τραγούδια, νέες συνεργασίες, νέες προκλήσεις, όπως και τότε, στην αρχή της καριέρας του.

Εντοπίσαμε τον Ευγένιο στην ιδιαίτερη πατρίδα του όπου και ζει μόνιμα τα τελευταία χρόνια με την οικογένειά του. «Εντός, εκτός κι επί ταυτά», που λένε. «Με το διαδίκτυο και τους τόσους τρόπους επικοινωνίας δε νιώθω πως χάνω κάτι, απεναντίας, διατηρώ την ηρεμία και τους δικούς μου ρυθμούς, γράφω τραγούδια, επικοινωνώ με τους συνεργάτες μου και την κατάλληλη στιγμή κατεβαίνω και τους ανταμώνω. Αλλωστε, δεν είναι και τόσο μακρυά οι Σέρρες από τη Θεσσαλονίκη», παρατηρεί ο ίδιος.

Αφορμή για την κουβέντα μας μαζί του υπήρξε αυτό το «τριπλό μουσικό χτύπημα» μέσω διαδικτύου με τα τραγούδια «Aint got nothing to loose», «Ενα μπλουζ για τον Αλέκο» και «Φύγε πουλί μου» τα οποία και κυκλοφόρησε μέσα στην πανδημία και υπάρχουν στις ψηφιακές πλατφόρμες.

Μέχρι να ολοκληρώσουμε τη συνομιλία μας μαζί του, μάθαμε και για τις υπέροχες μουσικές που γράφει για τα «ραδιοφωνικά παραμύθια» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος σε κείμενα της Μάρας Τσικάρα. Τελικά, το να παίρνεις απόσταση από τις μεγαλουπόλεις, βοηθάει.

Ευγένιε, γιατί άφησες τη Θεσσαλονίκη και πήγες να ζήσεις στη Ζίχνη; Αυτή η αλλαγή τελικά στη ζωή σου λειτούργησε θετικά σε σχέση με την Τέχνη σου;

«Γιατί στη Ζίχνη… βρέχει ακόμα. Δεν είναι η πρώτη αλλαγή. Πριν μερικά χρόνια πήγα στην Κρήτη και έζησα στα Χανιά. Επέστρεψα για λίγο στη Θεσσαλονίκη και τώρα εδώ και λίγα χρονιά καταπολέμησα την αστικοποίηση, ας πούμε χιουμοριστικά, και εγκαταστάθηκα στη Νέα Ζίχνη. Ξεκολλάει λίγο το κεφάλι με τις αλλαγές, νομίζω βοηθάει! Φρέσκες εικόνες, νέα ερεθίσματα και απομάκρυνση από το άγχος. Θετικοί παράγοντες δημιουργικότητας. Σίγουρα είναι λίγο αυξημένες οι αποστάσεις που διανύουμε αλλά έτσι και αλλιώς πάντα στο δρόμο ήμασταν».

Θα σημειώσω τα τρία τελευταία σου τραγούδια: Με blues wire και Μπακιρτζή, με Φωτεινή Βελεσιώτου αλλά και με Λιζέτα Καλημέρη. Πες μας για το καθένα ξεχωριστά δυο τρία λόγια.

«Όλες ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως και οι Stringless, ε… Μετά από πολύ καιρό έκανα ένα μικρό δίσκο, «Δυο τραγούδια». Ήταν από γραφής του να το κάνω με τους Blues Wire. Το ένα το παρουσιάσαμε τον Φλεβάρη του 2020, και το άλλο μας πήγε Οκτώβρης. Στο πρώτο τραγούδι συμμετέχουν οι Stringless και ο Αργύρης Μπακιρτζής. Μεγάλη μου τιμή για όλους. Στο πιάνο ήταν ο Μάριος Τσομπανίδης. Το δεύτερο, το ένα μπλουζ για τον Αλέκο, είναι με την συμμετοχή της Φωτεινής Βελεσιώτου πάλι, ήταν γραμμένο να γίνει έτσι. Με την Λιζέτα τώρα, άλλη ιστορία. Πιο παλιά. Το τραγούδι αυτό ηχογραφήθηκε με την Λιζέτα Καλημέρη μια κι έξω κιθάρα φωνή σε μια πρόβα στο στούντιο του Γιώργου Καζαντζή Polytropon. Το έστειλα στον Δημήτρη Λάππα όπου o Φώτης Σιώτας ηχογράφησε τα βιολιά. Αμέσως μετά ο Χρήστος Μέγας ανέλαβε την μίξη και το mastering. Ο Δημήτρης Βαβλιάρας θέλησε να ντύσει με φωτογραφίες του».

Ολη αυτή η τεχνολογική αλλαγή, από το φυσικό προϊόν δίσκου στις πλατφόρμες και το youtube, είναι υπέρ του καλλιτέχνη ή εναντίον του; «Σίγουρα είναι πιο εύκολο και άμεσο στον οποιονδήποτε να παρουσιάσει τη δουλειά του. Το θέμα είναι όμως και ότι ο δέκτης που έχει πρόσβαση σε τόσο ατελείωτη πληροφορία στο διαδίκτυο, αν καταφέρει να δώσει προσοχή και να ξεχωρίσει. Η εποχή επιβάλει fast food. Η έννοια του δίσκου ως μια ολοκληρωμένη εργασία με συνάφεια και συνοχή 9-10 τραγουδιών έχει χαθεί κατά κάποιο τρόπο. Μάθαμε να ακούμε μεμονωμένα. Σε μια ολοκληρωμένη δουλειά νιώθω ότι βρίσκουν θέση και χωράνε πράγματα που έχουν πολύ σημασία και που δύσκολα όμως θα μπορούσαν να σταθούν και να παρουσιαστούν αυτόνομα. Αυτό κάνει ζημιά τελικά στην δημιουργία και την έκφραση. Ολα τα τραγούδια έχουν το λόγο και το ρόλο τους σήμερα έχω την αίσθηση ότι προσπαθούμε να γράφουμε μόνο το σουξέ του δίσκου. Συνοψίζοντας θα πω ότι κάτι σου δίνει και κάτι σου παίρνει αυτή η μετάβαση και αν δεν είναι ξεκάθαρα υπέρ ή κατά του καλλιτέχνη μάλλον είναι κατά του ακροατή αν το καλοσκεφτείς».

Τι θυμάσαι από την τελευταία σου συναυλία;

«Οτι ήταν η προτελευταία».

Τι σχεδιάζεις τώρα τόσο δισκογραφικά όσο και συναυλιακά;

«Όπου να ‘ναι ξεκινάνε οι εκπομπές απ το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ενα αλλιώτικο βιβλιοπωλείο, όπου έκανα την μουσική. Θα ενημερωθείτε σύντομα κι όχι σύντρομα. Δισκογραφικά υπάρχουν τραγούδια που ετοιμάζονται σιγά σιγά και θα κυκλοφορούν όπως τα τρία που αναφέραμε νωρίτερα στις πλατφόρμες. Συναυλιακά τώρα, με την Μάρα Τσικάρα, καιρού επιτρέποντος, υπάρχουν πολλά κόνσεπτ που τρέχουν για εμφανίσεις και με τους Blues Wire και για περιοδεία στο δρόμο παρέα με δυο μουσικούς σε ένα βανάκι φορτωμένο καλώδια , εξοπλισμό και τραγούδια παλιά και καινούρια δικά μας και όχι, με στάσεις σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο. Κάτι σαν μουσική καντίνα που προσφέρει ΩΔΙΚΉ βοήθεια που έλεγε και ο φίλος μου ο Γιαννακάκης απο τα Χανιά».

Θα επέστρεφες ξανά στη δεκαετία του ’90; Να ετοιμάζεις, ας πούμε, τον πρώτο σου δίσκο και να δουλεύεις στο βιβλιοπωλείου του Παπαχρήστου;

«Νομίζω πως όχι. Το ζήσαμε το 90, καλά ήταν. Σκέφτομαι ότι δεν είναι καλός οιωνός να αναπολείς το παρελθόν πιο έντονα από ότι ανυπομονείς για το μέλλον και το άγνωστο».

Πες μας τρία ονόματα που θέλεις να πούνε τραγούδια σου στο μέλλον και τρία τραγούδια σου που θα ήθελες να επανεκτελεστούν διαφορετικά.

«Τρία ονόματα ε… Η Patty Smith , O Bob Dylan και ο Ηλίας Ζάικος (Blues Wire). Όσο για τις επανεκτελέσεις θα ήθελα ο Δημήτρης Ζερβουδάκης να πει το «Δεν θα πας πουθενά», ο Ευγένιος Δερμιτάσογλου να ξαναπεί το «Δεν χωράω στο δικό σας ντεκόρ» και η Κατερίνα Στανίση να πει το «Σήμερα», σε alternative ενορχήστρωση».

Ιnfo:

Ο Ευγένιος Δερμιτάσογλου μεγάλωσε στις Σέρρες αλλά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και επέστρεψε στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Υπήρξε μέλος του πρώτου σχήματος του Μανώλη Φάμελλου πριν αυτός φτιάξει τους «Ποδηλάτες». Εχει γράψει περισσότερα από 70 τραγούδια για την Κατερίνα Σιάπαντα, τον Παντελή Θεοχαρίδη, την Φωτεινή Βελεσιώτου, τον Γιάννη Μήτση, τον Γιάννη Κούτρα. Αυτές τις μέρες θα ηχογραφήσει ακόμα ένα με τον Nomik. Εχει γράψει μουσική για το θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο. Αυτόν τον καιρό κυκλοφορούν τα podcast του ΚΘΒΕ με τίτλο «Ενα αλλιώτικο βιβλιοπωλείο» στα οποία ο Ευγένιος έχει γράψει τη μουσική σε κείμενα της Μάρας Τσικάρα.