H Ευρώπη ακόμα δεν ξεπέρασε το σύνδρομο της Ιεράς Εξέτασης

Λέξεις: Νίκος Κουζίνης

Η Ευρώπη διαχρονικά υπήρξε πεδίο σύγκρουσης συντηρητικών και προοδευτικών θεωριών. Οι δήθεν τεχνοκρατικές, ως βάση, αντίληψεις επιβολής των συντηρητικών θεωριών, δεν διαφέρουν μεταξύ τους, είτε όταν αναφερόμαστε στην Ιερά Εξέταση του Μεσαίωνα είτε στην κατάργηση του νομίσματος σήμερα. Κοινός τόπος των θεωριών αυτών, η βίαια επιβολή τους από μικρές ομάδες ανθρώπων, με ελέω Θεού εξουσία και με προφανώς απόλυτα συμφέροντα προσωπικής ισχύος, κέρδους και καπήλευσης της εξουσίας.

Στο βωμό αυτών των αντιπαραθέσεων χύθηκε πολύ αίμα, πράγμα που δεν τιμά ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή ήπειρο, που προσπαθεί να προβάλει με επίπλαστο τρόπο μια διαφορετική κουλτούρα. Απόρροια αυτών των διχαστικών λογικών η εμφάνιση ακραίων αντιδραστικών πολιτικών θεωριών (Προτεσταντισμός, Ιερά Συμμαχία, Ναζισμός, διάκριση χωρών σε πρώτης, δεύτερης και τρίτης ταχύτητας ανάπτυξης, Γερμανικός οικονομικός νεοϊμπεριαλισμός).

Όσες θεωρίες επιβλήθηκαν με απόλυτο τεχνοκρατικό υπολογισμό των μέτρων επιβολής τους, οδήγησαν τις λαϊκές μάζες της σε αιματηρές συγκρούσεις στο παρελθόν και σε οικονομικά ολοκαυτώματα στη σημερινή εποχή. Πάντα όλες αυτές οι θεωρίες είχαν υποδόρια ως σκοπό τους, τα συμφέροντα κάποιων προκειμένου να προσπορισθούν υλικό κέρδος και συγχρόνως να υπερισχύσουν με Μακιαβελλικό τρόπο (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) έναντι άλλων χωρών ανταγωνιστών και ιδεολογιών. Από το καθαρτήριο του Πάπα, την απόλυτη διατήρηση της μοναρχίας στην Ευρώπη του Μέττερνιχ, την ανωτερότητα της Αρίας φυλής του Χίτλερ μέχρι και στην εμμονική παράκρουση της απόλυτης λιτότητας της Μέρκελ και του Σόιμπλε, όλα στηρίζονται σε αδίστακτες τεχνοκρατικές θεωρίες όπου ο άνθρωπος είναι απολύτως ΑΠΩΝ.

Οι ανθρωποκεντρικές επιστήμες και ιδεολογίες, που στην ουσία αυτές διέσωσαν διαχρονικά το γόητρο της «αδίστακτης τεχνοκρατικής» Ευρώπης από την στυγερή της υπολογιστική νοοτροπία, είναι σήμερα παραγκωνισμένες και έξω από κάθε απόφαση του «ιερατείου των Εφόρων» των Βρυξελλών, περιστοιχισμένες με έναν ζωτικό χώρο γερμανόστροφων-δορυφόρων χωρών, που θέλουν στην απόλυτη κατοχή τους την μερίδα του λέοντος στα εθνικά κέρδη τους, καταπατώντας την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και χαρακτηρίζοντας την υπόλοιπη ΕΕ μια «σπάταλη, απατηλή, αμαρτωλή πόρνη» την οποία φευ αυτές δημιούργησαν με λαδώματα και εκβιαστικά διλήμματα.

Η εφεύρεση λέξεων και εννοιών, όπως ανταγωνιστικότητα, πράσινη ανάπτυξη, κατάργηση νομίσματος, δεν είναι τίποτε άλλο από τις «κερκόπορτες» της αέναης κερδοσκοπίας τους σε βάρος των πιο αδύνατων χωρών. Συγχρόνως η παρακράτηση των νέων τεχνολογιών για τον εαυτό τους, αλλά και η αδιάντροπη παρείσφρυσή τους στον πρωτογενή τομέα των αδυνάτων χωρών, που αποτελεί την μόνη πηγή εσόδων ορισμένων από αυτές, με εισαγωγές φτηνότερων προϊόντων από τρίτες χώρες με εμβάπτισή τους με το ασαφές σήμα «made in EU», οδήγησαν σήμερα -θα μιλήσω για την χώρα μας- να είναι ο σερβιτόρος τους, με καμμία προοπτική περαιτέρω διαφοροποίησης του οικονομικού της μοντέλου. Και όπου παρουσιάζονται τάχα να δανείζουν τεχνολογικές γνώσεις, ήδη εξαγοράζουν ως αντάλλαγμα μεγάλα κομμάτια φιλέτα δημόσιας περιουσίας και μάλιστα από το ίδιο τους το δημόσιο, που κατά τα άλλα κατηγορούν και εξορκίζουν όποια μικρή χώρα επικαλεσθεί απλά την λέξη «Δημόσιο», λες και η λέξη έχει λέπρα.

Και τι θα πει ανταγωνιστικότητα γι’ αυτούς; Θα πει να φτάσουμε εμείς οι τριτοκοσμικοί σε επίπεδα αμοιβών της Κίνας, πράγμα που δεν κάνουν οι ίδιοι στους πολίτες τους, γιατί απλά ξέρουν ότι θα τους γδάρουν. Αφήνουν εμάς τους «βαλκάνιους» να είμαστε οι προς σφαγή αμνοί, για να διασφαλιστούν τα κέρδη τους από τον υπερδανεισμό μας από αυτούς. Μας επιβάλλουν βίαια τα απατηλά πανάκριβα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, για να δουλέψουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες τους, αλλά δεν μας λένε σε πόσο καιρό, λόγω φυσιολογικής μείωσης της χωρητικότητας των συσσωρευτών τους, θα θέλουν φόρτιση; (ίσως κάθε 100 χιλιόμετρα και ίσως λιγότερο). Ενώ ήδη χώρες με μεγαλύτερη εμπειρία στην ηλεκτροκίνηση (Ιαπωνία) την καταργούν και προσανατολίζονται στο υδρογόνο και την παραγωγή του για κάποιες νυν πετρελαιοπαραγωγές χώρες (ΗΑΕ).

Η βίαια επιβολή της κατάργησης του νομίσματος στην ΕΕ, από το «κονκλάβιο» των τραπεζιτών της, χωρίς πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα, πρώτον μειώνει το κύρος της ως δημοκρατία και δημιουργεί συγχρόνως υπόνοιες, αν ο σκοπός τους είναι να συλλέξουν πλέον όλο τον πλούτο τον εκτός τραπεζών στις τράπεζες και να τον μετατρέψουν σε απλά ευάλωτα ηλεκτρονικά νούμερα, διαθέτοντάς τον κατά το δοκούν σε τοξικά τζογαδόρικα παράγωγα, χωρίς ποινικές κυρώσεις, δημιουργώντας χιλιάδες προβλήματα στην διαχείριση του δικτατορικά οριοθετημένου ψηφιακού πορτοφολιού, τόσο στους καθημερινά συναλλασόμενους, όσο και σε ηλικιωμένους, που έχουν άγνοια των νέων τεχνολογιών και ρήξη σε εθιμικές πρακτικές, για ότι αφορά την χρήση και διάθεση του νομίσματος. Η κατάργηση της ελευθερίας διάθεσης της ατομικής περιουσίας, μας κάνει να αισθανόμαστε ότι οι απλοί πολίτες, ως πλειοψηφία, ζούμε σε μια βίαια επιβληθείσα καπιταλιστική κομμουνιστική δικτατορία των τραπεζών, σε αντίθεση με την μειοψηφία των πλουτοκρατών, που ζει το όνειρό της, σε μια καπιταλιστική ανομοκρατία, άπατρις και ασύδοτη, προσποριζόμενη πρώτη και λεόντεια τα οικονομικά προνόμια της ΕΕ.

Με πρόσχημα την πάταξη του μαύρου χρήματος, το οποίο οι ίδιες τράπεζες διακινούν προς χώρες φορολογικούς παραδείσους και με εφευρηματικά τερτίπια, όπως των υπερπόντιων off shore εταιριών, κλέβουν το νόμισμα της Ευρώπης των πολιτών, διασφαλίζουν τις ανομίες των πλουτοκρατών και το εναποθέτουν φορολογικά ανέπαφο σε «οικονομικές σαρκοφάγους», κουνώντας συνάμα υποκριτικά και απειλητικά το δάχτυλο σε όλους εμάς τους μικρούς αν κάνουμε το ίδιο. Δεν το κατήργησαν ισχυρότερες χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, που θεωρούν το χαρτονόμισμα μέσο και σύμβολο επιβολής ισχύος στις παγκόσμιες αγορές και βλέπουμε να το κάνει η ΕΕ, μόνιμα πάσχουσα από μια γερμανόστροφη «ψωριασική» ιδεολογική ανικανότητα πρακτικής και λύσεων στην αντιμετώπιση μεγάλων προκλήσεων και προβλημάτων, που ταλανίζουν την παγκόσμια κοινότητα στις μέρες μας.

Στον αντίποδα, δεν βλέπουμε να στηρίζουν με την ίδια ζέση οτιδήποτε έχει σχέση με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη και αυτό είναι, τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών με την δημιουργία Ευρωπαϊκού συντάγματος, την αναβάθμιση στις λήψεις αποφάσεων του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και την μείωση επιρροής των Επιτρόπων της, τα δικαιώματα των εργαζομένων που ψαλιδίζονται συστηματικά με κάθε είδους κρίση που εμφανίζεται, είτε φυσικά είτε τεχνηέντως, η ιδιωτικοποίηση των πάντων από πολυεθνικές εξαφανίζοντας μικρομεσαίους και μικροεπενδυτές από τα πόδια τους, η συνεργασία με κράτη-δολοφόνους (Τουρκία) για την πώληση των οπλικών συστημάτων τους χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι διαμαρτυρίες χωρών της ΕΕ που εναντίον τους στρέφονται αυτά. Εύλογα μας δημιουργούν ερωτήματα, κατά πόσο αυτές οι χώρες είναι προσηλωμένες στην νομιμότητα ή στην ανομία. Από την άλλη, η διασπάθιση δημοσίου Ευρωπαϊκού χρήματος, προς όφελος μεγάλων οικονομικών τραστ και μεγαλοϊδιωτών, και η αποπληρωμή του από εμάς τους υπόλοιπους ως κρατικό χρέος, που σημειωτέον δεν πήραμε ούτε σεντς και μάλιστα υποβληθήκαμε σε αιματηρές περικοπές, έρχεται σε αντίθεση με το εμμονικό «Μωσαϊκό» δόγμα τους «όλα υπό καθεστώς ιδιωτικοποίησης». Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ με λίγα λόγια.

Ο ανθρωπισμός και ουμανισμός λοιπόν που η Ευρώπη ανέδειξε ως μέσο γνωρίσματος του εκσυγχρονισμού της και της διαφορετικότητας ότι αφορά την κουλτούρα της, βλέπουμε ότι έχει πάει περίπατο από καιρό, εξαιτίας μιας στυγνής τεχνοκρατικής σκέψης, όμοιας με τα επιχειρήματα των καρδιναλίων της Ιεράς Εξέτασης του Μεσαίωνα για το αχαλίνωτο κυνήγι μαγισσών και ρίψη αδιακρίτως στην πυρά, όσων αντιστέκονται σε αυτή την παράλογη λογική των αριθμών σήμερα.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι προάγγελος νέων αγώνων και κύκλου αίματος για την πολύπαθη Ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά σίγουρα η ήπειρός μας διακατέχεται ακόμη από τα αρχέγονα εμμονικά της σύνδρομα.