Η φωτεινή Εμμανουέλα από την Κρήτη μας συστήνεται
Ο νέος δίσκος της, η σχέση της με την Θεσσαλονίκη και οι δυσκολίες για έναν νέο καλλιτέχνη.
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Γερμανία, όμως μεγάλωσε σ’ ένα χωριό κοντά στο Ηράκλειο της Κρήτης. Πέρασε στο Πολυτεχνείο, στη Θεσσαλονίκη, όπου και έμεινε έως το 2018. Ο λόγος για την Εμμανουέλα Νινιράκη. Μία κοπέλα με φωτεινό χαμόγελο, που όλο το μέλλον είναι μπροστά της. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε το «Αηδόνι στο κλουβί» που είναι η πρώτη έξοδος στη δισκογραφία, για την ίδια και τον Χάρη Μανουσάκη, οι οποίοι μας αποκαλύπτουν ερμηνευτικά και μουσικά τη δική τους οπτική και το δικό τους αίσθημα από τη συνάντησή τους με τα ποιήματα του σπουδαίου και ευαίσθητου Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.
«Μετά τις σπουδές μου είχαν την ευκαιρία να περάσω έναν χρόνο στην Αμερική και στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που μου έδειξαν και άλλους δρόμους. Ένα παιδικό παραμύθι , με την εξαιρετική εικονογράφησή του («Η Ανάσταση του Παπαγάλου»), ήταν η αφορμή να ξεκινήσω να σπουδάζω και να ασχολούμαι –και επαγγελματικά πλέον- με τη γραφιστική και το digital design.
Από μικρό παιδί χόρευα και τραγουδούσα. Δεν είναι συγκεκριμένο το πότε κατάλαβα την κλίση μου στη μουσική, απλώς συνέβη και κάπου στα 11 βρέθηκα μαθήτρια κλασικής κιθάρας. Από τότε το πράγμα πάει μόνο του, με πολλές δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα, αλλά τελικά η μουσική είναι μια σταθερά για τη ζωή μου, υπήρχε και υπάρχει πάντα εκεί.», αναφέρει.
Η οικογένεια της ήταν εκεί και την στήριζε, δίνοντας της την δυνατότητα να σπουδάσει μουσική, όσο ήταν μαθήτρια.
«Το επαγγελματικό κομμάτι δεν ήταν στα πλάνα μου τότε. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν πολύ θετικοί όταν τους είπα, ήδη από τα φοιτητικά μου χρόνια, ότι εργάζομαι ως μουσικός. Είναι μεγάλες οι ανασφάλειες του χώρου, οπότε κατανοώ τη στάση τους. Όμως, η αλήθεια είναι ότι τα όνειρα είναι για να κυνηγάμε, μόνο τότε – ίσως- μπορέσουν να γίνουν πραγματικότητα, αλλιώς είναι ήδη χαμένα», επισημαίνει.
Η πρώτη φορά που τραγούδησε live μπροστά σε κοινό μάλλον θα ήταν σε κάποιο γλέντι στο χωριό που ανέβηκε «να πει ένα τραγούδι» σαν παιδάκι.
«Θυμάμαι και τις σχολικές γιορτές απ’ το δημοτικό, πάντα τραγουδούσα. Έπειτα γύρω στα 11 άρχισα να παίρνω μέρος σε μουσικοχορευτικά δρώμενα με παραδοσιακές μουσικές και χορούς της Κρήτης. Τραγούδησα κρητικές μαντινάδες, ένα μέρος από τον Ερωτόκριτο και άλλα παραδοσιακά τραγούδια στο φεστιβάλ στα «Υακίνθεια» στα Ανώγεια, νομίζω το 2007. Τότε ήταν που βρέθηκα σε κανονικές συναυλιακές συνθήκες -σε «πατάρι» που λέμε-, μπροστά σε μεγαλύτερο κοινό. Το συναίσθημα είναι σχεδόν το ίδιο με σήμερα: λαχτάρα μπερδεμένη με το άγχος των πρώτων λεπτών και στο τέλος χαρά, σαν να έγινε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.
Το να είσαι νέος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του σήμερα είναι δύσκολο. Είναι σαν ένας τεράστιος αγώνας δρόμου που δεν μπορείς καν να ξέρεις που τερματίζει. Και όχι μόνο δεν ξέρεις, αλλά συνεχώς πρέπει να κρατάς τις αντοχές σου, γιατί τα εμπόδια εμφανίζονται χωρίς προειδοποίηση. Και τα εμπόδια μπορεί να έχουν όλες τις πιθανές μορφές, ανθρώπινες, υλικές, ψυχολογικές. Πόσω μάλλον, αν είναι κανείς στα πρώτα χιλιόμετρα του δρόμου, τότε το πράγμα όλο και δυσκολεύει, διότι πολλοί άνθρωποι παλεύουν για εκείνο το βήμα που θα τους δοθεί, σ’ ένα χώρο, σε μια σκηνή, σ’ ένα φεστιβάλ, στο ραδιόφωνο –οπουδήποτε- και δυστυχώς δεν δίνονται πολλά στους νέους καλλιτέχνες. Άσε που οι άνθρωποι έχουμε πια τόση πληροφορία να διαχειριστούμε που κάπου χανόμαστε», αναφέρει.
Η Εμμανουέλα εξηγεί τις δυσκολίες του να βιοπορίζεται κανείς αποκλειστικά από την μουσική.
«Δεν είναι εύκολο, πρέπει να τρέχεις να κλείνεις δουλειές, να αγχώνεσαι για το πως θα πάνε, με άλλα λόγια: για το αν θα έχει κόσμο το live, γιατί η δουλειά του μουσικού στα μαγαζιά δεν περιορίζεται στη μουσική του. Ο καλλιτέχνης καλείται να παίξει δύο αντιφατικούς ρόλους: αυτόν του ίδιου του προϊόντος και του “πωλητή” ταυτόχρονα. Όμως, έτσι είναι οι συνθήκες, οπότε μ’ αυτές πορευόμαστε μέχρι να τα καταφέρουμε και το λέω αυτό με πολλή αισιοδοξία και “πείσμα”. Αυτή τη στιγμή βιοπορίζομαι κυρίως απ’ αυτό αλλά όχι αποκλειστικά»
Ως καλύτερη στιγμή η ίδια συναισθηματικά επιλέγει την πρώτη συναυλία, μετά από τόσα lockdowns, στις 15 Ιουλίου, σ’ ένα αμφιθέατρο γεμάτο κόσμο, που λαχταρούσε όσο κι εμείς να εκφραστεί.
«Μουσικά, η κυκλοφορία του δίσκου μας, μετά από χρόνια δουλειάς και αγάπης και η δημιουργία του οπτικού υλικού μας, γυρίζοντας τα βίντεο μας στα βουνά της Κρήτης, ήταν για μένα η καλύτερη καλλιτεχνική περίοδος.
Η μελοποίηση έγινε σε στάδια στο πέρασμα των χρόνων. Τα πρώτα τραγούδια έγιναν το 2005, όταν ο Χάρης δανείστηκε το βιβλίο με τα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη από το φίλο του Νίκο Ζουρνή. Τα ποιήματα αυτά δημιούργησαν έναν ολόκληρο συναισθηματικό κόσμο, στον οποίο «ζούσε» και μελετούσε για πολλά χρόνια. Το 2016 που συναντηθήκαμε τυχαία, με προσκάλεσε να μοιραστούμε αυτό τον κόσμο. Και φτάσαμε στο σήμερα, μ’ έναν δίσκο, 9 τραγούδια, ιστορίες και στιγμές»
Μιλώντας για τους καλλιτέχνες που την έχουν επηρεάσει, η ίδια εξηγεί πως η πρώτη της αγάπη ήταν ο Σωκράτης Μάλαμας. Μάλιστα, ελπίζει κάποια στιγμή να συνεργαστούν.
«Αγαπώ και άλλους πολλούς και από διαφορετικά “μουσικά είδη”. Μ’ αρέσει να ταξιδεύω με κλασική μουσική και να χορεύω σκυλάδικα. Σ’ όλα βρίσκω κομμάτια του εαυτού μου.
Δεν ξέρω τι σημαίνει για μένα η μουσική, γιατί δεν είναι ένα συγκεκριμένο πράγμα. Είναι για μένα δόνηση, είναι συναισθήματα και εικόνες. Πέρα όμως από τη μουσική αγαπώ και τους ανθρώπους και για μένα η μουσική λειτουργεί ως μέσω σύνδεσης και επικοινωνίας μαζί τους»
Κλείνοντας την κουβέντα μας και μιλώντας για το μέλλον, η Εμμανουέλα αναφέρει πως θέλει να εξελίσσεται καλλιτεχνικά, να μην μένει στάσιμη, να δοκιμάσει νέες μορφές έκφρασης και να αλληλεπιδράσει με όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται.
«Να δημιουργήσουμε μαζί και να πάρω μέρος σε πολλές δουλειές. Ονειρεύομαι να τραγουδάω, να χορεύω, να συμμετέχω σε παραστάσεις, να κάνω παιδιά και να ταξιδέψω σ’ όλο τον κόσμο»
Δείτε επίσης:
