Η «φωτογράφιση» μιας καραντίνας

Τι δουλειά έχει ένα πορτοκάλι μέσα σε ένα φούρνο; Ντανταϊστικό θα το περιέγραφες. Όντως!

Είναι τόσο παράλογο, όσο και η φιλοσοφία “Πρόσεξε θα χτυπήσεις και μετά θα σε μαλώσω”.

Αν το βίωμα του Covid-19 από ιατρικής απόψεως είναι η μια όψη του νομίσματος, η άλλη όψη του βιώματος αυτού, είναι σίγουρα η κοινωνική αντιμετώπιση ενός νοσούντος και τα ψυχολογικά “σίριαλ” τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει καθημερινά.

Μετά την ανάφλεξη της αναγγελίας της θετικότητας σε κάποιο τεστ, ξεκινάει η ιχνηλάτηση, η οποία καταλήγει να παίζει το ρόλο του ρουφιανέματος και του “δοσίματος”, αφού όποιο όνομα δοθεί στην Πολιτική Προστασία ως επαφή των προηγουμένων ημερών, μπαίνει και αυτό σε καραντίνα και πίστεψέ με, αυτό δεν αρέσει σε κανέναν. Αυτομάτως, ο παθών μεταμορφώνεται σε ένα “καρφί” για πολύ κόσμο.

Ακολουθεί η καταιγίδα των τηλεφωνημάτων, στην οποία αντιλαμβάνεσαι τον διάχυτο πανικό, την έλλειψη ενημέρωσης και μέχρι και τη διάθεση κατσαδιάσματος του περίγυρου προς το επιβεβαιωμένο κρούσμα.

Με ελάχιστες αναλαμπές αυτοκριτικής ως προς τα μέτρα ασφαλείας που τηρούσε η κάθε επαφή του παθών, στο τέλος, για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνεται η φιλοσοφία των “Λίγων και Καλών”.

Ελάχιστοι “φίλοι” και γνωστοί θα ενδιαφερθούν πραγματικά για την υγεία του θετικού, ενώ οι περισσότεροι θα λάμψουν για ακόμη μια φορά δια της απουσίας τους.

Ποτέ δεν ήμουν οπαδός του κοινωνικοβλαχοδημαρχισμού και χαίρομαι που ποτέ δεν ενέδωσα στις κοινωνικές “Σειρήνες”, οι οποίες σε καλούν στο νησί τους για να σε αποτελειώσουν αφού μπαρκάρεις σε αυτό.

Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι αφιερωμένες σε όλους όσους νόσησαν από τον Covid-19 και σε όσους θα νοσήσουν στο μέλλον.

Καμία από τις εικόνες αυτές δε θέλει να δείξει αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως.

Αντιθέτως, είναι μία “Φωτογράφιση” των εμπειριών ενός θετικού στον Covid-19 και τα βιώματα τα οποία αναγκάζεται να αντιμετωπίσει σε σχέση με τις κοινωνικές του επαφές.

Αν 1 φωτογραφία ισούται με 1.000 λέξεις, σε αυτή την περίπτωση είναι κομματάκι παραπάνω.