Για την Έλενα

Όταν προχθές αγόρασα το βιβλίο της Έλενας Ακρίτα, “Τα τάπερ της Αλίκης”, ήταν γιατί ήθελα να έρθω πιο κοντά σ’αυτήν την γυναίκα που παρακολουθώ εδώ και τέσσερις δεκαετίες, και τελευταία αγαπώ όλο και περισσότερο.

Οι μικρότεροι μπορεί να μην θυμάστε την Ακρίτα της δεκαετίας του 1980. Ήταν μια αχτίδα ελπίδας σε μια εποχή που μεσουρανούσε ο Αυριανισμός, κυρίως για μένα κι άλλους σαν κι εμένα που ένιωθαν να μας πνίγει η βοθρίλα, η ομοφοβία και η επέλαση ενός νεο-συντηριτισμού που έμελλε να ενταθεί τις επόμενες δεκαετίες. Η Ακρίτα ποτέ δεν κρύφτηκε, πήρε θέση, υποστήριξε, σατίρισε, πολέμησε, πληγώθηκε. Και θα της είμαι παντοτινά ευγνώμων γι’ αυτό.

Τις δεκαετίες που έφυγα για το Βερολίνο και έλειπα εντελώς από την χώρα, την Ακρίτα την έχασα. Τις λίγες φορές που ήμουν στην Ελλάδα δεν έβλεπα και τηλεόραση, δεν ήξερα πως παρουσίαζε εκπομπές – και να το ήξερα μάλλον δεν θα τις έβλεπα.

Την ξαναβρήκα με τη δολοφονία του Ζακ, νεώτερη και δριμύτερη από ποτέ. Τότε που ο κόσμος μας χώριζε στα δύο – είσαι ή με το θύμα ή με τους δολοφόνους – η Ακρίτα ήταν “μαζί μας”. Και ήταν μαζί μας ξανά και ξανά από τότε. Μπορείτε να συμφωνείτε ή να διαφωνείτε μαζί της και ξέρω πως πολλοί αριστεροί φίλοι έχουν “ταξικό” πρόβλημα (εγώ ομολογώ κανένα απολύτως).

Τον τελευταίο καιρό την έχουν στοχοποιήσει διάφορα δεξιά τρολ, την σέρνουν στα δικαστήρια, την βρίζουν με τον πιο χυδαίο και σεξιστικό τρόπο (πλεονασμός, το ξέρω). Και έτσι ξαναθυμάμαι τη δεκαετία του 1980, τότε που η Αυριανή είχε βάλει στόχο της τον Χατζιδάκι. Η ίδια τακτική. Μπορεί να μην έχει η Ακρίτα την αμέριστη συμπαράστασή μου; Αγόρασα λοιπόν το βιβλίο για να φέρω αυτήν την γυναίκα – που έχει όλη μου την συμπαράσταση, την ευγνωμοσύνη και αγάπη – πιο κοντά μου. Ακόμη κι όταν κάνει λάθη, η Έλενα Ακρίτα θα ανήκει στους ανθρώπους που εγώ προσωπικά έχω βάλει στους “δικούς μου”.