Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο

Μια βόλτα στην Αριστοτέλους στο ύψος της Πειραιώς, Κυριακή μεσημέρι κατά τις 12:30 με 1, αρκεί για να δεις κάτι που μόνο ελπίδα και αισιοδοξία θα σε γεμίσει. Μια πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης με το όνομα “Κοινωνική Κουζίνα ο Άλλος άνθρωπος”, έχει ως στόχο να προσφέρει αγάπη και να καλλιεργήσει το μεγαλείο της προσφοράς μέσα από το μαγείρεμα και την διανομή φαγητού, προς όλους όσους έχουν ανάγκη. Μια πράξη που γίνεται από τον άνθρωπο προς τον άνθρωπο, χωρίς να βλέπει χρώμα, θρησκεία ,παρά μόνο την αγάπη και το αίσθημα του βοηθάω με όποιον τρόπο μπορώ και συμβάλλω και εγώ στο να κάνω τον κόσμο λίγο καλύτερο. 

Ο “Άλλος άνθρωπος” ξεκίνησε πριν 10 χρόνια στην Αθήνα από τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο και σήμερα με την συμβολή των εθελοντών είναι σε θέση να παρέχει γύρω στις 900 με 1500 μερίδες καθημερινά. Δίνει στήριξη, αγάπη, αλληλεγγύη και ορατότητα σε όσους έχουν ανάγκη και αυτή την στιγμή μετράει 12 παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα. 

Συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη ξεκίνησε τον περασμένο Μάιο, όταν είχε κάνει ανάρτηση ο κ. Πολυχρονόπουλος στον άλλον άνθρωπο ότι στήνεται ξανά στην Θεσσαλονίκη. Όπως αναφέρει η  Ειρήνη Μπουντούκη, η οποία έχει αναλάβει και τα καθήκοντα της συγκεκριμένης δράσης , «Αρχικά, έγινε μια πρώτη γνωριμία όπου μου ανατέθηκαν τα καθήκοντα. Ξεκίνησα συλλέγοντας τα ονόματα και τα μέλη των εθελοντών, προσπαθώντας σιγά σιγά να το οργανώσουμε. Στο πρώτο μαγείρεμα είχε έρθει πολύς κόσμος, κυρίως λόγω του κ. Πολυχρονόπουλου. Την επόμενη είμασταν κυριολεκτικά 8 άτομα. Από τον Σεπτέμβρη όμως, που επανήλθαμε δυναμικά όλο αυτό άλλαξε. Μας είδαν κάποια άτομα, αυτοί έφεραν και άλλους και αρχίσαμε να αυξανόμαστε. Έχουμε σταθερούς εθελοντές, πολλά νέα παιδιά, αλλά και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που είναι επίσης ενεργά. Αυτοί μπορεί να μην συμμετέχουν στο μαγείρεμα, αλλά στην συλλογή αγαθών στην γειτονιά τους ή να συνδράμουν οικονομικά. Αυτή την στιγμή είμαστε στο 14ο μαγείρεμά μας και η ανταπόκριση είναι τρομερή ». 

 Η ομάδα, όπως και γενικότερα ο “ Άλλος άνθρωπος” είναι στημένος από εθελοντές και μπορεί να συμμετέχει όποιος θέλει είτε φέρνοντας υλική στήριξη στο κομμάτι των τροφών(ανάγκες που μπορεί να βρει αναρτημένες στο instagram), είτε συμμετέχοντας στο κομμάτι της μαγειρικής, είτε συμβάλλοντας με κάποια οικονομική δωρεά, είτε κάνοντας ριπόστ την δράση και τις ανάγκες της. Μάλιστα, στην Αθήνα γίνεται μια προσπάθεια να φέρουν και τα παιδιά  σχολικής ηλικίας πιο κοντά στον εθελοντισμό και την αλληλεγγύη και να καλλιεργηθεί η απαραίτητη ενσυναίσθηση όσον αφορά αυτό το κομμάτι.  

Η φράση “ Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο” γίνεται πράξη και το διαπίστωσα και εγώ όταν βρέθηκα  εκεί για πρώτη φορά μόλις δυο Κυριακές πριν. Είχα έρθει σε επικοινωνία με την κ. Μπουντούκη η οποία χαρακτηριστικά μου είπε “ Χρειάζεται να φέρεις απλά ένα μαχαίρι και μια λεκάνη”. Αυτό χρειαζόταν, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αρκετά μαγκωμένη στην αρχή, μιας και καινούριος χώρος και άτομα, ξεκίνησα με το να κόβω κάποια λαχανικά. Ενημερώθηκα ότι το μενού είχε κοτόπουλο σούπα και σαλάτα.  Η διαδικασία χωρίζεται σε δύο τμήματα, το μαγείρεμα και ύστερα το μοίρασμα και την διανομή. Μερίδες φαγητού μοιράζονται σε ανθρώπους που βρίσκονται εκεί τριγύρω ή διανέμονται από τους εθελοντές σε διάφορες περιοχές, όπου υπάρχουν άτομα που έχουν ανάγκη από ένα πιάτο φαγητό.  

Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε μια εθελοντική δράση και μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο όμορφο κλίμα επικρατούσε, όλοι ήταν σαν μια μεγάλη παρέα, με έναν κοινό “σκοπό”, που ένιωθα ότι τους ενώνει. Κάτι που επίσης με εντυπωσίασε ήταν η ηλικιακή ομάδα που επικρατούσε. Οι περισσότεροι εθελοντές ήταν παιδιά στην ηλικία μου, 19, 20, 21 χρονών και αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις νέα άτομα να συμμετέχουν σε τέτοιες δράσεις, γεμίζεις ελπίδα. Τελικά υπάρχουν πολλοί “άλλοι άνθρωποι”, σκέφτηκα. Η κοινωνικοποίηση ήρθε τελείως αβίαστα, δεν θυμάμαι καν πως ξεκίνησα να μιλάω με τα άλλα παιδιά. Θυμάμαι όμως το πόσο οικεία με έκαναν να νιώσω, σαν  να έχω πάει αμέτρητες φορές. « Τολμώ να πω ότι είμαστε φίλοι, έχουμε αναπτύξει μια σχέση που σπάνια βρίσκεις, με αυθεντικότητα. Ίσως επειδή παλεύουμε για έναν κοινό σκοπό. Υπάρχει μια ζεστασιά, ένα νοιάξιμο. Δεν περίμενα να βρω κάτι τέτοιο στην ζωή μου», μου είπε αργότερα η κ. Μπουντούκη και ένιωσα να αποτυπώνει τις σκέψεις μου. 

Τα παιδιά με τα οποία μίλησα λίγο περισσότερο είναι πλέον σταθεροί εθελοντές της δράσης και ο τρόπος με τον οποίο μιλούσαν για το κλίμα και την μέχρι τότε εμπειρία τους με έκανε να θέλω να δίνω και εγώ το παρόν κάθε Κυριακή, να νιώσω και να ζήσω ότι και αυτοί. « Την δράση την είδαμε αρχικά στα social, καθώς έχει αρχίσει να προωθείται αρκετά. Μας μίλησε και ένας γνωστός μας και έτσι ήρθαμε, μας άρεσε το κλίμα και από τότε ερχόμαστε κάθε Κυριακή. Είναι πολύ ωραία εμπειρία, κοινωνικοποιείσαι, βοηθάς. Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα του να δίνεις φαγητό και να βλέπεις την χαρά των ανθρώπων. Αφού μπορούμε να βοηθήσουμε με κάποιον τρόπο, το κάνουμε», μου είπαν η Αλεξάνδρα και ο Χαράλαμπος, φοιτητές στην Θεσσαλονίκη που συμμετέχουν στην δράση από αρχές Οκτώβρη. 

«Γενικά ο εθελοντισμός είναι μια εμπειρία από μόνη της και μπορεί να την κάνει ο καθένας. Είναι μια ομάδα η οποία αν και ξεκίνησε πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη είναι πολύ συνεργάσιμη, τα άτομα είναι πολύ ευγενικά και καλοσυνάτα και περνάς όμορφα την Κυριακή σου, δεν το βλέπεις σαν  μια υποχρέωση. Υπάρχει ένα πνεύμα μεταξύ μας, το οποίο δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. 

 Όταν είχα πρωτοέρθει τα άτομα ήταν σημαντικά λιγότερα και μια Κυριακή μετά  είχε έρθει πολύς κόσμος. Από τότε η ομάδα μεγαλώνει. Έχουμε αρκετά άτομα σταθερά, που έχουν χρόνο και θέλουν να βοηθήσουν και με αυτά αναπτύσσεις και μεγαλύτερη σχέση. Φυσικά, μέσα από όλο αυτό γνωρίζεις και άτομα εκτός της δράσης, άτομα που έχουν ανάγκη. Πλέον αναγνωρίζω κάποιες φάτσες και χαίρομαι που τους βλέπω κάθε Κυριακή, που ξέρω ότι είναι καλά και έρχονται να φάνε.  

Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι η διανομή του φαγητού γιατί έρχεσαι σε επαφή με αυτούς του ανθρώπους, νομίζω χαίρονται και αυτοί γιατί βλέπουν νέα παιδία και παίρνουν ελπίδα. Είναι πολύ σημαντικό που υπάρχουν τέτοιες ηλικίες στην ομάδα. Καλή και η φοιτητική ζωή, καλά και τα ξενύχτια αλλά αφού έχουμε τόσο ελεύθερο χρόνο είναι σημαντικό να κάνουμε κάτι σαν αυτό», ανέφερε η Αλίκη η οποία είναι επίσης φοιτήτρια στην Θεσσαλονίκη και σταθερή εθελόντρια εδώ και κάποιες εβδομάδες. Κάτι που επίσης μοιράστηκε μαζί μου καθώς συζητούσαμε ήταν ένα συμβάν που έζησε μέσω του εθελοντισμού και την συγκίνησε αρκετά.« Είχαμε πάει αρχές Αριστοτέλους να μοιράσουμε φαγητό στους πρόσφυγες που είναι αρκετοί σε αυτό το σημείο. Υπήρχαν αρκετά παιδάκι και οι μερίδες δεν έφταναν. Γυρίσαμε πίσω, είδαμε ότι είχαν περισσέψει μερίδες και πήγαμε πάλι εκεί. Χάρηκαν τόσο πολύ που προσπαθούσαν να μας ευχαριστήσουν σε όλες τις γλώσσες που ήταν πιθανό να ξέρουμε». Σκέφτηκα πόσο τυχερός άνθρωπος είναι που έζησε κάτι τέτοιο ,που είδε τα χαμόγελα αυτών των ανθρώπων όταν τους πρόσφερε το φαγητό και το πόσο ευτυχισμένη θα ένιωσε εκείνη την ώρα. Όταν μάλιστα της είπα πως θα μιλήσω σε όλους μου τους φίλους που βρίσκονται Θεσσαλονίκη και θα τους πείσω να έρθουν και αυτοί την επόμενη Κυριακή μου απάντησε« Μα δεν χρειάζεται να πείσεις κάποιον για να συμμετέχει σε κάτι τέτοιο. Αν έχει χρόνο και ανθρωπιά γιατί να μην το κάνει»; Και έχει δίκιο. 

Μια ακόμη συγκινητική ιστορία που έμαθα εκείνη την ημέρα μου την μετέφερε η κυρία Μπουντούκη που όπως είπε είναι μια από τις πολλές ιστορίες  που θα μπορούσε να πει. « Μια κυρία, η οποία παίρνει φαγητό από εμάς κάθε Κυριακή, βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση με τον άντρα της. Πάντα όμως θα πάρει μια μερίδα φαγητό και θα την μοιραστεί μαζί του. Την περασμένη εβδομάδα μας έφερε ένα λίτρο λάδι, που της έστειλε η αδελφή της κα ένα μήλο από μια μηλιά που φυτρώνει κοντά στο σπίτι τους». Και κάπως έτσι μου έγινε ξεκάθαρο του τι σημαίνει προσφέρω και βοηθάω με όποιον τρόπο μπορώ. 

Καθ’ όλη την διάρκεια του μαγειρέματος μου τράβηξε την προσοχή ο κύριος που μαγείρευε. Φαινόταν απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό που έκανε, σταματούσε μόνο για να κάνει ένα τσιγάρο και ύστερα συνέχιζε. Κάθε φορά που άνοιγε την κατσαρόλα σχεδόν όλοι φωνάζαμε ταυτόχρονα “τι ωραία που μυρίζει” και στο τέλος μας μαγείρεψε και σιμιγδαλένιο χαλβά ,που ειλικρινά πιο νόστιμο δεν έχω ξαναδοκιμάσει. Ο σεφ Ερχάν λοιπόν, είναι πλέον σημαντικό κομμάτι της ομάδας και όπως έμαθα αργότερα είναι πολιτικός πρόσφυγας από την Τουρκία και έγινε μέλος της ομάδας εντελώς τυχαία. « Μας είδε μια μέρα που μαγειρεύαμε, ήρθε συστήθηκε και μας είπε πως είναι σεφ και είχε μάλιστα δικό του εστιατόριο για πολλά χρόνια στην Τουρκία. Είναι πλέον κομμάτι της ομάδας μας, είναι ο σεφ μας. Η μαγειρική είναι το πάθος του, αυτό που θέλει να ΄κάνει για πάντα», μου είπε η κ. Μπουντούκη. 

Και μετά από όλη αυτή την  τόσο πρωτόγνωρη για εμένα εμπειρία γύρισα σπίτι, αφού πρώτα είπα λεπτομερώς στους φίλους μου για όλο αυτό που έζησα και το πόσο ενθουσιασμένη ήμουν. Θυμάμαι να μην νιώθω καθόλου κούραση, παρότι ξενυχτισμένη, αλλά ένα αίσθημα χαράς και πληρότητας. Ήταν σίγουρα μια διαφορετική Κυριακή, μια Κυριακή που δεν επέλεξα να κάτσω στον καναπέ μπροστά από μια οθόνη αλλά να κάνω κάτι. Μια Κυριακή που γνώρισα πολύ όμορφους ανθρώπους, που χάρισα το χαμόγελο σε αυτούς που πήραν φαγητό από τα χέρια μου, που ένιωσα ότι προσφέρω με μικρό ίσως αλλά σίγουρα με κάποιον τρόπο. Δεν μπορείς να αλλάξεις μόνος σου τον κόσμο, αλλά σίγουρα μπορείς να συμβάλεις με το να γίνει καλύτερος και να χαρίσεις ένα χαμόγελο σε κάποιον. Ναι, αυτό σίγουρα μπορείς να το κάνεις και να γίνεις αρχικά εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο.  

Φωτογραφίες: Μαριάννα Γιαννάκη