Ο Γιώργος Αυγέρος δημιουργεί «εφήμερη τέχνη» με σοκολάτα
Ο ίδιος εξιστορεί στην Parallaxi το πώς ξεκίνησε και αποκαλύπτει κάποια από τα μυστικά των απολαυστικών γλυπτών του.
«“Δύναμη” στη Φυσική είναι η ικανότητα να σπας με τα δάχτυλα σου μια πλάκα σοκολάτας στα τέσσερα και μετά… να αντέξεις να φας ένα μόνο κομμάτι.» είπε κάποτε η γνωστή Αμερικανίδα συγγραφέας, Judith Viors.
Μπορεί στην περίπτωση του Γιώργου να μην χρειάζεται να σπάσεις μια μπάρα σοκολάτας αλλά το μόνο σίγουρο είναι πώς δεν θα αρκεστείς στην μία μπουκιά από τις ευφάνταστες δημιουργίες.
Ο Γιώργος Αυγέρος λάτρης του φαγητού και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής δημιουργεί με την σοκολάτα ως κύριο υλικό «εφήμερη τέχνη» όπως του αρέσει να την αποκαλεί. «Μπορεί να κάνω ένα γλυπτό να το φτιάξω τρεις εβδομάδες και μπορεί να φαγωθεί σε δέκα λεπτά, αυτό έχει την γοητεία του γιατί είναι κάτι το μοναδικό και εξαφανίζεται αμέσως. Οι άνθρωποι δεν κοιτάνε μόνο την «τέχνη» αλλά και την δοκιμάζουν. Όταν τρώγεται ένα κομμάτι που μου αρέσει πολύ, λέω “εντάξει κάνουν την τέχνη κομμάτι τους”.» δήλωσε ο ίδιος μιλώντας στην Parallaxi.
Με μία ματιά στο προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, θα πέσεις πάνω σε έναν ονειρικό κόσμο, χαρακτήρες του Harry Potter, Dobby, καπέλο επιλογής, Γκουέρνικα και πολλά ακόμα. Γρήγορα θα καταλάβεις ότι η φαντασία του δεν περιορίζεται. Μπορεί με τις τεχνικές του και την γνώση του για την σοκολάτα να σε μεταφέρει σε ένα παραμύθι, έναν βρώσιμο κόσμο. «Ήθελα να φτιάχνω βρώσιμους κόσμους που να τρώγονται όπως ‘όταν ήμασταν παιδιά και βλέπαμε ένα όνειρο που σε όλα τα όνειρα όλα μπορούσαν να φαγωθούν. Το όνειρο μου το έκανα πραγματικότητα, έκανα βρώσιμους κόσμους που στο ξενοδοχείο άμα έχουμε θεματικό μπορείς να φας το γλυπτό, το κουτάλι, το πιάτο, το χώμα. Μου αρέσει να ξαφνιάζω τον κόσμο. Είχα κάνει ένα θεματικό για την φύση και κανείς δεν έτρωγε το χώμα και έτρωγαν τα γλυκά και πήρα ένα κουτάλι και έφαγα, και με κοιτούσαν ξαφνιασμένοι μου είπαν “ τρώγεται το χώμα;’».
Το κομβικό ντοκιμαντέρ και η αλλαγή καριέρας
Για τον ίδιο η ζαχαροπλαστική δεν ήταν πάντα στα σχέδια του, αντιθέτως ως λάτρης της τέχνης στράφηκε στην γλυπτική. Έχοντας σπουδές πάνω στην γλυπτική, ξυλογλυπτική καθώς και γνώσεις στο ψηφιδωτό, αγιογραφία, αγγειοπλαστική ο βιοπορισμός από την τέχνη ήταν μονόδρομος για αυτόν. Η γλυπτική παρά το πάθος που είχε για αυτόν, μετά το τρίτο χρόνο στην βιοπάλη μπήκε σε παύση, για βιοποριστικούς λόγους. Ψάχνοντας τα επόμενα επαγγελματικά του βήματα, είδε τυχαία ένα ντοκιμαντέρ ζαχαροπλαστικής, όπου Γάλλοι ζαχαροπλάστες έκαναν γλυπτά από σοκολάτα. Λίγα λεπτά από το ντοκιμαντέρ ήταν αρκετά για να σαγηνεύσουν τον Γιώργο και να τον εισάγουν στον κόσμο της σοκολάτας.
Με δεκαπέντε χρόνια εμπειρίας πλέον ο ίδιος έχει μετατρέψει την κουζίνα στο εργαστήριο του και τα εργαλεία του στα μαγικά ραβδάκια του, έτοιμα να μας ταξιδέψουν γευστικά και οπτικά σε έναν παραμυθένιο κόσμο. Με αγαπημένη του δημιουργία να είναι το γλυπτό του Dobby από τον Harry Potter. Το συγκεκριμένο όπως μας εξηγεί είναι σημαντικό για τον ίδιο καθώς είναι το πρώτο 3D που ολοκλήρωσε.
«Για αρκετά χρόνια φοβόμουν να φτιάξω τρισδιάστατα αγάλματα σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα να τα φανταστώ. Αν δεν ολοκληρώσω μία σκέψη και αν δεν σκαλίσω και ολοκληρώσω στο μυαλό μου ένα γλυπτό δεν μπορώ να το φτιάξω. Έβρισκα εμπόδια στις σκέψεις μου. Με τον dobby, είπα ότι και να γίνει θα πρέπει να το προχωρήσω και το τελείωσα. Ήταν μία επιβράβευση ότι μπορώ να κάνω και 3D. Πιέστηκα πολύ στο γλυπτό και κατέκτησα πολλές τεχνικές».
Όπως εξηγεί, ασχολείται τα τελευταία πέντε χρόνια με τα τρισδιάστατα γλυπτά, όμως στο παρελθόν είχε ξανά δημιουργήσει ωστόσο με την βοήθεια καλουπιού στο πλαίσιο ενός Παν Βαλκανικού διαγωνισμού αποσπώντας το πρώτο βραβείο. «Είχα κάνει ένα σώμα γυναίκας που ήταν η Εύα, την είχα σκαλίσει και ήταν όλο της το κορμί σαν κορμός, είχε στα πλευρά κουφάλες, το σώμα της γινόταν δέντρο. Γύρω από τον λαιμό της τυλιγόταν ένα φίδι που κατέβαινε στο στήθος και σαν κεφάλι είχε ένα δαγκωμένο μήλο.»
Για να παραχθούν οι εντυπωσιακές σοκολατένιες δημιουργίες ο Γιώργος μπορεί να χρειαστεί μέρες ή ακόμα και εβδομάδες, ενώ χρειάζονται συγκεκριμένες συνθήκες και τεχνικές. Από την δροσερή θερμοκρασία στο εργαστήρι (18 με 19 βαθμούς) έως τον τύπο σοκολάτας. «Δουλεύω πολλά χρόνια με τις σοκολάτες και έχω βρει την κάθε μια που με διευκολύνει. Δηλαδή έχω βρει μία σοκολάτα που είναι πιο ελαστική και με αυτή φτιάχνω σαν υφάσματα κάνω πτυχές».
Ένα γλυπτό που χρειάστηκε πολύ καιρό για να ολοκληρωθεί ήταν η Γκουέρνικα του Πικάσο, ο λόγος οι διαστάσεις του σοκολατένιου πίνακα. Συγκεκριμένα, ο Γιώργος δημιούργησε σε διαστάσεις 1,80χ90, το έργο φιλοτεχνήθηκε με αφορμή το εργοστάσιο σοκολάτας στη Θεσσαλονίκη. «Μόλις ξεκίνησα το μετάνιωσα, γιατί δεν μπορούσα να βγάλω άκρη όλο το σχέδιο, το έκανα σε κλίμακα. Είναι αρκετά περίπλοκο, μου πήρε νύχτες και μέρες γύρω στις 16, δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κριτικοί τέχνης είχαν γράψει πάρα πολύ καλά σχόλια, ότι είχα πετύχει και τους χρωματισμούς παρόλο που δεν την έχω δει από κοντά.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Οι δημιουργίες του Γιώργου στην Ελλάδα απευθύνονται περισσότερο στα ξενοδοχεία παρά στο απλό κοινό, όπως εξηγεί: «Δεν έχουμε το κοινό στην Ελλάδα, που θα παραγγείλει και θα σου πληρώσει ένα γλυπτό. Στο εξωτερικό υπάρχουν πολλές περισσότερες ευκαιρίες σε αυτό. Στα ξενοδοχεία, ιδιαίτερα στο Sani Resort που εργάζομαι έχει γίνει θεσμός, πλέον οι πελάτες κανονίζουν να έρθουν διακοπές την εβδομάδα που θα υπάρχει το event.»
Από την Θεσσαλονίκη… στο Εκατερίνεμπουργκ της Ρωσίας
Πριν λίγες εβδομάδες ο Γιώργος ταξίδεψε στο μακρινό Εκατερίνεμπουργκ της Ρωσίας για να μαγέψει το κοινό με τις γαστρονομικές του δημιουργίες. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Παντελής Παπαθανασίου, κάτοικος της πόλης χρειάστηκε για το ζαχαροπλαστείο του σεφ από την Ελλάδα. «Η εμπειρία μου στην Ρωσία ήταν εμπειρία ζωής. Με το που πάτησα το πόδι μου είχε -35 βαθμούς Κελσίου, ήταν σοκαριστικό γιατί εμείς οι μεσογειακοί δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιο κρύο, την δεύτερη μέρα άρχισαν να σκάνε τα χέρια μου έπαθα σαν αλλεργία, σαν εγκαύματα από το κρύο που με δυσκόλεψαν στην εργασία, είχα καταρροή αίματος από την μύτη λόγω κρύου, είχα ισχυρούς πονοκεφάλους.»
Πέραν της σημαντικής δυσκολίας που αντιμετώπισε ο ίδιος με το πολύ κρύο κλίμα, ο Γιώργος γρήγορα κατάλαβε ότι η Ρωσική κουζίνα διαφέρει όχι μόνο στις γεύσεις αλλά και στα προϊόντα, δυσκολεύοντας την επίτευξη των γλυκών. «Είχαμε πρόβλημα με τα προϊόντα γιατί ήταν όλα πολύ διαφορετικά, η κρέμα γάλακτος την έχουν έξω από το ψυγείο πριν την ανοίξουν, η ζάχαρη έχει άλλο βαθμό βρασίματος, ήταν όλα πάρα πολλά διαφορετικά για εμένα και στην αρχή δεν μπορούσα να βγάλω το αποτέλεσμα που ήθελα. Λόγω εμπάργκο δεν έχουν αρκετά προϊόντα. Στην αρχή αρκετά γλυκά ήταν ρευστά ή πολύ σφιχτά». Ωστόσο οι δυσκολίες δεν σταμάτησαν εκεί, λόγω της περιοχής οι περισσότεροι δεν ήξεραν αγγλικά: «Ήθελα να πω κάτι για μία συνταγή, και μιλούσα στα αγγλικά στην μεταφράστρια και η μεταφράστρια μιλούσε στα Ρώσικα».
