Γράμμα σε ένα μαθητή/μαθήτρια της Γ’ Λυκείου

Λέξεις: Βασίλης Π.

Αγαπητή/ε μαθήτρια/τή της Γ’ Λυκείου,

Πριν συμπληρώσεις το μηχανογραφικό σου, διάβασε το μήνυμά μου. Ξέρω ότι έχεις ακούσει άπειρες γνώμες και ιδέες για το μέλλον σου. Όλοι σου λένε ότι οι Πανελλαδικές Εξετάσεις δεν σημαίνουν τίποτα  κι “έλα μωρέ δεν έγινε και κάτι, αν δεν γράψεις καλά”, παρόλα αυτά βλέπεις ξεκάθαρα την αγωνία στο βλέμμα τους. Ξέρεις από πού πηγάζει αυτή η αγωνία; Ξέρεις τι θέλουν σχεδόν όλοι αυτοί; Θέλουν να διορθώσουν το δικό τους λάθος! Το δικό τους μηχανογραφικό. Θέλουν να διορθώσουν τη δική τους μοίρα. Αν πιστεύεις έστω και λίγο ότι όντως έχω κάτι εποικοδομητικό να προσθέσω στην αγωνία σου, τότε διάβασε παρακάτω…

Ας το πάρουμε λίγο από το τέλος. Σήμερα παραιτήθηκα από τη δουλειά μου κι έτσι διόρθωσα ένα λάθος μηχανογραφικό που συμπλήρωσα πριν 17 χρόνια. Ναι, καλά διάβασες μου πήρε 17 χρόνια να το διορθώσω! Όντως οι επιλογές που θα κάνεις τώρα μπορεί να μην έχουν μεγάλη σημασία, αλλά πίστεψέ με δεν μπορείς να φανταστείς πόσο γρήγορα θα περάσει ο χρόνος και θα φτάσεις να είσαι 30άρης/ισσα κάνοντας κάτι που ποτέ δεν ήθελες… Για αυτό σου ζητάω να κάνεις ένα νοητικό πείραμα μαζί μου. Πάμε, λοιπόν:

• Κλείσε για λίγο τα μάτια σου.
• Φαντάσου τον εαυτό σου να κάνει τη δουλειά που θες να συμπληρώσεις στο μηχανογραφικό
• Κάτσε λίγο ακόμα σε εκείνον τον χώρο.
• Πώς είναι η καθημερινότητα σου;
• Σου αρέσει αυτό που βλέπεις;

Δυστυχώς για σένα είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό. Πιθανόν η μόνη επαφή που είχες με πολλά επαγγέλματα να είναι μέσω ταινιών. Ό,τι φαντάστηκες θέλω να το φανταστείς 2-3 φορές χειρότερο, απλά για να είσαι safe. Σου αρέσει ακόμα; Υπάρχει κάποιο μελανό σημείο ή κάτι που σε τρομάζει; Αν ναι, τότε σε παρακαλώ πολύ κάτσε και αναλογίσω ΓΙΑΤΙ θες να γίνεις αυτό που φαντάζεσαι; Είναι τα λεφτά, είναι η κοινωνική αποδοχή, είναι οι γονείς σου, η κοινωνία;

Έρχομαι από το μέλλον και σου λέω ότι η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ είναι πιο σημαντική από όλα τα παραπάνω. Μια δύσκολη καθημερινότητα μπορεί να επισκιάσει και τον καλύτερο μισθό. Πάμε στη ιστορία μου τώρα και θα δεις ότι, αν είχα κάνει όλες αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό μου, ίσως να μην βρισκόμουν τώρα σε αυτό το σημείο.

Γυρνάμε για λίγο στο έτος 2005. Μια εποχή καταπληκτικής ευμάρειας για οποιοδήποτε ήθελε να ασχοληθεί με οτιδήποτε. Σχεδόν με όλες τις δουλειές κέρδιζες καλά χρήματα και γενικά θα ζούσες μια ζωή χαρισάμενη. Ας ξεχάσουμε για λίγο τι έγινε αργότερα με την οικονομική κρίση… Ενώ λοιπόν όλα ήταν ωραία, παρόλα αυτά στη χώρα συνέβαινε κάτι το απίστευτο. Ξέρεις τι ήθελε να σπουδάσει ο κόσμος που “διάβαζε”; Ήθελε να γίνει δάσκαλος ή δασκάλα. Οι Παιδαγωγικές Σχολές ήτα στα ύψη. Ναι, ακόμα και μαθητές που μπορούσαν να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι διάλεγαν να περάσουν σε κάποια Παιδαγωγική Σχολή. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά ο σκοπός για τον οποίο γινόταν αυτή η μεταστροφή ήταν. Τα παιδιά είχαν γαλουχηθεί τόσο πολύ με την εικόνα του δημοσίου υπαλλήλου και της άμεσης αποκατάστασης που ήθελαν λίγο από την πίτα που υποσχέθηκε στους γονείς τους το κράτος. Προσπαθώ να μην γενικεύω, μιας και πάντα υπήρχαν άνθρωποι ταγμένοι στην Εκπαίδευση αλλά, πίστεψέ με, εκείνη την εποχή το να ήσουν δημόσιος υπάλληλος ήταν εισιτήριο για τον Παράδεισο. Όσες σχολές υπόσχονταν μια ζωή σταθερότητας ήταν στα ύψη.

Πάμε τώρα ακόμα πιο πίσω. Εγώ ήμουν από τα παιδάκια που δεν διάβαζε ποτέ. Για την ακρίβεια η αδερφή μου μου είπε μια μέρα όταν ήμουν ακόμα μικρούλης: «Βασιλάκη, δεν χρειάζεται να διαβάζεις, μόνο στη Γ’ Λυκείου πρέπει να διαβάσεις πολύ καλά για να περάσεις». Εγώ το πήρα τοις μετρητοίς και όντως δεν διάβασα ΠΟΤΕ. Πολύ λογικό εκ μέρους μου. Για την ακρίβεια ο δάσκαλος της Στ’ Δημοτικού είπε στη μάνα μου μέσες-άκρες ότι είμαι άχρηστος με τα γράμματα και καλύτερα να γίνω ηλεκτρολόγος / υδραυλικός ή κάτι παρόμοιο. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, πιο πολλά χρήματα θα έπαιρνα, αν όντως η μάνα μου τον άκουγε και με έστελνε σε κάποια τεχνική σχολή. Τέλος πάντων, επειδή ήθελε να καλύψει τη δική της αδυναμία στη μάθηση με έστειλε στο  «κανονικό» Λύκειο. Το αστείο δεν τελειώνει στη Στ’ Δημοτικού, γιατί στο Γυμνάσιο ήμουν τόσο κακός στα Μαθηματικά όπου πλέον πήγαινα το καλοκαίρι στους καθηγητές και κυριολεκτικά έκλαιγα μπροστά τους λέγοντας: «Δεν μπορείς να μου βάλεις 8, δεν καταλαβαίνεις… ο πατέρας μου θα με σκοτώσει… δεν μπορώ να γυρίσω στο σπίτι».

Fast-forward λίγα χρόνια μετά και έχω περάσει ΟΛΕΣ τις τάξεις με τον κατώτατο δυνατό βαθμό! Βέβαια, δεν είχα ξεχάσει τη συμβουλή της αδερφής μου και κάπως πήρε ανάποδες το μυαλό μου στη  Γ’ Λυκείου. Έτσι, αποφάσισα να καλύψω όλη την ύλη των 3 προηγούμενων χρόνων, ενώ συγχρόνως διάβαζα για τις Πανελλαδικές. Το αποτέλεσμα; Θρίαμβος! Έγραψα κοντά 17! Αν δεν είχα γράψει 10 στα Μαθηματικά (ε, δεν γίνονται και θαύματα, είπαμε) θα με έβγαζαν ακόμα στις ειδήσεις… Όπως καταλαβαίνεις όλοι ήθελαν να καρπωθούν το μικρό θαύμα που συντελέστηκε στον μικρόκοσμό μας. Το φροντιστήριο ήθελε κυριολεκτικά να μου δώσει έτοιμο συμπληρωμένο το μηχανογραφικό μιας και δεν με θεωρούσαν ικανό να πάρω τις σωστές αποφάσεις, η αδερφή μού έδινε άπειρες και συγκεχυμένες συμβουλές, η μάνα μου χαιρόταν που δεν ήμουν τελικά στούρνος και ο πατέρας μου… τον πατέρα μου δεν το ένοιαζε βασικά, γιατί είχα γράψει 10 στα Μαθηματικά, οπότε τίποτα δεν είχε σημασία.

Όντως μπήκα στην Παιδαγωγική. Όντως τελείωσα μετα από λίγα χρόνια τη σχολή. Μάλιστα δούλεψα σε 3 διαφορετικά εκπαιδευτικά συστήματα σε Ελλάδα, Κύπρο και Σουηδία. Κάλυψα σχεδόν όλες τις εκπαιδευτικές δομές της Ελλάδας και στο τέλος κατέληξα στην πόλη μου, στη Θεσσαλονίκη, να δουλεύω σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Κι έτσι τώρα, 17 χρόνια μετά, πρέπει να παραιτηθώ. Γιατί εκείνο το μηχανογραφικό ήταν λάθος, αγαπητέ/ή μου. Ήταν λάθος, γιατί εγώ μισούσα το σχολείο, ως μαθητής. Ούτε αργότερα ως εκπαιδευτικός δεν μπόρεσα να το αγαπήσω βαθιά. Πρόσεξε, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήμουν καλός στη δουλειά μου. Τουναντίον!  Οι γονείς των μαθητών μου ξέρουν αν ήμουν καλός ή όχι, τα βραβεία μου το μαρτυρούν και φυσικά οι ίδιοι οι μαθητές μου, που αν και τώρα μεγαλώσανε ακόμη με θέλουν στην παρέα τους. Όχι, πιστεύω ότι ήμουν καταπληκτικό δάσκαλος… Ήμουν ευχαριστημένος όμως; Θα είσαι ευχαριστημένος/η με τη σημερινή σου επιλογή;

Συμπλήρωσε το μηχανογραφικό σου με βάση τη μελλοντική σου καθημερινότητα. Αν δεν μπορείς να τη φανταστείς, γράψε σε ένα χαρτί τι σου αρέσει να κάνεις μέσα στη μέρα σου και τι όχι. Έπειτα, βρες κάποιον μεγαλύτερο που ήδη εργάζεται ρώτα τον/την. Είναι τα πράγματα όπως τα φαντάζεσαι;

Δεν χρειάζεται να βρεις ακριβώς το επάγγελμα που σου αρέσει. Ζούμε στον δυτικό κόσμο και ευτυχώς οι επιλογές μας είναι πάμπολλες. Αυτό που πρέπει να σκεφτείς βαθιά είναι ΤΙ σου αρέσει να κάνεις και όχι τι ΑΚΡΙΒΩΣ θέλεις να κάνεις. Εκεί στόχευσε. Προσπάθησε να αναδείξεις τις πλευρές τους εαυτού σου που σου αρέσουν και όχι αυτές που με το στανιό θα πρέπει να σου αρέσουν, επειδή τις όρισε η κοινωνία, οι γονείς σου, η τηλεόραση, το τικτοκ κτλ.

Προσωπικά δεν λυπάμαι που έζησα σε έναν χώρο που δεν ήταν για μένα, γιατί πλέον στον κλάδο μου (web developer) βλέπω ότι έχω skills που με ξεχωρίζουν. Είναι τα λεγόμενα κι ως transferable skills. Μου αρέσει πλέον που δημιουργώ e-πράγματα. Μου αρέσει να κάθομαι σε έναν υπολογιστή 10 ώρες. Το λατρεύω να πω την αλήθεια. Ναι, κάποιες φορές η καθημερινότητα μπορεί να κάνει και την πιο απίθανη δουλειά να μοιάζει με τυρράνια. Αλλά αύριο είναι μια καινούρια μέρα βασισμένη στις επιλογές σου… κι όχι στις επιλογές των άλλων. Αυτό θα κάνει τη διαφορά τώρα και για πάντα.

Καλό ταξίδι στον δρόμο των εργαζόμενων-φορολογούμενων πολιτών.

*Ο Βασίλης Π. παραιτήθηκε χθες από το χώρο της εκπαίδευσης.