Ο Ηλίας Φουντούλης κάνει λογοπαίγνια από μικρό παιδί

Ο Ηλίας Φουντούλης είναι ένας δημιουργικός άνθρωπος, ο οποίος θέλει διαρκώς να βρίσκεται σε «κίνηση». Αν τον ρωτήσεις πως αυτοπροσδιορίζει τον εαυτό του, κατά πάσα πιθανότητα θα σου απαντήσει πως είναι «πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης».

Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι ένας nerd της μαγειρικής, καθώς έχει δραστηριοποιηθεί χρόνια σ’ αυτό το κομμάτι. Είναι ένας σπουδαίος κωμικός. Άλλωστε ποιος δεν ξέρει τα περίφημα λογοπαίγνια του Ηλία; Ασχολείται με τη συγγραφή, καθώς αγαπά την λογοτεχνία τρόμου. Και για σβήσιμο (όπως λέμε στην μαγειρική) του αρέσει να παίζει και βόλεϊ.

Εγώ συναντώ τον Ηλία (ή για να είμαστε ακριβείς τα λέμε στο τηλέφωνο) και μου εκμυστηρεύεται ένα από τα πρώτα λογοπαίγνια που είπε όταν ήταν μικρός, θυμάται την τελευταία παράσταση του πριν την καραντίνα, συζητάμε για την κατάσταση του stand up εν μέσω πανδημίας, καθώς και για τα μελλοντικά σχέδια του.

«Είχα ξεκινήσει πριν πολλά χρόνια στη τηλεόραση, το 2004. Η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν οι «Εικόνες» και από εκεί ξεκίνησα παράλληλα και στα περιοδικά. Έτσι σιγά σιγά ειδικεύτηκα και έκανα μόνο ταξιδιωτικά και μαγειρικά θέματα»

«Μαγείρευα από μικρός. Είδα πολύ αγγλική τηλεόραση, που έχει ωραίες εκπομπές μαγειρικής. Έχω κάνει πολλά σεμινάρια, τυροκομίας, πως να κάνεις δικά σου αλλαντικά, ψωμιά. Έχω πάρει και ένα ταχύρρυθμο πτυχίο chef. Αλλά δεν λέω ποτέ πως είμαι επαγγελματίας μάγειρας, είμαι απλά ένα nerd λάτρης της κουζίνας.»

Μάλιστα, από το 2006 έως το 2016 δούλευε σε περιοδικά ως συντάκτης / αρχισυντάκτης στηλών μαγειρικής. Το stand up για τον ίδιο προέκυψε κάπου το 2012, μετά την γνωριμία του με τον Λάμπρο Φισφή.

Οπότε θα μπορούσαμε να πούμε πως το γεγονός ότι γνώριζες να γράφεις σωστά σε βοήθησε και στο stand up;

«Ισχύει εν μέρει. Όσο σημαντικό είναι το να γράφεις, άλλο τόσο σημαντικό είναι να κάνεις το περίφημο editing του κειμένου. Παγκοσμίως, όλα τα αστεία είναι δομημένα με έναν τρόπο, που το πρώτο μέρος του αστείου περιλαμβάνει τις πληροφορίες που χρειάζεται ο θεατής για να καταλάβει το δεύτερο μέρος του αστείου. Από την αρχή μέχρι το τέλος πρέπει να χρησιμοποιείς τον μικρότερο δυνατό αριθμό λέξεων. Αυτός είναι ο χρυσός κανόνας. Γράφεις την πρόταση σου και μετά κόβεις τις περιττές λέξεις, χωρίς να αφαιρέσεις πληροφορίες. Έτσι κερδίζεις λέξεις, κερδίζεις χρόνο άρα βάζεις και άλλα αστεία. Υπάρχει ένας τρόπος που το υπολογίζουν στην Αμερική και στην Αγγλία, 7 γέλια ανά λεπτό (Laughs per minute). Εγώ δεν είμαι εκεί. Πάντως ότι ξέρεις να γράφεις είναι μία καλή αρχή.»

«Στην πρώτη καραντίνα ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση. Στην δεύτερη τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα, από πλευράς διάθεσης. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το stand up, αλλά πιο πολύ με το συγγραφικό κομμάτι, που είναι μία άλλη ιδιότητα που έχω περιστασιακά. Από γυρίσματα έκανα μόνο την εκπομπή Beeratakes.

Το τελευταίο stand up ήταν μία παράσταση στην Χαλκίδα με τον Άγγελο Σπηλιόπουλο. Το θυμάμαι καλά! Μάλιστα στην Αθήνα είχε αρχίσει η απαγόρευση κυκλοφορίας στις 00:00, ενώ στη Χαλκίδα ήταν ελεύθερα. Έτσι εμείς φύγαμε στις 23:30 που τελείωσε η παράσταση, τρέξαμε να γυρίσουμε πίσω και είχαμε το άγχος, αν θα προλάβουμε να γυρίσουμε σπίτι.»

«Είναι μία εποχή που επηρεάζει την κωμωδία. Δεν είναι μόνο η υπερπληροφόρηση από δυσάρεστες ειδήσεις. Είναι το γεγονός πως η κωμική ιδιότητα βασίζεται σε μία παρατήρηση όσων συμβαίνουν γύρω μας, στην αλληλεπίδραση με τον κόσμο, σε ιστορίες που θα έχεις να διηγηθείς και κάπως όλα αυτά σταμάτησαν λίγο απότομα. Και άμα σε αυτό προσθέσεις την μειωμένη διάθεση γιατί δεν είναι μία εποχή στην οποίο θα κλειστεί στο σπίτι και θα κάτσεις να γράψεις ωραία. Ο καθένας κουβαλάει και τα θέματα του και ο εγκλεισμός τα κάνει όλα λίγο χειρότερα.

Μου έχει λείψει η επαφή με το κοινό, αλλά και οι διαπροσωπικές σχέσεις γιατί ο κύκλος που συναναστρέφεσαι μειώνεται. Μετά το τέλος της πρώτης καραντίνας είχα γράψει κάποια καινούργια κείμενα και τώρα δεν ισχύει τίποτα. Είχα γράψει για το εμβόλιο, για τον Τσιόδρα, αλλά αυτά δεν έχουν πια νόημα.»

Συζητώντας για την ισχύ του YouTube αλλά και της τηλεόρασης, μιας και έχει δραστηριοποιηθεί και στα δύο μέσα, ο ίδιος αναφέρει: «Νομίζω πως η τηλεόραση είναι και θα συνεχίσει να είναι δυνατή. Σε μία ρομαντική εποχή το 2013-2014, που υπήρχε άνοδος του YouTube, σκέφτηκα πως μπορεί να την περάσει. Όμως, η τηλεόραση είναι ένα κατεστημένο, ένας δεινόσαυρος γύρω μας, που δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Αυτό φάνηκε και από την διαφημιστική αγορά. Ενώ σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο άρχισαν πολύ νωρίς να μοιράζονται σε ίντερνετ και τηλεόραση, εδώ παρέμειναν ψηλά στη τηλεόραση.»

Δεν είχα καταλάβει πως κάνω λογοπαίγνια. Απλώς από παλιά μου άρεσε να μπερδεύω τις λέξεις και μου φαινόταν αστείο. Υπάρχει ένας οικογενειακός αστικός θρύλος ότι ένα από τα πρώτα λογοπαίγνια που είχα πει ήταν: «οι κότες μένουν στο κοτέτσι, άρα οι πάπιες μένουν στο παπέτσι». Και όλοι γέλαγαν, αλλά εγώ δεν είχα καταλάβει.

Ο Ηλίας Φουντούλης έχει ασχοληθεί και με το κομμάτι της συγγραφής. Μάλιστα, μέχρι στιγμής, έχει κυκλοφορήσει δύο βιβλία.

«Το πρώτο βιβλίο είναι ανάθεση δουλειάς. Είχαν έρθει από τον εκδοτικό οίκο και μου είπαν να εκδώσουμε το «The Real Greek Yogurt Book». Ήταν η εποχή που πουλούσε πάρα πολύ το ελληνικό γιαούρτι, ειδικά στο εξωτερικό.

Το δεύτερο βιβλίο, «Κάτι χαμογελάει στις σκιές» είναι οι προσωπικές μου δουλειές. Εγώ γράφω πολλά χρόνια. Είχα επιλέξει τις 17 αγαπημένες μου ιστορίες και τις είχα βάλει σ’ αυτό το βιβλίο. Γενικά διαβάζω πολύ λογοτεχνία τρόμου. Όταν άρχισα να γράφω, το χέρι μου πήγαινε προς τα εκεί. Κάνω σκοτεινές σκέψεις από μόνος μου, και γι’ αυτό χρειάζομαι και το stand up για να τα ηρεμώ στο μυαλό μου.»

«Αυτή τη στιγμή κάνω τις Beeratakes και ετοιμάζω μία εκπομπή στο κανάλι μου στο YouTube, που θα είναι με κωμικούς και sandwich. Δεν έχω καταλήξει στον τίτλο, αλλά πιθανότητα θα είναι «Ένας κωμικός, ένα sandwich». Ταυτόχρονα, προσπαθώ να γράψω δύο βιβλία. Το ένα είναι ένα μυθιστόρημα με λίγο λαογραφικό τρόμο, που θα εκτυλίσσεται στην Ορεινή Αρκαδία και το άλλο είναι ένα βιβλίο με σκοτεινές χριστουγεννιάτικες ιστορίες, που το ξεκίνησα φέτος και τα δουλεύω ταυτόχρονα. Ανά δύο βδομάδες μπαίνω σε χριστουγεννιάτικο κλίμα, βάζω μουσική, ανάβω φωτάκια και προσπαθώ να γράψω σαν να είναι παραμονές.»