Ημερολόγια Καραντίνας 5: Ξαναμετριόμαστε…

Εικόνα: το πεζούλι της καλοσύνης στην Αλ.Σβώλου 20/11/2020

Στη Θεσσαλονίκη αυτό τον Νοέμβρη, ξυπνάμε, μετριόμαστε, μέσα από το ίντερνετ και τις αναρτήσεις του καθενός, με τους πιο κολλητούς τηλεφωνιόμαστε, με αφορμή άσχετους λόγους, τι βάζουμε στη σάλτσα, πόσες κουταλιές λάδι, διάβασες το βιβλίο τάδε, ενώ στην ουσία έχουμε ανάγκη να βεβαιωθούμε ότι είναι καλά, ν’ ακούσουμε τις φωνές τους, από τον τόνο να καταλάβουμε πως νιώθουν, βλέπουμε ποιός έχει αργήσει να κάνει ανάρτηση, ποιος δεν απαντά, καταλαβαίνουμε τις σιωπές, ξαναμετριόμαστε, ανησυχούμε με τους αναπάνητους φίλους, παίρνουμε κοινούς γνωστούς ή περιμένουμε όσο φτιάχνουμε τον πρωινό καφέ μας αν θα μας απαντήσουν. Μας απαντούν, ηρεμούμε και ξεκινάμε τη μέρα.

Βέβαια όλο και πιο συχνά κάποιοι εξαφανίζονται ούτε ανάρτηση, ούτε απάντηση… καταλαβαίνουμε. Πατάμε κωδικούς βγαίνουμε για την απαραίτητη τροφοδοσία της μέρας, χαιρετιόμαστε με τα μάτια στη γειτονιά, αποφεύγουμε τις λέξεις, μας κάνουν ξαφνικά ευσυγκίνητους, βγάζουμε τη μελό διάσταση μας πιο εύκολα και πιο ανεξέλεγκτα γι’ αυτό προτιμάμε τη σιωπή κι ένα αδιόρατο χαμόγελο, ακόμη ζούμε να διαγράφεται κάτω από τη μάσκα μας. Η πανδημία κι ο εγκλεισμός μάς έκανε πιο επιλεκτικούς, σπάνια πια αφηνόμαστε να ενημερωθούμε από τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, είναι πολύ μακριά πια από την καθημερινότητά μας και τον τρόπο που βιώνουμε τη ζωή στα σπίτια μας.

Έχουμε διαλέξει από ποιους «φίλους» στα κοινωνικά δίκτυα μπορούμε να εμπιστευτούμε την πραγματικότητα της πόλης, από ποια sites μπορούμε να μάθουμε τις ειδήσεις, ποιοι επαγγελματίες διπλοτσεκάρουν τα νέα, ποιοι δεν μασάνε ποιοι γλύφουν ασύστολα μεταδίδοντας ή ανεχόμενοι ψεύδη απροκάλυπτα που δεν μπορούν να εξαφανίσουν το γεγονός ότι ουσιαστικά έχει χαθεί ο έλεγχος.

Διατηρούμε την αισιοδοξία μας και ψήγματα μιας ιδιωτικής κανονικότητας ακούγοντας μουσική, διαβάζοντας βιβλία, περνώντας χρόνο περισσότερο με μας, με τη δική μας επεξεργασία ως άνθρωποι, ανακαλύπτοντας ο καθένας μόνος του πως μπορούμε μέσα από όλο αυτό το δυστοπικό περιβάλλον να γίνουμε καλύτεροι, που σημαίνει για μένα να βρίσκουμε χώρο και τρόπο να βοηθάμε ανθρώπους που περνάνε πολύ πιο δύσκολα από μας: άνεργοι, με κομμένα ρεύματα, απλήρωτα ενοίκια, ανασφάλιστοι, σιωπηλοί από μια εντελώς ιδιωτική αξιοπρέπεια που έχουν οι πραγματικά «αναγκεμένοι» άνθρωποι, όπως τους λέει ο φίλος μου Γιώργος Κορδομενίδης.

Νιώθω από τους τυχερούς αυτής της πόλης έχω καλούς γειτόνους, αγαπημένη φίλη και συνάδελφο στο διπλανό διαμέρισμα, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζω δείχνει κατανόηση και υπομονή. Όμως, βεβαίως, υπάρχουν πάντα κι οι στιγμές της μέρας που πέφτω κι εγώ. Όταν συναντώ ανθρώπους που ακόμη και σήμερα με χλευάζουν στον δρόμο γιατί φοράω μάσκα, που δεν πιστεύουν στον ιό, που πέφτουν με ευκολία στις περισπούδαστες συνωμοσιολογίες των άσχετων γιατί ποτέ δεν έμαθαν να ακούν τους ειδικούς ή −για να το γράψω λίγο πιο χοντρά− έχουν εκπαιδευτεί 30 χρόνια τώρα στον χλευασμό των άλλων, των καλύτερων, των ανθρώπων που πραγματικά έχουν γνώση και προτιμούν με μια εγκληματικά εφηβική αφέλεια να πιστεύουν μόνο μέχρι εκεί που φτάνει το δικό τους μυαλό.

Ναι, όλα αυτά είναι δύσκολα, δεν είναι ευχάριστο να μην φέρεσαι με ανθρώπινες ιδιότητες, να νιώθεις ότι ζεις σε ένα άτυπο γκέτο, σαν αυτό που τόσο εύστοχα περιγράφει ο Γιώργος Ιωάννου που σαν σήμερα γεννήθηκε, σαν το Τ της Φίλιππου-Βενιζέλου-Χαλκέων-Ιουστιανιανού της Κατοχής. Και να περιμένεις μια απελευθέρωση όταν κι αν βρεθεί το εμβόλιο και ως τότε κάθε πρωί να μετράς τους φίλους τους γείτονες, τους ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν σε ένα καθημερινό απουσιολόγιο που οι απουσίες δεν σημαίνουν κοπάνα, αλλά μεταφορά, διασωλήνωση, απομόνωση, ΜΕΘ. Κι οι μέρες έτσι περνούν.

*Ο Τέλος Φίλης ζει στη Θεσσαλονίκη, εργάζεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μένει στην οδό Σβώλου.

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.