Ημερολόγια Καραντίνας 11: Κατσικάκι με πατάτες στο φούρνο

Λέξεις: Λένα Παπαθανασίου

*στην Ειρήνη

«Να βάλω τα μεταξωτά», τραγουδούσα ως φοιτήτρια, αγαπώντας αυτό το κομμάτι βαθιά διότι μιλούσε για «άσθμα και βρυχηθμό», παρέα μόνιμη από τα 22 μου χρόνια…

Δεν το φοβήθηκα το άσθμα όταν διαγνώστηκα. Ακόμη και όταν διαπίστωσα πως η καθημερινότητα των πασχόντων εμπεριέχει πυρετό, βήχα, βρογχόσπασμο, ακόμη και αδυναμία λόγου από κόπωση ενώ πάντα παραμονεύει ο κίνδυνος της πνευμονίας αλλά και άλλες εξελίξεις πιο δυσάρεστες. Αποδέχτηκα τη σχέση μας ως πρόκληση. Διένυσα βέβαια όλα τα στάδια. Ανησυχία, φόβος, ανασφάλεια, στωικότητα, αποδοχή και υπέρβαση.

Η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια στα 22, αν το πιστέψεις και συνεργαστείς με ευλάβεια είναι μόνο μια «ανάσα κορτιζόνης», μετά από το πλύσιμο των δοντιών. Για όλη σου τη ζωή. Μπορείς να γυμνάζεσαι, να ερωτεύεσαι, να ταξιδεύεις, να χαίρεσαι την κάθε μέρα. Μετά από 30 χρόνια, είμαστε φίλοι εγώ και το άσθμα μου και γνωριζόμαστε εξαιρετικά καλά. Με προειδοποιεί όταν ετοιμάζεται να επιτεθεί σχεδόν μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά. «Δεν θα σου περάσει», επιμένω. Ούτε αυτή τη φορά. Στην πορεία της ζωής μου αποκόμισα επιπλέον μαχητικά εφόδια. Δέκα επιτυχείς επεμβάσεις, διάφορων αιτιολογιών, που δεν με κατατάσσουν ακριβώς στο μέσο όρο του «φυσιολογικού» ανθρώπου.

Αυτές τις περιόδους τις βίωνα πάντα μόνη, κρατώντας μακριά το οικογενειακό περιβάλλον, ώστε η δική τους συναισθηματική φόρτιση να μην κάνει αφαίμαξη της δύναμης που απαιτείται .Οι γιατροί −ειδικά όταν ανήκουν στην ευρύτερη οικογένεια− μου αρκούν. Και η «ανασούλα» μου.

Τούτο τον γλυκό Νοέμβρη, γενεθλιακό μήνα για μένα, ανέπτυξα μία εξαιρετικά ύποπτη συμπτωματολογία, που επέβαλε αυστηρή καραντίνα και έλεγχο για COVID 19. Με ψυχραιμία αυτοπεριορίστηκα και έχοντας κλείσει από χρόνια τον τηλεοπτικό δέκτη θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό διότι −με άλλοθι πλέον− θα διαβάσω, θα ακούσω ραδιόφωνο. Θα δω ταινίες και θα περιμένω να αναρρώσω ακόμη και αν νοσώ από covid.

Η μοναξιά αυτής της καραντίνας έδειχνε λίγο ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Προστατεύεις τους άλλους από αγάπη, από αίσθηση ευθύνης, από αλληλεγγύη. Ανακαλείς σχεδόν ρομαντικά τον Αναγνωστάκη μόνος, «μέσα στη φοβερή ερημία του πλήθους». Και τότε μαθαίνεις περισσότερα. Από τον τύπο, από τα τηλεφωνήματα. Είναι ύπουλος ο ιός και μπορεί να προκαλέσει σοβαρά συμπτώματα εντελώς ξαφνικά. Είναι πονηρός, δεν τον «σπουδάζει το σώμα». Μπορεί να σε ισοπεδώσει και να σε διαλύσει πολύ γρήγορα. Την πλήρη αλήθεια δεν την ξέρουμε ακόμη. Με καταλαμβάνει ο πανικός πως τούτο δω κρύβεται, δεν ελέγχεται, επιτίθεται στις ευπαθείς ομάδες. Φοράει μάσκα πιο σταθερή από τη δική μας.

Αδύνατο να διαβάσω, αδύνατο να συγκεντρωθώ. Με εκνευρίζουν όλα. Στο τηλέφωνο μιλώ μόνο με αυτούς που πρέπει. Γιατρούς, οικογένεια, εργασία. Ανοίγω την τηλεόραση. Την κλείνω σχεδόν αμέσως. Η Ειρήνη μου φέρνει κατσικάκι στο φούρνο, κρεατόσουπα, ψωμί και λεμόνι. Τα βάζει στο ασανσέρ. Τα παίρνω και ξεσπάω σε κλάματα. Νιώθω μιαν αφόρητη ανάγκη να βγω στη βεράντα, να δω τα λουλούδια μου. Νιώθω τόσο εύθραυστη όσο ένα πέταλο. Συνειδητοποιώ πως τούτο το ξέσπασμα είναι λυτρωτικό, είναι η βεβαιότητα πως οι δικοί μας «άλλοι» είναι κοντά και βρίσκουν τρόπους να σου το δείξουν. Μπαίνω μέσα, ανοίγω τα μέιλ μου, το fb, ακόμη και με «κοντή» ανάσα απαντάω στα περισσότερα τηλέφωνα, στα μηνύματα.

Σήμερα κρατάω στα χέρια μου το αρνητικό αποτέλεσμα της μοριακής ανίχνευσης του ιού. Συνεχίζω τη φαρμακευτική αγωγή για να εξαλειφθούν τα συμπτώματα της λοίμωξης. Συνεχίζω τη θεραπεία ώστε να βρεθώ υγιής στην καθημερινότητα, να δω το νεογέννητο ανίψι μου πριν αρχίσει να μιλάει και να περπατάει. Να παίξω με τον Ορέστη και την Αθηνά. Να ανταποδώσω τη δύναμη αγάπης στους ανθρώπους.

*Η Λένα Παπαθανασίου εργάζεται στο δήμο Θεσσαλονίκης και πέρασε μόνη της τον ιό στο σπίτι

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.