Ημερολόγια Καραντίνας 16: 11 στα 18 (κηδείες…)

Λέξεις: Κωνσταντίνος Χρηστίδης

Πέμπτη απόγευμα χτυπάει το κινητό μου. Στην άλλη άκρη των ραδιοκυμάτων ο πρώτος μου ξάδερφος: «Να ξέρεις ο θείος μπήκε στο νοσοκομείο. Είναι θετικός εδώ και μερικές μέρες. Σήμερα μπήκε στο νοσοκομείο. Ο κορεσμός του έπεσε στο 57». Δεν πέρασαν 3 ώρες και μιλάμε πάλι με τον ξάδερφο. Περί ανέμων και υδάτων η συζήτηση, λίγο για τον θείο και πότε θα βγει, λίγο για την κατάσταση στην πόλη, για τις δουλειές, για το μέλλον… «Κλείσε, μου λέει, και θα σε πάρω, χτυπάει το κινητό». Σε 3 λεπτά κλήση. «Ο θείος δεν θα βγει. Πέθανε». Έτσι απλά. Ήταν στο θάλαμο, όλα πηγαίναν σχετικά καλά, έπαιρνε οξυγόνο, ήταν ευδιάθετος και πέθανε.

Κουβαλούσε 81 καλοκαίρια και 81 χειμώνες. Γεννήθηκε λίγο πριν τον Πόλεμο. Ευτυχώς δεν είχε αναμνήσεις από τα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής. Είχε από πιο μετά. Θυμόταν τη χρεοκοπία του παππού. Τις οικονομικές δυσκολίες και την προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή. Μετά το 2^ο Γυμνάσιο βρέθηκε στο Γκρατς της Αυστρίας, σπουδάζοντας Αρχιτεκτονική. Οι φοιτητάρες του βορρά, τότε, κρατούσαν όλο τον κόσμο στα νεανικά τους χέρια. Με τα πολλά με τα λίγα και με προσπάθεια ήρθε το πτυχίο. Και η πρώτη πρόταση για δουλειά. Να μείνει στο Πανεπιστήμιο ως βοηθός και σταδιακά να προχωρήσει στις ακαδημαϊκές βαθμίδες. Όλα καλά. Ή πιο σωστά, σχεδόν όλα. Η παιδοκτόνος μαμά Ελλάδα δεν του δίνει αναβολή. Πρέπει να γυρίσει για να υπηρετήσει. Γυρνάει, υπηρετεί. Πάει η ευκαιρία. Τέλος η Αυστρία. Τώρα εδώ.

Πριν μερικά χρόνια τον επισκέφθηκε χρόνια λευχαιμία που πήρε τον παππού. Τότε θανατηφόρα, τώρα όχι. Με μια συντηρητική αγωγή όλα πηγαίνουν καλά. Μια χρόνια ασθένεια που δεν απειλεί τη ζωή. Ή μήπως όχι; Μια φορά τον μήνα πρέπει να πάει στο νοσοκομείο για θεραπεία. Μάλλον εκεί μολύνθηκε, μια και φέτος ήταν σε αυστηρή και προσεκτική καραντίνα.

Σήμερα το πρωί, λοιπόν, με βαριά καρδιά και πιο βαριά πόδια ξεκίνησα για τα κοιμητήρια. Διαβατήριο το SMS με νούμερο 5 και μια φωτογραφία του πιστοποιητικού θανάτου στο κινητό. Ο καιρός θλιμμένος και βροχερός. Οι κρατικές δυνάμεις μάς «προστατεύουν» από τον εχθρό. Όχι τον ιο. Αλλά αυτόν που θέλει να τιμήσει τη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Άδειοι δρόμοι. Μόνο μπλέ και πράσινες στολές. Μια κοστοβόρα κινητοποίηση με αμφίβολη στοχοθεσία. Χρήματα για καταστολή υπάρχουν. Για πρόληψη και θεραπεία όχι.

Φτάνω στα κοιμητήρια. Τα ξαδέρφια εκεί. Η θεία όχι. Είναι ακόμα θετική. Απαγορεύεται. Δεν μπορείς να αγκαλιαστείς. Απαγορεύεται. Δεν μπορείς να δώσεις ένα συμπονετικό φιλί για να μοιραστούμε όλοι μαζί τη θλίψη. Απαγορεύεται. Στην εκκλησία όλα είναι προβλεπόμενα. Αποστάσεις, ανοιχτά παράθυρα και μάσκα όλοι. Και ο ιερέας. Το φέρετρο είναι φριχτό. Κλειστό. Ξέρεις ότι η σορός είναι μέσα σε σάκο. Δεν φοράει το αγαπημένο του κοστούμι. Δεν είναι καλοχτενισμένος. Δεν μπορείς να τον αγγίξεις για μια τελευταία φορά. Να πεις αντίο όπως πρέπει και όπως χρειάζεσαι. Το φέρετρο τυλιγμένο με διαφανές πλαστικό. Ο αγαπημένος άνθρωπος αποτελεί τώρα κίνδυνο.

Βγαίνω έξω κοιτάζω τη λίστα στα αριστερά της εισόδου. Οι κηδείες της ημέρες. Ήξερα πως είναι πολλές. Άλλωστε περίμενε 3 μέρες στο ψυγείο για να πάρει σειρά για ταφή. 2 σελίδες Α4. Παλιά ήταν μία. 18 συνάνθρωποί μας, μας αποχαιρετούν σήμερα. Οι 11 από COVID. 11 στους 18. 60 στα 100. 6 στους 10. Όπως και να το αποδώσεις είναι σκληρό.

Το «Δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμόν» δεν έχει κανένα νόημα πια. Ξεκινάμε με το αυτοκίνητο να φτάσουμε στο σημείο της ταφής. Τέρμα πάνω αριστερά. Οι τάφοι στη σειρά.

Φρεσκοσκαμένοι. Βροχή και λάσπη. Σαν ντεκόρ οι στοιβαγμένοι μπλε κάδοι ανακύκλωσης. Η ταφή βιαστική. Αν αργήσουμε θα έρθει η επόμενη κηδεία και δεν επιτρέπεται. Ρίχνουμε τα 9 λουλούδια (μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός ανθρώπων) πατώντας στη λάσπη. Δεν υπάρχει ίχνος διαδρόμου με τσιμέντο ή πλάκες. Κρίμα. Ως πόλη δεν σεβόμαστε τους ανθρώπους που χάνουμε. Ίσως γιατί δεν τους σεβαστήκαμε και όσο ζούσαν. Δεν φροντίσαμε. Δεν πήραμε τα σωστά μέτρα. Δεν προετοιμαστήκαμε. Εμείς ή οι τοπικοί και κεντρικοί άρχοντες;

Όταν γύρισε ο θείος από την Αυστρία, του έδωσε ένα φιλικό του πρόσωπο τα «Παιδιά της πιάτσας». Για να ξανακατανοήσει την Ελλάδα του ’60 κάτι. Λίγες διαφορές από τότε.

Ξεκίνησα με λασπωμένα παπούτσια προς το σπίτι. Ο οικογενειακός καφές δεν εγινε ποτέ. Πήρα ένα καφέ στο χέρι και τον ήπια στο αυτοκίνητο. Η θεραπευτική σύναξη μετά την κηδεία απαγορεύεται. Αντίο, λοιπόν! Μέσα στα πλαστικά καλύμματα και τις λάσπες. Κρίμα που δεν φρόντισαν κάποιοι ώστε να απαλύνουν τις δύσκολες στιγμές που βιώνουμε όλοι μας. Όχι από φιλευσπλαχνία. Υποχρέωσή τους είναι.

Βis später Onkel («Είναι αργότερα θείος» μου έβγαλε το google translate αλλά δεν βγάζει νόημα…) και μήπως θέλει !

* Ο Κωνσταντίνος Χρηστίδης αποχαιρέτησε το θείο του στα Κοιμητήρια της Θέρμης μια βροχερή ημέρα. 

** Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.