Ημερολόγια Καραντίνας 19: Τα βράδια δεν κοιμάμαι καλά

Οι μέρες σ’ αυτό που ζούμε είναι βουτηγμένες στη θλίψη και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού κινούνται γύρω από την απωθητική λέξη “κρούσματα”, λέξη που μεταφράζεται πλέον στο μυαλό μας αυτομάτως σε ονόματα και επίθετα γνωστών και αγαπημένων. Η πόλη μας, ακόμα μια φορά στο επίκεντρο για τους λάθος λόγους: βράζει. Θεσσαλονίκη, η ευπαθής πόλη. Φίλοι από παντού, με ενδιαφέρον επικοινωνούν να ρωτήσουν πώς είμαι και να δηλώσουν συμπαράσταση. Ας είναι καλά.

Αν έγραφα ημερολόγιο καραντίνας όπως μου ζητήθηκε να κάνω εδώ, θα έγραφα αυτά:

Κάθε μέρα τα τηλέφωνα από ασθενείς δίνουν και παίρνουν. Από τις 9 το πρωί μέχρι το βράδυ. Αναγκαστικά, Ιατρική μέσω τηλεφώνου ή οθόνης. Όχι, μην έρθετε, αποφύγετε να μετακινηθείτε με λεωφορεία. Όχι, μην πάτε στο Νοσοκομείο, η ανάγκη είναι υπαρκτή αλλά όχι απόλυτη. Οι φράσεις που αναγκάζομαι να λέω συχνά, απαντώντας σε φωνές με αγωνία, κάποιες φορές μαντεύω ένα κλάμα μπροστά στα αδιέξοδα. “Η μητέρα μου δεν παίρνει πια τα φάρμακα, λέει ότι δεν θέλει να ζήσει άλλο”.  Πώς απαντάς σ’ αυτό απ’ το τηλέφωνο; Κάντε αυτό, κάντε εκείνο σαν σε συνθήκες εκστρατείας. Ξαναπάρτε με αύριο να μου πείτε πώς είστε. Μιλώ με συγγενείς, φαρμακοποιούς, διαγνωστικά κέντρα. Υποκαθιστούμε δομές, όλοι μαζί με όποιον τρόπο σκαρφιζόμαστε. Ευθύνη και άγχος.

Κατά τα άλλα κάνω καθημερινά μια ψευτογυμναστική σκέτη κοροϊδία. Ψευτοδιαβάζω, 10 σελίδες max. Παίζω πολύ σκραμπλ. Βλέπω σειρές. Ακούω πολλή μουσική, πολλή όμως, συνέχεια. Χαζεύω fb, twitter και λίγο insta. Κάνω video call με τη μητέρα μου και την αδερφή μου. Αγχώνομαι, φοβάμαι, απελπίζομαι και ελπίζω σε διαρκείς εναλλαγές.

Διαβάζω τις ενημερώσεις του ΕΟΔΥ και τις διαδικτυακές συζητήσεις που γίνονται στο coronavirus medical group greece, όπου αναλύονται δεκάδες περιστατικά και μαθαίνω από την εμπειρία των νοσοκομειακών από όλο τον κόσμο. Προβληματισμός σε όλα τα επίπεδα, διαδικαστικά και επιστημονικά. Τελευταία, τα περιστατικά που περιγράφουν οι συνάδελφοι είναι όλο και πιο συχνά η προσωπική τους εμπειρία, καθώς ο ένας μετά τον άλλον οι μάχιμοι αρχίζουν να νοσούν.

Κατεβαίνω στο κέντρο τρεις φορές τη βδομάδα για να δω στο ιατρείο περιστατικά που η ανάγκη για εξέταση είναι κάπως επιτακτική. Αυτές οι τρεις φορές μου δίνουν μια ψευδαίσθηση κανονικότητας (ίσως και ελευθερίας, καθώς δεν χρειάζεται να στέλνω sms για μετακίνηση), όμως το γενικό τοπίο στην πόλη και τους κεντρικούς της δρόμους είναι τρομερά μελαγχολικό, μουντό και ακίνητο σαν παχιά ομίχλη ακόμα κι αν ο ήλιος λάμπει. Εκεί που παλιά γινόταν πανζουρλισμός. Να θυμηθώ να μην ξαναγκρινιάξω όταν με το καλό ξαναρχίσει.

Η μητέρα μου, η αναγκαστική απομόνωσή της και η αδυναμία μου να τη δω από κοντά και να της συμπαρασταθώ (καθώς η Κατερίνη είναι σε άλλο νομό και δεν επιτρέπεται), είναι αυτό που μου προκαλεί τη μεγαλύτερη στεναχώρια από όλες. Παράλληλα στερείται και κάθε κοινωνική επαφή καθώς είναι ΑΜΕΑ και φυσικά ευπαθής ομάδα. Παρ’ όλο που το καταλαβαίνει πως πρόκειται για την προστασία της, δυσκολεύεται να το αποδεχτεί. Κατανοητό. Αυτές τις μέρες η καλύτερη φίλη της νοσεί από CoViD και έχουμε μεγάλη αγωνία καθώς ταλαιπωρείται πάρα πολύ. Φαίνεται να το ξεπερνά αλλά η μαμά μου συνεχώς κλαίει για τη φίλη της. Αυτά τα μικρά πράγματα από άποψη στατιστικής δεν καταγράφονται πουθενά, αλλά τα σημάδια τους σαν μικρά αγκάθια ματώνουν και πονούν.

Τώρα σ’ αυτή την παράγραφο κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ψωνάρα σαν τον κύριο Μπάντεν Μπάντεν αλλά θα το πω: μου τη δίνει υπερβολικά που τα μαλλιά και τα νύχια μου δεν είναι φτιαγμένα όπως πάντα, εγώ που δεν άφηνα ούτε μια μέρα να περάσει χωρίς να προσέξω την κάθε λεπτομέρεια. Τα ρούχα μου, τα ωραία παπούτσια κλπ τα βλέπω σαν κάτι μακρινό και ξένο. Δε φτάνει που αυτό μου χαλάει το κέφι, με ρίχνει και σε ενοχές που κάθομαι και ασχολούμαι με τέτοια πράγματα ενώ ο κόσμος καίγεται. Συνειδητοποιώ πόσο δέσμιοι της εικόνας και της ματαιοδοξίας μας είμαστε και θυμώνω με τον εαυτό μου.

Τα βράδια δεν κοιμάμαι καλά, αναμφισβήτητο σημάδι άγχους. Όλη μέρα προσπαθώ να το διαχειριστώ, να φανώ δυνατή για όλους γύρω μου αλλά το βράδυ με νικάει.

Κι ερχόμαστε στη 2η μέρα του Δεκεμβρίου που λέγαμε στην αρχή. Η είδηση για την έναρξη χορήγησης του εμβολίου στη Βρετανία είναι σαν να βγαίνουμε από τον βυθό στην επιφάνεια, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και ξαναβουτάμε. Με την ελπίδα πως όταν θα ξαναβγούμε, θα βγούμε πια για τα καλά. Μεγάλη μέρα πραγματικά, or should I say, indeed!

Σαν να μην έφτανε αυτό, η ομάδα μου έκανε το 0-3 με το τρίτο γκολ να είναι τόσο όμορφο ώστε να θέτει υποψηφιότητα για το γκολ της χρονιάς.

Να, κάτι τέτοια μας κρατάνε και συνεχίζουμε! Smile!

*Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.