Ημερολόγια Καραντίνας 2: Ήταν μια μικρή φυλακή

Λέξεις: Γιώργος Γκρίνιας

Ήμουν κάτοικος φοιτητικών εστιών στην καραντίνα. Ήταν περίεργο να ζεις σε ένα τόσο κλειστό χώρο 24 ώρες την ημέρα, επτά μέρες τη βδομάδα, όταν δεν έχεις την καθημερινότητά σου με τη σχολή-δουλειά σου (γιατί θεωρώ ότι η σχολή του καθενός μας, είναι δουλειά). Σε ένα δωμάτιο 5×2. Ήταν πραγματικά μια μικρή φυλακή.

Εγώ προσωπικά έμενα στη βόρεια πλευρά των εστιών Β΄ και στον τρίτο με αποτέλεσμα να μη βλέπω καθόλου ήλιο. Ήταν αστείο. Ήταν σαν ο ήλιος να μην έβγαινε κάποιες μέρες, ειδικά με τις βροχές. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο μπορώ να κοστολογήσω τα συναισθήματά μου που έμενα στην εστία. Θέλω να πω, ένας φοιτητής ή εργαζόμενος ή οποιοσδήποτε άλλος, που ζει σε ένα διαμέρισμα δεν νιώθει την ίδια κλεισούρα, το να λιμνάζει; Μάλλον τα πράγματα κινούνται λίγο αντιστρόφως ανάλογα. Κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις, δηλαδή. Θέλω να πω πως αν έμενα σε ένα διαμέρισμα θα είχα σαφέστατα ένα πιο μεγάλο χώρο, άρα ίσως μπορεί και να ήταν πιο βιώσιμη η όλη κατάσταση της καραντίνας. Δική μου κουζίνα οπότε εγώ επιλέγω πότε και τι θα φάω, κ.ο.κ. Όμως όντας εστιακός κέρδιζα λίγη έξοδο. Λίγο παραπάνω κοινωνικοποίηση. Θέλοντας και μη, όντας «Β εστιακός», για να φάω, έπρεπε να πάω στο εστιατόριο των εστιών Α΄. Τουτέστιν, έβγαινα έξω, περπατούσα, έφευγα από την κλεισούρα των τεσσάρων τοίχων. Στον δρόμο όλο και κάποιον θα έβλεπα, θα μιλούσα. Θυμόμουν ότι ήμουν άνθρωπος.

Είναι πολύ δύσκολο αυτό που ζούμε, όλοι ανεξαρτήτως. Από πολλές απόψεις. Από υγειονομικής άποψης, από άποψη του τεράστιου εκφοβισμού που επικρατεί, αλλά και από άποψη πένθους. Γιατί αυτό που ζούμε είναι ένα είδος πένθους. Μάλλον πιο εύκολο αυτή τη φορά, γιατί το σοκ το πάθαμε στην πρώτη καραντίνα. Τώρα που έχω φύγει, και επέστρεψα στο πατρικό μου, μπορώ να πω, προσωπικά ότι τα πράγματα είναι πιο εύκολα και ωραία. Βαρετά μεν, αλλά καλύτερα δε, γιατί είμαι σε ένα μεγαλύτερο χώρο και με τους δικούς μου ανθρώπους. Όμως αυτό πάλι δεν το θεωρώ την καλύτερη λύση για όλους. Ξέρω παιδιά που επέλεξαν να μείνουν Θεσσαλονίκη, γιατί δεν ήθελαν να επιστρέψουν στα πατρικά τους για τους δικούς τους χ ή ψ λόγους. Αν το κάνανε μπορεί να ήταν χάλια ψυχολογικά, καυγάδες κ.λπ. Όσο σημαντική είναι η σωματική υγεία, άλλο τόσο είναι και η ψυχολογική-πνευματική.

*Ο Γιώργος Γκρίνιας υπήρξε μέχρι πρότινος κάτοικος της Β’ Φοιτητικής Εστίας Θεσσαλονίκης

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.