Ημερολόγια Καραντίνας 22: Εδώ δεν υπάρχει τίποτα.

Εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Τίποτα. Δηλαδή τίποτα το ανθρώπινο. Πουθενά δεν γίνεται να μην υπάρχει τίποτα. Ορίζουμε όμως το μηδενικό, το τίποτα καθαρά κοινωνικά, αφαιρώντας αναπνοές, ψυχές ζώσες. Όσο λιγότερες, τόσο πιο κοντά στο τίποτα.

Εδώ υπάρχει το τίποτα, αλλά υπάρχουν και τα βουνά, τα δέντρα, τα χρυσαφένια στάχυα που ο άνεμος τα ρυτιδώνει σαν τα νερά της θάλασσας και τα κάνει να σφυρίζουν μια μελωδία, κάθε φορά διαφορετική. Υπάρχει και μια μεγάλη πέτρα σμιλεμένη από τους αέρηδες και τα νερά της βροχής που σωρεύονται στο βουνό κι ύστερα κατεβαίνουν ορμητικά τις πλαγιές, ικανά να παρασύρουν και τα πιο βαθιά στη γη ριζωμένα δέντρα, όπως και οι καταστάσεις ξεριζώνουν τους ανθρώπους από τις βεβαιότητές τους.

Τελικά υπάρχει κάτι. Υπάρχουν οι μέλισσες που τριγυρίζουν την πέτρα και ο ήχος του πετάγματός τους αναμειγνύεται με τον βόμβο των αυτοκινήτων στον κεντρικό και, καθώς δεν φαίνεται ο κεντρικός, είναι λες και οι μέλισσες κουβαλάνε πάνω τους μια θορυβώδη μηχανή που επεξεργάζεται μέλι. Τα βράδια όμως από τον ίδιο κεντρικό ακούγεται ένας ήχος που δεν μπορεί με τίποτα να αναμειχθεί και με τίποτα να χωνευτεί. Τα ασθενοφόρα που ανεβαίνουν στο μαχόμενο Παπανικολάου. Σ’ αυτόν τον ήχο υπάρχει μια θλιβερή βεβαιότητα και μια ελπίδα σακατεμένη, η οποία υποβασταζόμενη στις πατερίτσες της ψιθυρίζει: «Μακάρι να την πηδήξει».

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, καθώς ψευτοβλέπω κάποια ταινία ή αστυνομική σειρά φοβάμαι μην πεθάνει κάποιος. Κυρίως κάποιος δικός μου. Εξ ου και οι συχνοί εφιάλτες.

Λίγο μακριά από ’δω πάνω φαίνεται ένας περιπατητής με κόκκινο μπουφάν. Σήμερα δεν υπάρχει ο flâneur, δεν γίνεται να υπάρχει άλλωστε με το μήνυμα 6 και με αστυνόμευση. Ξέροντας ότι θα βγει από το σπίτι για να γυρίσει. Όχι δεν γίνεται να υπάρξει flâneur, που στέλνει το όνομά του σε κρατικό αριθμό. Ο flâneur είναι πάντα ανώνυμος.

Το κόκκινο μπουφάν χάνεται μέσα στους λόφους και τα δένδρα. Χαίρε, διαβάτη. Χαίρε, διαβάτη. Αυτό έγραφε μια μικρή ταμπελίτσα σε μια όμορφη κατασκευή στην Οδό Καλλιόπης στην Άνω Πόλη. Έχω καιρό να περάσω από ’κει. Όπως έχω καιρό να βγάλω φωτογραφία τις δωδεκαώροφες όπως συνήθιζα καθώς κατέβαινα από τη Νεάπολη και έπιανα τη Λαγκαδά. Φωτογραφίες που πάντα θεωρούσα κακές και ποτέ δεν ανέβαζα. Όχι πως βγάζω καλές φωτογραφίες, αλλά η καλή ζωή δεν έχει να κάνει με το πόσο καλές φωτογραφίες βγάζεις, αλλά με το ότι θέλεις γενικά να βγάζεις φωτογραφίες. Με το ότι κάτι μπορεί να εκτιμήσει το μάτι σου, ανάλογα με τις εσωτερικές διεργασίες, τις μύχιες νοηματοδοτήσεις, το ανακάτεμα του πολτού των ανθρωπο-αναμνήσεων.

Καιρό έχω να περπατήσω όλη την Αγίου Δημητρίου, φορτωμένος την τσάντα με τα ρούχα στην πλάτη και πλησιάζοντας να την πάρω τηλέφωνο να κατέβει να μου ανοίξει, γιατί έχουμε κανονίσει να περάσουμε μαζί το τριήμερο, κάνοντας ταυτόχρονα ασκήσεις κρατήματος του τηλεφώνου καθώς ανοίγω το πορτοφόλι να πληρώσω δύο μπουγάτσες.

Αλλά εδώ πάνω υπάρχει μια πέτρα μεγάλη και σμιλεμένη, που από-και- με τον καιρό απέκτησε λεία επιφάνεια, δεκτική σε καθίσματα ξένα. Κάποτε θα μου λείπει αυτή η πέτρα και θα στεναχωριέμαι στα κρυφά που δεν την επισκέπτομαι. Μακάρι να φτάσουμε σε σημείο να τη νοσταλγήσω. Άλλωστε, η καλή ζωή δεν έχει να κάνει με το να βρίσκεσαι σε όμορφα μέρη, αλλά με το να μπορείς και να θέλεις να βρίσκεσαι. Σαν τις φωτογραφίες ένα πράμα.

*Ο Χρήστος Ωραιόπουλος είναι φοιτητής Νομικής και συγγραφέας.

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.