Ημερολόγια Καραντίνας 25: Σαν το σκυλί στ΄αμπέλι

Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας.

Parallaxi
ημερολόγια-καραντίνας-25-σαν-το-σκυλί-σ-698356
Parallaxi

Λέξεις: Έλενα Ταφραλή

Όταν ο κορονοϊός χτυπήσει μία οικογένεια, την αποτελειώνει. Δεν υπάρχει αποχαιρετισμός. Σαν να ο άνθρωπός τους να μην έφυγε ακόμα. Σαν να θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει για να μπορέσουν να τον αποχαιρετίσουν. Η θεία μου 67 ετών και ο θείος μου 73, στις αρχές Σεπτεμβρίου βρέθηκαν θετικοί στον κορονοϊό. Στις επτά πρώτες ημέρες όλα κύλησαν καλά και για τους δύο. Όμως ο θείος, ο αγαπημένος μου θείος, σταμάτησε να τρώει γιατί δεν είχε γεύση. Έπινε μόνο νερό. Σωριάστηκε στο πάτωμα. Η θεία μου θυμάται: «Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο τα παιδιά μου ήταν έξω στην πόρτα και δεν έμπαιναν μέσα. Δεν τους άφηνα να πλησιάσουν και να ακουμπήσουν γιατί φοβόμουν να μην κολλήσουν. Του φώναζαν από έξω να μη στεναχωριέται, ότι θα γίνει καλά. Μας κοιτούσε με παράπονο. Ήρθε το ασθενοφόρο και δεν άφησαν να ακολουθήσει κανένας. Βλέπαμε να φεύγει χωρίς να μπορούμε να πάμε στο νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο που ήταν δίπλα στο σπίτι μας. Μείναμε πίσω και κλαίγαμε. Κοιταζόμασταν από μακριά. Με μάσκα».

Κλαίγοντας λέει: «Μια φορά πήγε ο άνδρας μου στο νοσοκομείο και δεν μπόρεσα να είμαι δίπλα του. Μετά από μια μέρα διασωληνώθηκε. Οι γιατροί δεν έδωσαν ελπίδες. Ήξερα ότι δεν θα ζούσε για πάντα. Ποιος ζει για πάντα;». Η ξαδέλφη μου περιγράφει: «Ο πατέρας μου έπεσε και δεν μπόρεσα να πάω δίπλα του να τον σηκώσω. Μόνο φώναζα από μακριά να μην ανησυχεί. Ούτε το χέρι του δεν μπόρεσα να πιάσω όταν έφυγε με το ασθενοφόρο. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Δεν μπόρεσα να πάω δίπλα στη μάνα μου να της δώσω κουράγιο και να την αγκαλιάσω. Αχ, μπαμπά μου, να ήμουν μια μύγα μέσα στη εντατική, να μπορούσα να σε δω πώς ήσουν εκεί μόνος σου».

Το βράδυ του θανάτου η χήρα μόνη στο τραπέζι, δίπλα στην άδεια θέση του συζύγου της, τα παιδιά μακριά της, οι συγγενείς σε απόσταση μεταξύ τους. Όλοι με μάσκες. Όλοι κοιτούσαν ο ένας τον άλλον και έκλαιγαν. Από απόσταση. Χωρίς χειραψίες, αγκαλιές, καφέδες, λουκούμια, κονιάκ. Χωρίς φέρετρο. Την ημέρα της κηδείας η εντολή ήταν σαφής: όχι πάνω από εννέα άτομα στην εκκλησία. Η αστυνομία την ώρα της κηδείας θα έκανε έλεγχο στο σπίτι να δει αν η χήρα τηρούσε την καραντίνα της.

Ξανά η ίδια εικόνα. Η θεία μόνη στο τραπέζι, σαν να μην είχε κουνηθεί όλο το βράδυ. Τα παιδιά και οι υπόλοιποι συγγενείς σε απόσταση μεταξύ τους και με μάσκα. Ισόπλευρο τρίγωνο με πλευρές δύο μέτρων. Η νεκροφόρα πέρασε από το σπίτι. Με σφραγισμένο φέρετρο. Σταμάτησε για περίπου ένα λεπτό και ξεκίνησε για τα μνήματα. Αυτός ήταν ο αποχαιρετισμός της χήρας στον νεκρό σύζυγο. Ένα ζευγάρι που φέτος τα Χριστούγεννα θα έκλειναν τα πενήντα χρόνια μαζί. Είχε ζητήσει από τα παιδιά να του διαλέξουν δαχτυλίδι να της το χαρίσει στην επέτειο.

Η εξόδιος ακολουθία διαβάστηκε στα μνήματα, για να μπορούν να παρευρεθούν περισσότεροι από εννέα, λιγότεροι από εικοσιπέντε. Το φέρετρο σφραγισμένο και οι νεκροθάφτες με ειδική στολή. Τα παιδιά έκλαιγαν για τον πατέρα που φεύγει και για τη μητέρα που ήταν μόνη της, όχι εκεί.

Η ξαδέλφη μου λέει: «Οι γονείς μου ήταν δίπλα σε όλους. Σε γάμους, σε κηδείες, σε μνημόσυνα. Αν δεν ήταν ο κορονοϊός, το σπίτι και ο δρόμος θα ήταν γεμάτος από κόσμο. Η μάνα μου έχει βράσει κόλλυβα για ξένους και δεν μπόρεσε να βράσει τα κόλλυβα για τον ίδιο μου τον πατέρα. Σε ποιόν μπορούσε να τα μοιράσει; Η κηδεία του πατέρα μου χωρίς κόλλυβα. Ένας άνθρωπος άκλαυτος». Μετά από λίγο ξεσπά: «Έφυγε μόνος. Λες και δεν είχε κανέναν. Δεν μπορέσαμε ούτε να τον φιλήσουμε ούτε να τον αποχαιρετίσουμε. Η μαμά μου στεναχωριόταν ότι δεν πρόλαβε να δώσει τα ρούχα του να τον ντύσει ο νεκροθάφτης και εγώ τι να της έλεγα, ότι ο πατέρας μου μπήκε στο φέρετρο σε μια σακούλα; Ο μπαμπάς μου πήγε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Μόνο στο μνημόσυνο μπορέσαμε και τον τιμήσαμε όπως του άξιζε». Το μνημόσυνο τελέστηκε την Κυριακή, 25 Οκτωβρίου, μία μέρα πριν τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου.

*Η Έλενα Ταφραλή είναι φοιτήτρια δημοσιογραφίας στο ΑΠΘ

** Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα