Ημερολόγια Καραντίνας 26: Ο παπαγάλος της Ανάστασης

Λέξεις: Δώρα Κασκάλη

Ένα βαρύ σύννεφο χιονιού σκέπαζε την πόλη. Συνόδευα τον πατέρα μου στα Κοιμητήρια Αναστάσεως του Κυρίου. Πρώτη φορά ο αχρείαστος κωδικός «5». Έξω από την εκκλησία, περίμεναν στη σειρά συγγενείς για τις δύο επόμενες κηδείες. Δυο παρέες με μάσκες και οι επαγγελματίες της οδύνης με βανάκια, στέφανα και μαύρα κοστούμια έξω από την εκκλησία. Είχε πάει ν’ αποχαιρετήσει τον αδερφό του. Τα παιδιά του, τέσσερις ακόμα μετρημένοι άνθρωποι κι εμείς. Έτσι όριζε το υγειονομικό πρωτόκολλο. Παγωνιά μέσα στην μικρή εκκλησία, ο ιερέας με μάσκα και ο θείος μου με το καλό του κοστούμι. Είχαμε ήδη ξεπροβοδίσει τον άλλο θείο μου σε ένα σύντομο ταξίδι στα Γρεβενά. «Τρεις μείναμε», μου είχε πει στο ταξίδι του γυρισμού. «Και τώρα δύο», σκέφτηκα με το τέλος της κηδείας. Είπε δύο κουβέντες από τον Επιτάφιο του Λυσία στα ανίψια του για να τιμήσει και να παρηγορήσει, έριξε την πρώτη φτυαριά με χώμα στο φέρετρο που κατέβαινε με σκοινιά στη μήτρα του. Ο μικρότερος γιος μιας μυθικής οικογένειας.

Λίγο πιο πέρα, σε φέρετρα τυλιγμένα με πλαστικό, απόκοσμοι αστροναύτες έθαβαν τα θύματα του ιού που είχε εγκατασταθεί στην πόλη και στόχευε τους κατοίκους της, γέμιζε τα νοσοκομεία. Σαν ένα σελοφάν το σύννεφο σκέπαζε την πόλη. Πληγωμένη, ανέτοιμη να φροντίσει τους ανθρώπους της, άξενη για όλους εκείνους που έμεναν κλεισμένοι στα σπίτια τους για ένα μήνα, κρατώντας εντός τον φόβο.

Την ίδια ώρα, τα παιδιά μου διάβαζαν τα μαθήματά τους, έστελναν μηνύματα και emojis στους συμμαθητές τους στην ηλεκτρονική τάξη και στις ομάδες τους στο skype. Ζούσαν μια νέα μαθητική ζωή ανάμεσα σε καλώδια και οθόνες. Κι εμείς, αποχαιρετούσαμε την παλιά γενιά, του προηγούμενου αιώνα. Μια γενιά στο μεταίχμιο της προνεωτερικότητας και των μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Μια γενιά που επιδιόρθωσε τις πληγές της κατοχής και του εμφυλίου και έφτιαξε με κόπο και ελάχιστα μέσα την Ελλάδα του Εικοστού Αιώνα. Ο πατέρας μου και ο θείος, δάσκαλοι που μόρφωσαν γενιές παιδιών. Ένας χειροποίητος πολιτισμός χανόταν και μια νέα πραγματικότητα προσπαθούσε να συνυπάρξει και να υπερκεράσει τις συμφορές του 21ου αιώνα.

Θυμήθηκα τον θείο μου νέο, τα τραπέζια μας, τις βόλτες στο Πανόραμα για τρίγωνα. Τον αποχαιρέτησα από μακριά, δεν πλησίασα, όπως έκανα σε κάθε κηδεία. Λες και αν δεν δεις το νεκρό σώμα, ο άνθρωπος συνεχίζει να υπάρχει σε έναν ενδιάμεσο χώρο, της μνήμης που καλλωπίζει το παρελθόν και ενσταλάζει βάλσαμο στο παρόν.

Βγήκα στην πλακόστρωτη αυλή. Το σύννεφο με τύλιγε με την ανεπίγνωστη σκληρότητα της φύσης του. Στα σχεδόν γυμνά δέντρα που χρύσιζαν τις ρίζες τους με τον άγονο καρπό του φθινοπώρου, υπήρχε μια παράδοξη κινητικότητα. Ένα πουλί άλλαζε θέσεις και σκοπιές. Πλησίασα κι άλλο και τότε το διέκρινα: ένας πράσινος παπαγάλος φτεροκοπούσε, άγνωρος και ξένος με τα ανθρώπινα πάθη. Μια γέφυρα για το μέλλον που έφεγγε πάνω από την καταχνιά, την οδύνη και την περατότητα της σάρκας και των λέξεων.

*Η Δώρα Κασκάλη είναι ποιήτρια και πεζογράφος. Ζει στη Θεσσαλονίκη.

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.