Ημερολόγια Καραντίνας 28: Η ζωή δεν σταματά

Λέξεις: Χριστίνα Σαράφη

Το να φέρεις έναν άνθρωπο στη ζωή είναι ίσως η πιο δυνατή στιγμή σου. Φανταστείτε τώρα τις συνθήκες να αλλάζουν. Να είσαι μόνη σου σε μια αίθουσα τοκετών με τη μάσκα στο πρόσωπο να περιμένεις με αγωνία το επόμενο λεπτό.

Μπορείς να βάλεις φρένο στη γέννηση ενός ανθρώπου εν καιρώ πανδημίας; Δεν μπορείς. Παλιά θα υπήρχαν συγγενείς να κλαίνε έξω από τις πόρτες, άλλοτε από χαρά και άλλοτε από αγωνία. Να περιμένουν να ακούσουν τα νέα, να «ασημώσουν» τη μαία που θα τους δείξει για πρώτη φορά το μωρό, να αγκαλιάζονται. Έξω από τα δωμάτια μπαλόνια, λουλούδια, λούτρινα αρκουδάκια και κεράσματα για τους επισκέπτες. Τότε που μπορούσες να έχεις επισκέπτες. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Τώρα μπαίνεις στο νοσοκομείο μόνη. Φοράς τη μάσκα και περνάς γρήγορα από τους διαδρόμους, μέχρι να φτάσεις στην αίθουσα. Εκεί αφήνεις τη βαλίτσα σου στην ντουλάπα και κάθεσαι στο κρεβάτι. Στέλνεις φωτογραφίες με το κινητό μέχρι να σου πουν ότι πρέπει να το κλείσεις, για να μπεις στο δωμάτιο. Όλες αυτές τις στιγμές νιώθεις τόσο μόνη. Από την άλλη όταν δουλεύεις στο νοσοκομείο τα πράγματα είναι αλλιώς. Σαν την Αλεξάνδρα που ξυπνάει κάθε πρωί στις τέσσερις για να πάει στη δουλειά.

«Το ρολόι δείχνει δύο παρά είκοσι και δεν έχω κοιμηθεί ακόμα. Αγχώθηκα. Μετά από λίγο με παίρνει ο ύπνος. Ξυπνάω και χουζουρεύω λίγο στον καναπέ κοιτώντας το κινητό. Παρά λίγο να αργήσω. Σήμερα διπλή εφημερία. Παραλάβαμε γεμάτη αίθουσα. Γύρω στις εννέα ήρθε μια εισαγωγή, δεκατεσσάρων χρονών για να γεννήσει. Ήταν μόνη της. Είναι παιδί, δεκατέσσερα χρονών, σε ένα περιβάλλον άγνωστο. Έκλαιγε. Φοβόταν. Ζητούσε συχνά τη μαμά της. Δυστυχώς, δεν μπορεί να μπει κανείς. Αισθάνθηκα ανεπαρκής εκείνη τη στιγμή. Ήδη είμαστε οι μισοί που δουλεύουμε. Έφτασε τρεις. Ήρθαν να με αλλάξουν οι απογευματινές. Παρόλα αυτά, σήμερα ήταν η καλή μέρα».

Μια ακόμα μέρα!

«Είμαι νυχτερινή. Το νοσοκομείο εφημερεύει σήμερα. Λίγο πριν φύγω διαπιστώνω ότι ο μικρός δεν είναι καλά. Φοβάμαι. Βλέπω αν μπορεί κάποιος να με καλύψει. Όποιος δεν δουλεύει είναι ήδη σε καραντίνα. Έχουν αρρωστήσει πολλοί. Τους βλέπω. Φτάνω. Το κατάλαβα από την αρχή. Είναι δύσκολη βάρδια. Κατεβαίνω στην covid-κλινική. Έχει έρθει μια γυναίκα σε τοκετό. Από άλλο Νομό, αυτόματα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ύποπτη. Ντύνομαι. Βάζω πρώτα στολή. Δίπλα γάντια, διπλή μάσκα, ο σκούφος με το ζόρι χωράει τα μαλλιά μου. Είναι υπερβολικά ζεστά εδώ μέσα (στην ποδιά). Σκάω! Άρχισε να μας ενημερώνει με άγχος. Είπε ότι δεν έχει βγει από το σπίτι της εδώ και μέρες. Με κοιτούσε με απορία μέσα στον φόβο της. Γέννησε γρήγορα. Ένα αγοράκι. Τον κρατούσε με τη μάσκα, χωρίς να τον φιλήσει όση ώρα περιμέναμε το test.

Είναι θετική! Άρχισε να κλαίει, να φωνάζει. «Δεν έχω την αρρώστια σας λέω», αυτό άκουγα μέσα στη βαβούρα. Έπρεπε να πάμε το μωρό σε άλλο χώρο. Της εξήγησα. Ένιωθα τόσο παγιδευμένη εκείνη τη στιγμή. Ήθελα να την αγκαλιάσω. Να της σκουπίσω τα δάκρυα. Μια ώρα μετά της ζήτησα το κινητό, να βγάλω φωτογραφία το μωρό. Να της την δείξω. Είναι ο μόνος τρόπος να το δει. Το τεστ του μωρού είναι αρνητικό. Ακόμα δεν γέννησε και πρέπει να πάρει τόσες αποφάσεις. Θα το πάρουν μαζί τους και θα μείνει σε καραντίνα μακριά του; Πόσο εύκολο είναι αυτό για μια μάνα; Πήρα το κινητό το πήγα στον άντρα της που είναι κάτω στην έξοδο και περιμένει, χωρίς να ξέρει τίποτα. Δεν έχει δει καθόλου το μωρό. Δίπλα του ήταν και η μαμά της κοπέλας. Έκλαιγε, με ρωτούσε για το παιδί και το εγγόνι της. Τόσα χρόνια εδώ μέσα, πρώτη φορά βλέπω τόση ανακούφιση σε ένα βλέμμα».

*Η Χριστίνα Σαράφη είναι φοιτήτρια δημοσιογραφίας. Κατέγραψε τις εικόνες που της μετέφερε η μητέρα της που είναι μαία.

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.