Ημερολόγια Καραντίνας 29: Δυσκίνητοι καιροί

Λέξεις: Ελένη Χαλικιοπούλου

Dear me,

Το ίδιο μοτίβο κάθε μέρα. Για τους φοιτητές τουλάχιστον. Ξυπνάς με πιτζάμες. Πίνεις καφέ(δες). Αν δε, προτιμάς το τσάι. Σέρνεσαι −κυριολεκτικά− σαν την κάμπια, μέχρι το δωμάτιο. Οι τους κινήσεις. Ανοίγεις την οθόνη, σιχτιρίζεις όσο προλαβαίνεις και συνδέεσαι στο zoom. Αν είσαι ο τυχερός του διημέρου, μπορεί να ψαρέψεις καμία φάτσα. Αν όχι, στήνεις αυτί. Σημειώνεις, σημειώνεις, σημειώνεις. Έμαθες να το κάνεις καλά αυτό, παραδέξου το. Ειδικά αν είσαι τεταρτοετής. Ρίχνεις καμιά κλεφτή ματιά στο κινητό. Έτσι για αλλαγή. Ξέρω, ακούγεται κλισέ. Περνάνε οι ώρες. Λογικά πεινάς. Παίρνεις την μεγάλη απόφαση: Να σηκωθείς! Μέσα σε 70 τετραγωνικά σπίτι (το δικό μου τόσα είναι) η μετακίνηση μεταξύ κρεβατοκάμαρας και κουζίνας μοιάζει μαραθώνιος. Φυσικά, δεn τα παρατάς. Και αφού ο επιμένων ο νικά, απολαμβάνεις τελικά το φαγάκι σου. Δεn φαντάζομαι να είσαι από αυτά τα στραβόξυλα, που περιμένουν ειδικό μενού ημέρας, έτσι; Ο κόσμος πεινάει, ξύπνα. Και όχι, αυτό δεν είναι κλισέ.

Στριμώχνεσαι μετά στη γυριστή καρέκλα. Δεύτερο μάθημα, τρίτο, τέταρτο…όσα έχει ο καθένας. Συμπληρώνεις, εν τέλει, καμιά δεκαριά ώρες πάνω στον υπολογιστή. Τι εννοείς θες διάλειμμα; Αύριο παρουσιάζεις δύο εργασίες. Βέβαια, του φρονίμου τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Και μπράβο σου. Πρόλαβες και το μαγείρεψες το project. Δεν έχει σημασία που για εκατό λέξεις στο word τυραννιόσουν πέντε μέρες. Δεν έχει σημασία που έγραφες την εισαγωγή για την εργασία τους Πληροφορικής σ’ αυτήν τους κατεύθυνσης. Δεν έχει σημασία που σου φαινόταν άθλος να περάσεις στο στικάκι ένα αρχείο. Δεν έχει σημασία που έκανες τη κούπα του καφέ −με τον καφέ μέσα− μολυβοθήκη από την αφηρημάδα σου. Δεν έχει σημασία που δεν περιμένεις κάποιο ανέμελο ταξιδάκι, για να δώσεις εύσημα στον εαυτό σου. Ούτε πειράζει που ακύρωσαν τους εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης. Ναι, ξέρω, και εμένα λήγει η καρτέλα μου σε δύο μήνες. Μην αγχώνεσαι, θα πάρουμε παράταση. Τους, σταμάτα να βλέπεις συνέχεια ειδήσεις. Ναι ρε παιδί μου, δημοσιογράφος είσαι, το καταλαβαίνω. Βάλε πρόγραμμα. Μία ώρα ειδήσεις, μία ώρα χαμόγελο. Α! Πιθανότατα να ξέχασες αυτά τα δίποδα πλασματάκια, που τριγυρνούν στο σπίτι μαζί σου, ε; Ναι, προφανώς και μιλάω για την οικογένειά σου. Δώς’ τους και καμιά αγκαλιά, δε βλάπτει. Κάποτε θα την αποζητήσεις. Και, επιτέλους, σταμάτα να περιφέρεσαι σα τη κλαίουσα ιτιά μέσα στο σπίτι. Η μάνα σου τι φταίει; Την ρώτησες ποτέ αν είναι καλά; Μάλλον κάνεις σενάρια για το λαμπρό, φιλόδοξο μέλλον σου. Σαν το φωτεινό αστέρι των γιορτών δεν είναι; Ναι, ξέρω. Κι εγώ τα ίδια σκέφτομαι.

Υ.Γ: Ξέρω πως πρέπει να περιμένουμε. Ξέρω πως πρέπει να απομονωθούμε. Ξέρω, πως η ταχύτητα ροής των καταστάσεων είναι χειρότερη και από τα απομεινάρια του αναλογικού σήματος στη τηλεόραση, λίγο πριν τη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή. Ξέρω, είναι δυσκίνητοι καιροί, οι κορονο-καιροί. Μα, αγαπημένε μου εαυτέ, κάνε λίγο υπομονή.

*Η Ελένη Χαλικιοπούλου είναι φοιτήτρια δημοσιογραφίας.

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.