Ημερολόγια Καραντίνας 3: Φοβάμαι και όμως είμαι καλά

Λέξεις: Έλσα Μουρατίδου, Εικόνα: Μαρία-Χριστίνα Μπάμπαλη

«Εδώ δεν έχουμε και καμιά σοσιαλιστική κυβέρνηση, συντηρητική κυβέρνηση έχουμε, αλλά αισθάνομαι ότι με σέβονται. Ότι με υπολογίζουν. Εμένα, που είμαι μετανάστρια, ξένη. Αισθάνομαι ότι υπάρχει πλάνο, ότι θα είμαι ασφαλής. Διαβάζω για την Ελλάδα κι εξοργίζομαι».

Αυτά μου είπε πριν λίγο το αδερφάκι μου, που έφυγε πριν 7 χρόνια για να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή στην Αυστραλία. Στο Σύδνευ, που έχει ΕΝΑ κρούσμα. Που τα σύνορα με την επαρχία της Μελβούρνης άνοιξαν πριν λίγο καιρό, μετά από αυστηρό lockdown. Που τα σύνορα της χώρας παραμένουν ΑΚΟΜΑ κλειστά εδώ και μήνες. Εγώ δεν μπορούσα μέχρι τώρα να φανταστώ τη ζωή μου μακριά από την Ελλάδα, όσο και να με πληγώνει, όσο και να με θυμώνει, όσο και να με πονάει. Έτσι έλεγα πάντοτε. Τώρα όμως, δε ξέρω πια. Δε ξέρω αν είναι εφικτό. Όχι γιατί έχουν αλλάξει οι αντοχές μου απέναντι στον παρανοϊκή ελληνική πραγματικότητα. Όχι. Με αυτό το δεδομένο πορεύομαι χρόνια τώρα. Δεν περιμένω κάτι καλύτερο. Προσαρμόστηκα μέσα σ’ αυτήν την τρέλα και έμαθα να επιπλέω και να μη με τραβάει στον πάτο.

Όμως, τι θα μείνει όρθιο μετά από όλα αυτά; Αν δεν είχα και κάποια μαθήματα τραγουδιού, δεν θα είχα καμία δυνατότητα εργασίας τους τελευταίους 9 μήνες. Ό,τι συναυλίες είχα μέχρι και τέλος Ιουνίου, όλες ακυρώθηκαν. Μέσα στον Ιούλιο κατάφερα να κλείσω καμιά δεκαριά για το τέλος Αυγούστου και τον Σεπτέμβριο. Ακυρώθηκαν όλες, πλην μίας. Δεν προβλέπεται να έχω δουλειά ούτε τους επόμενους 9 μήνες.

Πριν λίγες μέρες, μέσω του Κέντρου Πολιτισμού της Περιφέρειας, έκανα μια συναυλία live streaming χωρίς κοινό. Θορυβήθηκα όταν κατάλαβα κατά τη διάρκεια του soundcheck, ότι κουράστηκα. Έχει ξεχάσει το σώμα μου να κάνει αυτή τη δουλειά!

Δεν μου αρέσει να κουνάω το δάχτυλο σε κανένα συνάνθρωπό μου. Οι κουβέντες του τύπου «τι θα κάνατε στην καραντίνα χωρίς σινεμά, μουσική κ.λπ.» δεν με εκφράζουν. Το ίδιο μπορεί να πει και ο υπάλληλος σε σουπερμάρκετ, το ίδιο και ο υγειονομικός. Και δεν θέλω να μειώσω την προσφορά κανενός. Απλώς έχω κι εγώ το ίδιο δικαίωμα στην εργασία όπως όλοι…

Στο σπίτι που μετακόμισα μετά τον θάνατο του συντρόφου μου, πριν 4μιση χρόνια, δεν ανοίγω την τηλεόραση. Μόνο για να προβάλω ταινίες και παιδικά, μέσω του υπολογιστή. Πιστεύω ότι παίζει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ρόλο αυτή μου η επιλογή στην ψυχική μου υγεία. Και σίγουρα και στην ψυχολογία του παιδιού μου, που κοντεύει 6 ετών. Μένει τώρα η αποτοξίνωση από τα υπόλοιπα media. Social και αντιsocial. Όταν μου στέλνουν μηνύματα με όλα τα τραγελαφικά που συμβαίνουν κάθε μέρα από πλευράς κρατικής μέριμνας, εγώ εκείνη τη στιγμή συνήθως βρίσκομαι στον κόσμο της κόρης μου, γεμάτη χρυσόσκονη και ιστορίες.

Πριν μερικές μέρες, καθώς οδηγούσα, αναλογιζόμουν ότι είμαι καλά. Ανέλπιστα καλά. Εννοώ πέρα από την υγεία μου, ασφαλώς. Η διάθεσή μου παραμένει καλή. Δεν έχω «τεντώσει» ακόμα. Και σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο γνωστούς μου, που ξέρω ότι περνάνε δύσκολα σ’ αυτήν την καραντίνα για να τους μεταδώσω λίγη θετική ενέργεια. Και μετά το ξανασκέφτηκα. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά ξανασκέφτηκα πόσο επισφαλής είναι αυτή η αίσθηση. Πόσο εύκολα μπορώ να «πέσω» κι εγώ, να με συμπαρασύρει ο φόβος, ο πανικός, η θλίψη, η απογοήτευση του άλλου. Έχω τόσες άμυνες; Μπορώ να προσφέρω αυτό που έχω τώρα, χωρίς να περάσω κι εγώ στην αντίπερα όχθη; Αυτή, της απόλυτης απόγνωσης; Και είπα μέσα μου «Έλσα, κράτα δυνάμεις. Έρχεται βαρύς χειμώνας. Πρέπει να αντέξεις, γιατί είσαι μόνη σου με το παιδί».

Αυτές τις μέρες που ακούω όλο και περισσότερο γύρω μου για θανάτους συνομηλίκων μου, προσπαθώ να σκέφτομαι πρακτικά και να προνοήσω όσο μπορώ για το καλύτερο της μικρής μου. Αν αρρωστήσω, θα πρέπει να μείνει με τον μεγαλύτερο αδερφό της, εφόσον οι γονείς μου είναι πολύ ηλικιωμένοι και φοβάμαι πολύ και για τη δική τους υγεία. Αν πεθάνω, μόνο στην αδερφή μου μπορώ να εμπιστευτώ το μεγάλωμά της. Ας είναι, όπου επιλέξει αυτή. Αυστραλία ή Ελλάδα. Και μετά συνειδητοποιώ τι σκέφτομαι… Ο φόβος, ήρθε και σε μένα. Κι όμως είμαι καλά. Έτσι είναι λοιπόν. Το μούδιασμα που σου αφήνει αυτό το συναίσθημα.

Θεσσαλονίκη 24 Νοεμβρίου 2020, 00:40π.μ.

*Η Έλσα Μουρατίδου είναι τραγουδίστρια και μεγαλώνει μόνη της το παιδί της.

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.