Ημερολόγια Καραντίνας 8: Υποκείμενο

Λέξεις: Κώστας Κρικέλης

Ένα μήνα πριν το Πάσχα, έχων υποκείμενα νοσήματα και διακεκριμένο υποκείμενο ο ίδιος, μπήκα εθελοντικά σε καραντίνα μαζί με σύζυγο και αδερφή. Πήγαμε στο σπίτι στο χωριό (που χτίσαν τη δεκαετία του 1980 οι γονείς μου) και κλειστήκαμε εκεί σε υψόμετρο 800 μέτρα.

Ήταν η γνωστή θλιβερή κατάσταση π.χ. το χαβιάρι μαύρο, το κρασί παλιό, το αμάξι ξεσκέπαστο και απομονωθήκαμε αεροστεγώς βλέποντας από τα περιμετρικά παράθυρα ουρανό και βουνά. Το τζάκι και η πέλετ σολάρανε σε δρόμους της φωτιάς και πάνω στο γείσο του τζακιού έβαλε η αδερφή μου μια φλατ τηλεόραση και βλέπαμε στο νέτφλιξ τον γιό του Σάδερλαντ που επιβίωσε από την ανατίναξη του Λευκού Οίκου και στέφθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ. Καθημερινά με συνέπεια βλέπαμε τις πολιτικές τρικλοποδιές που του έβαζαν οι δικοί του και η διεθνής κοινότητα, και όπως καταλαβαίνατε πέρα από το 10λεπτο Τσιόδρα-Χαρδαλιά, εμείς αγωνιούσαμε για τις εξελίξεις στον Λευκό Οίκο και όχι για τα δικά μας παρακατιανά.

Λίγο το υψόμετρο, λίγο η πίεσή μου που ανέβηκε χωρίς να καταλάβω, λίγο το σάκχαρο λίγο κρασί λίγο θάλασσα και το ξέρετε, ε, έσκασε ένα αγγείο στο κεφάλι μου Κυριακή του Πάσχα.

Την επόμενη ημέρα ήρθε ασθενοφόρο στο χωριό και με πήρε για το νοσοκομείο της Λάρισας. Μάταια προσπαθούσα να πείσω το ασθενοφόρο να κάνουμε στάση στη διπλανή κωμόπολη, το Συκούριο για να πάρουμε καφέ και τυρόπιτα. Φτάσαμε στο νοσοκομείο και άρχισα να ακούω αποκλεισμούς για τους συγγενείς μου λόγω κορονοϊού, ενώ το φορείο μου πήγαινε σε διάφορα εξεταστήρια. Όλοι φορούσαν μάσκες και σκέφτηκα πως έτσι αποφεύγουν να τους αναγνωρίσω σε περίπτωση σύλληψής τους. Μετά από μια βδομάδα νοσηλείας σε αυστηρή καραντίνα για συγγενείς, και χορηγώντας μου μανιτόλη (πρώτη ξαδέρφη της γραμματέας του Τζέιμς Μπόντ, Μανιπένυ) με μετέφεραν σε Κέντρο Αποκατάστασης.

Εκεί με πήγαν σε ειδική μονάδα αποστείρωσης, μου έβγαλαν τα ρούχα, με έπλυναν ολόκληρο με μπεταντίν και έτσι πορτοκαλής προσπαθούσα να το παίξω άνετος στην όμορφη νοσηλεύτρια που με φρόντιζε. (Σκέφτηκα να αναβοσβήνω σα φανάρι, κόκκινο-πορτοκαλί-πράσινο, αλλά η εναλλαγή με δυσκόλευε). Τις δύο μέρες που έμεινα εκεί μέσα μέχρι να βγει το τεστ κορονοϊού που μου κάνανε ερχόταν ο φυσιοθεραπευτής ντυμένος σαν κάδος στα άσπρα και με ξεκλείδωνε.

Αν και αρνητικός στο τεστ έμεινα 20 μέρες καραντίνα σε θάλαμο χωρίς επισκεπτήριο με άλλους τρεις επίσης κατακαημένους. Μετά από δύο μήνες βρέθηκα σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Τρίτος όροφος χωρίς ασανσέρ, εγώ με πατερίτσες και η καραντίνα μού ήρθε κουτί. Δεχόμουν φίλους στο σπίτι παραγγέλναμε καφεδάκια με τους αγγέλους του ντελίβερι. Μέχρι που ήρθε η καραντίνα και οι επισκέψεις κόπηκαν. Η αλήθεια είναι πως, όπως έλεγε η μαμά μου, είμαι μονόχνωτος και δεν μου έλειψε και τόσο η βόλτα και το έξω.

Μπορούμε να μιλάμε, να γελάμε και να τσακωνόμαστε με τη σύντροφο και κατά νόμο σύζυγό μου που είναι σαν να βλέπω πολλούς ανθρώπους, όπως στον εξορκισμό που ενυπάρχουν πολλοί σατανάδες στον δαιμονισμένο.

Ρουφάω την ηρεμία της καραντίνας απολαυστικά, ποιός ξέρει αν θα ξανάχουμε;

*Ο Κώστας Κρικέλης είναι δημοσιογράφος. Πέρασε μια περιπέτεια υγείας μέσα στην καραντίνα.

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.