Ημερολόγιο καραντίνας 14: Μια μέρα σαν όλες τις άλλες

Λέξεις: Ήβη Καϊσερλή

Το τηλέφωνο με ξύπνησε. Δεν το πρόλαβα. Πρέπει να το άφησα ανοιχτό. Η γιρλάντα με τα φωτάκια τρεμοσβήνει. Μάλλον τελειώνει η μπαταρία. Σκοτεινά είναι ακόμη έξω. Ξυπνάω όλο και πιο νωρίς. Έχουν αλλάξει οι ρυθμοί και τα ωράριά μας. Ας κάνω ένα κακάο. Η γάτα με ακολουθεί στην κουζίνα γκρινιάζοντας. Αυτό δεν άλλαξε. Καπνίζω τρία τσιγάρα απανωτά στο παράθυρο. Το τασάκι στο περβάζι θέλει άδειασμα.

Το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Είναι κάποιος από μια άλλη πόλη. Η ώρα είναι 6:20.δεν έχουν τον θεό τους. Τίποτα δεν άλλαξε. Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή! Όποτε του καπνίσει. Ακόμη κι εν μέσω πανδημίας. Μέχρι να ζεσταθεί το νερό ανοίγω τα παράθυρα και καθαρίζω το σπίτι. Πώς θα περάσει κι αυτή η μέρα. Μου έρχονται απανωτές ειδοποιήσεις. Κάνω μπάνιο. Βάζω μουσική. Βάφομαι. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Βαριέμαι να φτιάξω τα μαλλιά μου. Καπνίζω 2 τσιγάρα στο παράθυρο χαζεύοντας στο ίντερνετ. Καλοσκέφτομαι την ιδέα πρωινού. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Πρέπει να φτιάξω τα μαλλιά μου. Σχετικά γρήγορα. Τρώω άλλη ώρα.

Πριν προλάβω να ευχαριστηθώ ένα τσιγάρο συνειδητοποιώ ότι είναι μεσημέρι, ότι δεν έχω φάει απ’ τις 6 το πρωί, η ζωή δεν είναι γιούπι γιατί είναι τέλος του μήνα και χρωστάω κι ότι αν αυτό είναι καραντίνα τότε είμαι σε καραντίνα από αρκετά χρόνια πριν. Κι όχι μόνο εγώ κι άλλες σαν εμένα επίσης. Μου κάνει βιντεοκληση η Σ… Είναι άβαφτη. Ποιος είστε της λέω; τι θέλετε; ακόμη να μπει το αστάρι; γελάει η θεά μου. Είχε να πάει σε υπηρεσίες όπου έχει πάντα θέμα με την ταυτότητά της. Έχω κι εγώ διακανονισμούς να κάνω. Με πιάνει στρες. Δεν προλαβαίνω σήμερα. Από αύριο. Σήμερα ότι κάτσει. Μέχρι τις 9 το πολύ. Μετά «απαγορεύεται» .

Και να μην ξεχάσω να φάω. Χτυπάει το τηλέφωνο. «Πως είμαι έτσι και να ψοφήσω»  Καιρό είχε να μου συμβεί. Κάνω δύο τσιγάρα. Σήμερα ό,τι κάτσει, και να γράψω τι έχω να κάνω αύριο και τι πρέπει να έχω μαζί μου. Και να μην ξεχάσω να φάω. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Από Λάρισα. Δε θα βγει η πρώτη δόση σήμερα. Δεν ξέρεις ποτέ ποια θα είναι αυτή η μέρα. Η μέρα που θα έχει μεροκάματο ή ακόμη καλύτερα έξτρα μεροκάματο η μέρα που θα βγει μια δόση ή θα συμπληρωθεί το ενοίκιο. Κάθε μέρα θα μπορούσε να είναι αυτή η μέρα. Φτάνει να είσαι έτοιμη από νωρίς. Και ευδιάθετη…

Αποφασίζω να φτιάξω πατάτες με αυγά. Πεινάω. Με το που σπάω τα αυγά στις πατάτες χτυπάει το τηλέφωνο. Γνωστός από την ίδια πόλη. Θέλει σε λίγο. Τα παρατάω όπως είναι. Δεν έρχεται ποτέ. Ούτε ειδοποιεί. Οι πατάτες και τα αυγά λάστιχο. Κάνω δύο τσιγάρα στο παράθυρο. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Άγνωστη φωνή. Δεν μπορείς να ξέρεις πότε αν θα είναι συνεπής, τυπικός, ευχάριστος η δύσκολος η γενικότερα τι τύπου άνθρωπος θα είναι. Χρειάζομαι τα χρήματα. Σε μισή ώρα. Και μετά τις 9 να φάω. Έτσι είναι οι ζωές μας. Εκτός «πλαισίου» μεν, ρυθμισμένες, διαβαθμισμένες, συγκρίσιμες και προτεραιοποιημενες δε αλλά, στο τέλος, απλώς αναλώσιμες.

*Η Ήβη Καϊσερλή είναι τράνς γυναίκα, ακτιβίτρια, σεξεργάτρια

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.